Tratado de Valençay
O Tratado de Valençay foi un acordo asinado na localidade francesa do mesmo nome, o 11 de decembro de 1813,[1] polo que o emperador Napoleón I de Francia ofrecía a paz, recoñecendo a Fernando VII como rei de España, a causa das derrotas sufridas na Guerra da Independencia e, especialmente, polo degaste progresivo do exército francés e da moral dos soldados polo continuado acoso das forzas que actuaban en guerrilla.
O tratado non entrou en vigor en España pois as Cortes e a Rexencia en Madrid non o aceptaron.
Historia editar
As negociacións comezaron o 20 de novembro de 1813 en Valençay, residencia real na Francia de Fernando VII, entre José Miguel de Carvajal, duque de San Carlos, e Antoine René Mathurin, conde de Laforest. O acordo asinouse finalmente o día 11 de decembro dese mesmo ano. Napoleón aceptaba a suspensión de hostilidades e a volta de Fernando VII ao trono de España, así mesmo recoñecía todos os territorios baixo soberanía da familia real española, consonte a situación anterior ao inicio da guerra.[2] Ambos os dous países devolveríanse mutuamente as prazas e territorios ocupados.[2]
O monarca español comprometíase a devolver os dereitos e honras dos partidarios do ex-rei Xosé Bonaparte, ademais de concertar un tratado de comercio, e aínda a pasar a seus pais, Carlos IV e María Luísa de Parma, unha pensión de trinta millóns de reais anuais.[3]
O tratado foi ratificado un mes despois en París, e, apenas uns meses logo da sinatura do tratado, as tropas napoleónicas abandonaron completamente os territorios españois.
Notas editar
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Comellas, José Luis (1981). Historia general de España y América. 12 (Del antiguo al nuevo régimen: hasta la muerte de Fernando VII). Madrid: Rialp. ISBN 84-321-2109-6.
- Sánchez Mantero, Rafael (2001). Fernando VII. Col. Los Borbones, nº 6. Madrid: Arlanza. ISBN 84-95503-23-9.
Outros artigos editar
Ligazóns externas editar
- Texto do tratado (en castelán)