The Flaming Lips
Atención: Este artigo ou sección semella conter investigacións orixinais. |
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2018.) |
A introdución deste artigo precisa dunha ampliación, redución, carece de contexto ou non fornece un resumo axeitado do artigo segundo indica o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
The Flaming Lips é unha banda de rock alternativo estadounidense formada en 1983 en Oklahoma City (Oklahoma). Actualmente está composta por Wayne Coyne (guitarra e voz), Michael Ivins (baixo), Steven Drozd (guitarra) e Kliph Scurlock (batería).
| The Flaming Lips | |
|---|---|
 | |
| Orixe | Oklahoma City, Oklahoma, Estados Unidos  |
| Período | 1983 - presente |
| Xénero(s) | rock alternativo, dream pop |
| Selo(s) discográfico(s) | Restless Records, Warner Bros. Records Bella Union |
| Membros | Wayne Coyne Michael Ivins Steven Drozd Kliph Scurlock |
| Antigos membros | Ronald Jones Jonathan Donahue Mark Coyne Dave Kostka Richard English Nathan Roberts John Mooneyham |
| Na rede | |
| http://www.flaminglips.com | |
                 | |
O grupo gravou varios álbums e EPs co selo independente Restless Records nos 80 e principios dos 90. Tras fichar por Warner Brothers, a banda publicou o seu primeiro álbum cun gran selo en 1992, Hit to Death in the Future Head. Posteriormente editou The Soft Bulletin (1999), que foi o álbum do ano para a revista NME, e despois Yoshimi Battles the Pink Robots (2002). En febreiro de 2007 o grupo foi nomeado ao BRIT Award ao Mellor artista internacional. The Flamming Lips gañou tres Grammy, incluídos dous á mellor actuación internacional de rock instrumental. A revista Q magazine introduciu ao grupo na súa lista das "50 bandas que ver antes de morrer" en 2002.
Historia editar
Primeiros anos editar
A formación da banda remóntase a 1983 cando Wayne Coyne, despois de moito aforrar, conseguiu comprar unha guitarra Les Paul. Era o punto de partida, pero era difícil atopar compañeiros para unha banda en Oklahoma City. Foi só algún tempo despois cando Wayne soubo polo seu irmán Mark que Mike Ivins tiña un baixo en casa. Mike non sabía tocalo, pero aínda así Wayne convidouno para tocar xuntos. Estaba nacendo The Flaming Lips, con Wayne Coyne (guitarra), Mark Coyne (voz) e Mike Ivins (baixo). Para a batería probaron a algunha xente antes de fichar a Richard English, que tomou conta das baquetas de 1984 en diante.
Despois dalgúns concertos en bares da cidade, a banda editou unha demo e pensaba en gravar o seu primeiro disco. A partir de 1984 The Flaming Lips comezou a establecerse abrindo concertos de bandas hardcore que pasaban por Oklahoma como Black Flag, Minutemen ou Hüsker Dü. O motivo é que The Lips tiña o único equipo de directo de Oklahoma City, e o prestaba ás outras bandas.
Os plans de gravar o primeiro disco finalmente concretáronse en 1985, cando a banda autofinanciou o EP The Flaming Lips, lanzado en febreiro cunha tirada inicial de 1.000 copias. O disco é a únia edición da banda que contaría con Mark como vocalista principal, e serviríalle como carta de presentación grazas ao cal conseguiron actuar noutras cidades fóra de Oklahoma. The Flaming Lips contiña cinco cancións e tentaba reproducir o son da banda en directo, soando tecnicamente precario. Mentres tanto, dende o inicio xa estaba presente na banda unha sonoridade única, dificilmente catalogable, diferente a todo o que existía na época. Había unha mestura de varias tendencias de rock, punk, rock progresivo e psicodelia feita dunha maneira particular.
