Wikipedia

Secretina

composto químico

A secretina é unha hormona que controla as secrecións no duodeno, e tamén a homeostase da auga (osmorregulación) no organismo. Prodúcena as células S do duodeno situadas nas criptas de Lieberkühn.[1] Actúa regulando o pH do contido duodenal por medio do control da secreción de ácido gástrica e o tamponamento con bicarbonato procedente das células centroacinares do páncreas e dos condutos intercalados. É famosa por ser a primeira hormona que foi identificada.[2] Nos humanos a secretina está codificada polo xene SCT.[3][4]

Recentemente descubriuse que xoga tamén un papel na osmorregulación no hipotálamo, hipófise, e riles.[5][6]

Historia editar

En 1902, William Maddock Bayliss e Ernest Starling estaban estudando como o sistema nervioso controla o proceso da dixestión.[7] Sabíase que o páncreas segregaba zumes dixestivos en resposta ao paso de alimento (quimo) ao duodeno a través do esfínter pilórico. Ao cortaren todos os nervios do páncreas en animais experimentais, descubriron que este proceso non estaba en realidade controlado polo sistema nervioso. Determinaron que existía unha substancia segregada polo revestimento intestinal que estimulaba ao páncreas e era transportada por vía sanguínea. Denominaron a esta secreción secretina. Deste modo, a secretina foi o primeiro "mensaxeiro químico" identificado. Este tipo de substancias chamámolas hoxe hormonas, termo acuñado por Bayliss en 1905.

Estrutura editar

A secretina sintetízase inicialmente como unha proteína precursora de 120 aminoácidos. Este precursor consta das seguintes partes: un péptido sinal N-terminal, un tramo espazador, a secretina propiamente dita (residuos 28–54), e un péptido C-terminal de 72 aminoácidos.[3]

A secretina madura é unha hormona peptídica linear de 27 aminoácidos e un peso molecular de 3055 d. Entre os aminoácidos 5 e 13 fórmase unha hélice. A secuencia de aminoácidos da secretina ten algunhas semellanzas coas do glicagón, péptido intestinal vasoactivo (VIP), e polipéptido inhibidor gástrico (GIP). Dos 27 aminoácidos da secretina, 14 están situados na mesma posición cós do glicagón, 7 na mesma cós do VIP, e 10 na mesma cós do GIP.[8]

A secretina tamén ten un aminoácido carboxilo terminal amidado, que é a valina.[9] A secuencia de aminoácidos da secretina é:

Fisioloxía editar

Produción editar

A secretina sintetízase polas células S, formando gránulos citoplasmáticos secretorios, Estas células atópanse maiormente na mucosa do duodeno, e en menores cantidades no xexuno do intestino delgado.[10]

Estímulos editar

A secretina libérase na circulación sanguínea e/ou na luz intestinal en resposta aos pH duodenais baixos (ácidos) entre 2 e 4,5 dependendo da especie.[11] Ademais, a secreción de secretina vese incrementada pola presenza no tramo inicial do intestino delgado de produtos da dixestión das proteínas.[12]

Esta acidez débese ao ácido clorhídrico no quimo que entra no duodeno procedente do estómago ao abrirse o esfínter pilórico. A secretina actúa sobre o páncreas, facendo que este órgano segregue un fluído rico en bicarbonato, que se verte no intestino. O ión bicarbonato é unha base que neutraliza a acidez, establecendo dese modo un pH favorable para a acción doutros encimas dixestivos no intestino delgado e impedindo danos por un exceso de acidez [13] Outros factores que están tamén implicados na liberación de secretina son os sales biliares e os ácidos graxos, que fan que se engada máis bicarbonato ao intestino delgado.[14] A liberación de secretina é inhibida por antagonistas H2, que reducen a secreción ácida gástrica. Como resultado disto, se o pH no duodeno sobe de 4,5, a secretina non pode ser liberada.[15]

Funcións editar

A secretina incrementa a secreción de solución de bicarbonato no epitelio do conduto pancreático e biliar. As células centroacinares pancreáticas teñen receptores de secretina na súa membrana plasmática. Cando a secretina se une a eses receptores, estimula a actividade da adenilato ciclase, que converte o ATP en AMPc.[16] O AMPc actúa como un segundo mensaxeiro na transdución de sinais intracelular e orixina un incremento na liberación da solución acuosa de carbonato. Tamén promove o crecemento normal e o mantemento do páncreas.

