Telégrafo eléctrico
O telégrafo é un dispositivo de telecomunicación destinado á transmisión de sinais a distancia. O de máis amplo uso ao longo do tempo, foi o telégrafo eléctrico, aínda que tamén se utilizaron telégrafos ópticos de diferentes formas e modalidades funcionais.
Telégrafo de Morse editar
Se ben o telégrafo eléctrico que coñecemos é o deseñado por Samuel Morse, non é menos certo que Carl Friedrich Gauss e Wilhelm Eduard Weber comunicábanse xa, ao menos dende 1822, mediante un telégrafo eléctrico creado por eles mesmos, o cal unía os despachos de ámbolos dous, situados no observatorio astronómico e na facultade de Física, respectivamente, e distantes algo máis de dous quilómetros. (Non hai que esquecer que Gauss colaboraba activamente con Weber nas investigacións deste último sobre electromagnetismo).
O dispositivo de Morse está constituído por unha estación transmisora e unha estación receptora enlazadas ámbalas dúas mediante unha liña constituída por un só fío condutor.
Na Figura 1 seguinte, represéntase, de maneira moi esquematizada, os elementos que compoñen as dúas estacións.
O funcionamento do conxunto é o seguinte:
Cando na estación transmisora se cerra o interruptor (manipulador) circula unha corrente polo seguinte circuíto: polo positivo, liña, electroimán, terra, polo negativo, o que ten como consecuencia que, activado o electroimán, sexa atraída unha peza metálica terminada nun punzón que preme unha tira de papel, que se despraza mediante uns rodetes de arrastre, movidos por un mecanismo de reloxería, sobre un cilindro impregnado de tinta, de tal forma que, segundo a duración da pulsación do interruptor, traducirase na impresión dun punto ou unha raia na tira de papel.
A combinación de puntos e raias pódese traducir en letras mediante o uso dun código convido. Na práctica, o máis usado durante moitos anos, foi o código Morse.
Posteriores melloras dos dispositivos emisores e transmisores, permitiron a transmisión de mensaxes de forma máis rápida, sen necesidade de recorrer á tradución manual do código, así como ao envío simultáneo de máis dunha transmisión pola mesma liña.
Un destes dispositivos telegráficos avanzados, é o teletipo, aínda en uso en moitos ambientes, tanto informativos como empresariais, aínda que ultimamente está sendo desprazado polo correo electrónico.
Telégrafo de Huygens editar
A necesidade de codifica-lo texto en puntos e raias para transmitilo e descodificalo antes de escribir o telegrama, levou ao desenvolvemento doutros tipos de telegrafía que realizaran estas tarefas de forma automática. O telégrafo de Huygens baséase en dúas rodas que conteñen tódolos símbolos ou caracteres que se poden transmitir, e xiran, sincronizadas, á mesma velocidade. Entón, se na roda do transmisor ten, digamos, a C abaixo, o receptor tamén. Isto permite que, transmitindo un pulso no momento adecuado, o receptor imprima o carácter correspondente. Como a velocidade da transmisión depende do número de símbolos dispoñibles, estes están separados en dous bancos (letras e números), de modo que comparten o mesmo código unha letra e un número. Existen dous brancos o espazos, chamados "branco de letras" e "branco de números" que, ademais de crear un espazo para separar as palabras ou os números, indican se a continuación se transmitirán letras ou números. O transmisor ten un teclado, similar ao dun piano, cos caracteres. O telegrafista pulsa a tecla adecuada e, cando a roda que contén os caracteres está na posición adecuada, o aparato transmite un pulso á liña. No receptor, un electroimán golpea a cinta de papel contra a roda que contén os tipos. Estas rodas móvense mediante un mecanismo de reloxería, con motor de pesas ou hidráulico, segundo os casos. Ao comezo do día, iniciábase un protocolo de sincronización, transmitindo unha mensaxe deseñada para tal efecto. A velocidade de transmisión era inferior á do sistema Morse, e dependía do telegrafista, xa que un experimentado era capaz de enviar varios caracteres nun xiro da roda.
Telégrafo de Baudot editar
Ven a ser unha evolución do de Huygens. Baséase na codificación dos caracteres, non na posición dun único pulso, senón en cinco slots ou intervalos de tempo, nos que se podía transmitir un pulso ou non. Así se tiña un código binario de cinco bits que permitía transmitir 31 caracteres, ademais do estado de repouso ou "non transmite". Tamén utiliza dous brancos de caracteres, con seu branco de letras e branco de cifras correspondentes. É moito máis rápido que o telégrafo de Huygens, xa que, ademais de necesitar só 5 slots fronte a unha por carácter, Baudot refinou os circuítos magnéticos dos electroimáns, reducindo no posible, as autoinducións parasitas, o que permitía empregar pulsos máis curtos.
Outros editar
Así mesmo, mediante o emprego da denominada telegrafía harmónica, pódese utilizar un circuíto telefónico para o envío de múltiples comunicacións telegráficas simultáneas, mediante o uso de tons de distinta frecuencia na banda vocal.