Despois de que o seu irmán deixase o grupo, Wayne fíxose cargo das voces e a banda lanzou o seu primeiro álbum, Hear It Is, a través do selo Pink Dust Records (o encargado do rock psicodélico de Enigma Records) en 1986. Esta formación gravaría dous discos máis; Oh My Gawd!!! de 1987 e Telepathic Surgery de 1989, o último dos cales inicialmente estaba pensado como un collage musical de 30 minutos.
En 1990 a banda coptou a atención da Warner Bros. Records, e asinaron un contrato despois de que un representante do selo vise un concerto no que o grupo case queimase o local polo uso de pirotecnia.
Contrato con Warner Bros. editar
En 1992 a banda editou a súa estrea cun gran selo, Hit to Death in the Future Head despois de que Donahue deixase o grupo para concentrarse en Mercury Rev. Roberts tamén deixaría The Flaming Lips, citando diferenzas creativas. Serían substituídos por Ronald Jones e Steven Drozd respectivamente.
En 1993 lanzaron Transmissions from the Satellite Heart. Este foi o único álbum de estudio dende In a Priest Driven Ambulance no cal Dave Fridmann non estivo involucrado. Debido ao éxito do traballo e do sinxelo "She Don't Use Jelly", a banda apareceu en tres populares series de televisión: Beverly Hills, 90210, The Late Show with David Letterman e Beavis and Butt-head. O éxito deste disco permitíulles a realización de longas xiras como abreconcertos de grupos como Red Hot Chili Peppers e Candlebox.
Clouds Taste Metallic foi publicado con moita promoción a finais de 1995, aínda que non acadou o éxito comercial do seu predecesor. A xira dun ano de Clouds, engadida á tensión dos tres anos de promoción de Transmissions fixo que Ronald Jones abandonase a banda a finais de 1996. Dixo que sufría dun severo caso de agorafobia, aínda que o documental Fearless Freaks afirma que deixou o grupo debido a súa crecente preocupación polo abuso de drogas de Drozd.
Cambio de dirección editar
A marcha de Jones e unha xeral insatisfacción dos tres membros restantes co rock estándar redefiniron a dirección da banda co experimental Zaireeka (1997), un álbum de 4 CDs creado coa intención de ser escoitados en 4 reprodutores simultaneamente. A música incorpora tanto elementos musicais tradicionais como novos sons, como a musique concrète, á veces fortemente manipulados con procesadores electrónicos no estudio.
Como parte do desenvolvemento deste proxecto, a banda realizou unha serie de "experimentos de aparcadoiro" e posteriormente "experimentos de radiocasetes". Nos primeiros ata a 40 voluntarios se lle entregaron casetes creadas polo grupo para ser reproducidos nos seus coches simultaneamente nun aparcadoiro. Nos segundos, unha orquestra formada por 40 voluntarios con radiocasetes modificados foron dirixidos (para variar o volume, a velocidade ou o ton da cinta) por Wayne Coyne.
Mentres tanto, unha serie de desafortunados incidentes (relatados na canción de 1999 "The Spiderbite Song") acosaron a banda. Un dos brazos de Drozd foi case amputado innecesariamente debido ao que el dicía que era a picadura dunha araña (que resultou ser un absceso polo consumo de heroína); Ivins quedou atrapado durante varias horas no seu coche despois de que unha roda desprendida doutro vehículo golpease o seu parabrisas; e o pai de Coyne morreu despois dunha longa batalla contra o cancro.
The Soft Bulletin e Yoshimi editar
A pesar de que a través dos seus experimentos recibiron algunha cobertura por parte da prensa, a súa verdadeira irrupción chegou co seu lanzamento de 1999, The Soft Bulletin. Cheo de pegadizas melodías máis tradicionais con cordas sintéticas, ritmos hipnóticos coidadosamente manipulados, e excéntricas cancións de contido filosófico (cantadas con máis forza que en anteriores discos), o álbum converteuse rapidamente nun dos éxitos do underground dese anos, sendo amplamente considerado un dos mellores álbums da década.
Comparado por moitos críticos co álbum de The Beach Boys Pet Sounds debido á inclusión de sons e harmonías orquestrais, The Soft Bulletin tamén conta co uso de bastantes sintetizadores, caixas de ritmos, efectos de son e moito tratamento de estudio. A banda considerou que o intento de recrear o álbum ao vivo con músicos adicionais era complexo e caro, polo que os seus membros decidiron xirar como trío e usar música pre-gravada para encher esas partes que os tres músicos non podían interpretar. Quizais un dos principais motivos para decantarse por esta solución foi que o batería Drozd tocaría principalmente en directo os teclados e a guitarra en vez da batería.
Para mellorar a experiencia ao vivo da súa audiencia e para reproducir fielmente o son de The Soft Bulletin, a banda ideou o concepto de "Headphone Concert" (concerto para auriculares). Un transmisor FM de baixa potencia foi instalado nas súas presentacións, e o concerto foi transmitido simultaneamente a pequenos repectores tipo Walkman con auriculares dispoñibles de forma gratuíta para o público. Isto debería, en teoría, permitirlle á audiencia unha mellor claridade de son mentres sentían á súa vez a potencia da P.A. ao vivo. Este concepto estreouse en Dallas, Texas e na conferencia South by Southwest en Austin, Texas en marzo de 1999, e posteriormente usouse na súa xira International Music Against Brain Degeneration Revue. Esta xira contou tamén co artistas Cornelius, Sebadoh, Robyn Hitchcock, Sonic Boom's E.A.R. e IQU.
Tres anos despois, no verán do 2002, The Flaming Lips uniuse ás bandas Cake e Modest Mouse para a Unlimited Sunshine Tour. A banda tamén editou o álbum Yoshimi Battles the Pink Robots con bastante aclamación da crítica. Contando como convidado co músico Yoshimi P-We e cun maior uso de instrumentos electrónicos e tratamento por ordenador que The Soft Bulletin, Yoshimi é amplamente considerado o seu primeiro éxito comercial e de crítica despois de case 20 anos como banda. A última pista do disco, "Approaching Pavonis Mons by Balloon (Utopia Planitia)", gañou o Grammy do 2003 á mellor interpretación de rock instrumental, e o álbum foi certificado ouro o 10 de abril do 2006. En marzo do 2007 a banda anunciou que formaran equipo co guionista Aaron Sorkin para producir un musical en Broadway baseado no álbum.
Despois do éxito de Yoshimi, Steven Drozd rehabilitouse da súa adicción á heroína, decisión que tomou tras un altercado físico con Wayne Coyne.
At War with the Mystics editar
Pouco despois de Yoshimi, estimouse que The Soft Bulletin vendera ao redor das 300.000 copias nos Estados Unidos, e chegaría a ser ouro en maio do 2007. The Flaming Lips publicaron dous EPs na mesma liña "robótica" que o seu anterior álbum, Fight Test e Ego Tripping at the Gates of Hell, contendo cancións remesturadas de Yoshimi. Tamén apareceron no tema "Marching the Hate Machines (Into the Sun)" do álbum de Thievery Corporation The Cosmic Game. No 2002 foron convidados a traballar no estudio con The Chemical Brothers, e produciron xuntos un sinxelo chamado "The Golden Path", incluído no recompilatorio dos Chemical Brothers Singles 93-03. Nesta canción, as voces principais foron interpretadas por Wayne Coyne con Steven Drozd realizando harmonías vocais. Ademais dos dous EPs lanzados, a banda estivo traballando durante varios anos nunha película titulada Christmas on Mars. A súa rodaxe rematou a finais de setembro do 2005 e foi estreada o 25 de maio do 2008 no Sasquatch! Music Festival.
No 2002 actuaron como abreconcertos, ademais de como banda acompañante, de Beck, na súa xira do álbum Sea Change. No verán do 2004 anunciouse que The Flaming Lips sería unha das cabezas de carteis do Lollapalooza dese ano, xunto con artistas como Sonic Youth e Morrissey; porén, o festival foi cancelado debido á falta de ingresos. Despois da suspensión, a banda entrou no Tarbox Road Studio co produtor Dave Fridmann e comezou a traballar no seu novo álbum, 'At War with the Mystics. O disco, máis guitarreiro e pesado e cunhas letras máis políticas que as súas edicións anteriores, foi publicado en abril do 2006.
No ano 2005 a bada foi protagonista dun documental chamado Fearless Freaks, no que aparecían outros artistas e famosos como Gibby Haynes, The White Stripes, Beck, Christina Ricci, Liz Phair, Juliette Lewis, Steve Burns, Starlight Mints e Adam Goldberg. Ese mesmo ano The Flaming Lips contribuíron cunha versión de "Bohemian Rhapsody" no álbum Killer Queen: A Tribute to Queen, e tamén lanzaron o DVD VOID (Video Overview in Deceleration), que narra as súas aventuras cos vídeos musicais dende que asinaron con Warner Bros. en 1991. No mes de outubro do 2005 a banda gravou unha versión de "If I Only Had a Brain" para a banda sonora do videoxogo Stubbs the Zombie, que conta con bandas de rock modernas versionando cancións dos anos 50 e 60. Ademais, o grupo publicou un novo tema, "Mr. Ambulance Driver", para a película Wedding Crashers.
A banda editou dous sinxelos de At War With the Mystics: "The W.A.N.D.", que apareceu nun anuncio de Dell e que orixinalmente foi lanzado só como descarga a principios de 2006; e "The Yeah Yeah Yeah Song", que se converteu seu sinxelo que máis alto chegou nas listas británicas, acadando o número 16. Un EP de catro temas, It Overtakes Me, foi publicado posteriormente no Reino Unidos ese mesmo ano. A única canción instrumental do mesmo, "The Wizard Turns On... The Giant Silver Flashlight and Puts on His Werewolf Moccasins", gañou o Grammy á mellor interpretación instrumental de rock, facendo que a banda gañase dúas veces seguidas esa categoría.
Despois do lanzamento de At War with the Mystics o 4 de abril do 2006, a banda iniciou unha xira de promoción do álbum polo Reino Unido, con final no Royal Albert Hall e unha actuación no O2 Wireless Festival. A banda continuou de xira durante o outono do 2006 parando en Montreal, no Virgin Festival, na Hause of Blues de Atlantic City, Nova Jersey, na Universitidade de Vermont, en Oklahoma City, no Austin City Limits Music Festival en Austin, Texas, e en Nova York.
O 5 de decembro Oklahoma City homenaxeou á banda poñendolle o nome dunha calexa do centro, e Vince Gill e Charlie Christian tamén lles deron nomes a rúas da cidade. Flaming Lips Alley (o nome da calexa) atópase na zona de entretemento de Oklahoma City, en Bricktown. Na súa inauguración oficial, no ano 2007, Coyne said de Oklahoma City, "...Estamos en camiño de converternos, penso, na puta cidade máis fría dos Estados Unidos".
Christmas On Mars editar
No ano 2001 The Flaming Lips comezou a rodar unha película independente de baixo presuposto chamada Christmas on Mars. O filme conta a historia do primeiro Nadal dunha colonia instalada na superficie de Marte. Christmas On Mars foi escrita por Wayne Coyne, e co-dirixida por Coyne, Bradley Beesley e George Salisbury. A banda e os seus amigos actúan na película.[1] A rodaxe rematou a finais de setembro de 2005 e estreouse o 25 de maio de 2008 no Sasquatch! Music Festival.[2]
The Flaming Lips levaron Christmas On Mars a festivais de rock ao longo dos Estados Unidos durante o verán dese ano, proxectándoa nunha gran carpa de circo que mercaran para ese propósito. A película foi lanzada en DVD o 11 de novembro do 2008, xunto cunha banda sonora composta e interpretada por The Flaming Lips.
Embryonic e Dark Side of the Moon editar
A banda publicou o seu primeiro concerto en DVD, UFO's at the Zoo: The Legendary Concert in Oklahoma City, o día 7 de agosto do 2007. O grupo tamén contribuíu en varías bandas sonoras de películas dese ano, como cos temas "The Supreme Being Teaches Spider-Man How to be in Love" para Spider-Man 3, "I Was Zapped by the Super Lucky Rainbow" para Good Luck Chuck, "Love the World You Find" para Mr. Magorium's Wonder Emporium, e “Maybe I’m Not the One" e "Tale of the Horny Frog" para The Heartbreak Kid.
No 2009 publicaron o seu décimo segundo álbum de estudio e primeiro álbum dobre, Embryonic. O disco, que foi o promeiro da banda en estrearse no top 10 da Billboard, foi aclamado pola crítica pola súa atrevida nova dirección. No mes de decembro editaron o seu segundo traballo dese ano, unha versión tema por tema do álbum de Pink Floyd The Dark Side of the Moon, que foi gravado coa banda Stardeath and White Dwarfs e conta como convidados con Henry Rollins e Peaches. O álbum foi editado fisicamente en vinilo e CD no 2010.
En 2010 a banda interpretou o tema "I Can Be a Frog" na serie de televisión de Nick Jr. Yo Gabba Gabba!.[3]
Lanzamentos de 2011 editar
En xaneiro de 2011 a banda anunciou a súa intención de lanzar unha nova canción cada mes do ano. En febreiro publicouse o primeiro tema, titulado "Two Blobs Fucking". A canción existe como 12 pezas separadas en YouTube e deben reproducirse simultaneamente para ser escoitada como se pretendía.
No mes de marzo os Lips lanzaron o EP The Flaming Lips with Neon Indian. En abril a banda publicou o EP Gummy Song Skull, un cranio de goma cunha memoria USB dentro do cerebro con catro temas nela. Este lanzamento foi moi limitado, pero ao pouco tempo o seu contido foi filtrado a través de Internet.
En maio a banda publicou o seu segundo EP colaborativo titulado The Flaming Lips with Prefuse 73. Contén catro cancións e foi lanzado de xeito semellante ao anterior EP Neon Indian, nunha edición extremadamente limitada formada por discos de cores aleatorias únicos. Este EP estivo dispoñible brevemente na páxina oficial da banda, pero esgotouse pouco despois de que se puxese á venda.
En xuño abanda realizou varios lanzamentos, sendo o primeiro The Soft Bulletin: Live la Fantastique de Institution 2011, unha gravación ao vivo en estudio do seu álbum de 1999 The Soft Bulletin.
Discografía editar
| Álbum | Ano | Selo |
|---|---|---|
| Hear It Is | 1986 | Restless |
| Oh My Gawd!!! | 1987 | Restless |
| Hit to Death in the Future Head | 1992 | Warner |
| Transmissions from the Satellite Heart | 1993 | Warner Bros. |
| Clouds Taste Metallic | 1995 | Warner Bros. |
| Zaireeka | 1997 | Warner Bros. |
| The Soft Bulletin | 1999 | Warner Bros. |
| Yoshimi Battles The Pink Robots | 2002 | Warner Bros. |
| At War with the Mystics | 2006 | Warner Bros. |
| Embryonic | 2009 | Warner Bros. |
| The Terror | 2013 | Warner Bros./Lovely Sorts of Death, Bella Union |
| Oczy Mlody | 2017 | Warner Bros./Bella Union |
| King's Mouth | 2019 | Warner Bros./Bella Union |
| American Head | 2020 | Warner Bros./Bella Union |
Notas editar
- ↑ Coyne, Wayne; Beesley, Bradley; Salisbury, George (2008-05-24). "Christmas on Mars". Consultado o 2020-11-13.
- ↑ "Christmas on Mars (2008) - IMDb". Consultado o 2020-11-13.
- ↑ Breihan, Tom. "Video: The Flaming Lips Do "Yo Gabba Gabba"". Pitchfork (en inglés). Consultado o 2020-11-13.