A secretina incrementa a secreción de auga e bicarbonato nas glándulas de Brunner duodenais para tamponar os protóns procedentes do quimo.[17] Tamén amplifica os efectos da colecistoquinina sobre a indución da secreción de encimas dixestivos e bile por parte do páncreas e vesícula biliar, respectivamente.

Contrarresta os picos de concentración de glicosa sanguínea que se producen despois da inxestión de glicosa ao causar un incremento na liberación de insulina polos illotes de Langerhans do páncreas.[18]

Aínda que a secretina libera gastrina nos casos de gastrinoma, no estómago normal inhibe a liberación de gastrina. Reduce a secreción ácida no estómago ao inhibir a liberación de gastrina polas células G.[19] Isto axuda a neutralizar o pH dos produtos dixestivos que entran no duodeno desde o estómago, xa que os encimas dixestivos procedentes do páncreas (como a amilase pancreática e a lipase pancreática) funcionan optimamente a pH básicos [20].

Ademais, a secretina estimula a secreción de pepsinóxeno nas células principais, o que axuda á dixestión das proteínas dos alimentos. Tamén estimula a liberación de glicagón, polipéptido pancreático e somatostatina.[11]

Aplicacións editar

A secretina foi moi usada en medicina especialmente para as probas de funcionamento do páncreas, porque incrementa as secrecións pancreáticas. A secretina pode inxectarse[21] ou administrarse por un tubo que se introduce polo nariz, e chega ao duodeno.[22] Esta proba pode proporcionar información sobre se existen ou non anomalías no páncreeas, como gastrinoma, pancreatite ou cáncer pancreático.

A secretina foi proposta como un posible tratamento para o autismo bseándose nunha hipotética conexión intestino-cerebro, pero aínda non hai evidencias que apoien a súa efectividade.[23]

Osmorregulación editar

A secretina modula o transporte de auga e electrólitos nas células do conduto pancreático,[24] nos colanxiocitos do fígado,[25] e nas células epiteliais do epididídimo.[26] Descubriuse ademais recentemente que ten un papel na regulación independente da vasopresina da reabsorción renal de auga.[5]

A secretina pode atoparse no hipotálamo e neurohipófise, porque cando se incrementa a osmolaridade é liberada pola neurohipófise. No hipotálamo activa a liberación de vasopresina.[6]

Suxeriuse que as anormalidades en dita liberación neurosecretora de secretina poderían explicar as anormalidades que están na base da síndrome de hipersecreción inadecuada de hormona antidiurética de tipo D (SIADH).[6] Nos individuos con este cadro, a liberación e resposta da vasopresina son normais, aínda que se presenta unha expresión renal anormal ou translocación de acuaporina 2, ou ambas as dúas.[6]

Notas editar

  1. ↑ Häcki WH (1980). "Secretin". Clin Gastroenterol 9 (3): 609–32. PMID 7000396. 
  2. ↑ Henriksen JH, Schaffalitzky de Muckadell OB. Secretin--the first hormone. [1]
  3. ↑ 3,0 3,1 Kopin AS, Wheeler MB, Leiter AB (1990). "Secretin: structure of the precursor and tissue distribution of the mRNA". Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 87 (6): 2299–2303. PMC 53674. PMID 2315322. doi:10.1073/pnas.87.6.2299. 
  4. ↑ Whitmore TE, Holloway JL, Lofton-Day CE, Maurer MF, Chen L, Quinton TJ, Vincent JB, Scherer SW, Lok S (2000). "Human secretin (SCT): gene structure, chromosome location, and distribution of mRNA". Cytogenet. Cell Genet. 90 (1–2): 47–52. PMID 11060443. doi:10.1159/000015658. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Chu JY, Chung SC, Lam AK, Tam S, Chung SK, Chow BK (2007). "Phenotypes developed in secretin receptor-null mice indicated a role for secretin in regulating renal water reabsorption". Mol. Cell. Biol. 27 (7): 2499–2511. PMC 1899889. PMID 17283064. doi:10.1128/MCB.01088-06. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Chu JY, Lee LT, Lai CH, Vaudry H, Chan YS, Yung WH, Chow BK (2009). "Secretin as a neurohypophysial factor regulating body water homeostasis". Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 106 (37): 15961–15966. PMC 2747226. PMID 19805236. doi:10.1073/pnas.0903695106. 
  7. ↑ Bayliss W, Starling EH (1902). "The mechanism of pancreatic secretion". J. Physiol. (London) 28: 325–353. 
  8. ↑ Williams, Robert L. (1981). Textbook of Endocrinology. Saunders - Philadelphia. pp. 697. ISBN 0-7216-9398-9. (require rexistro (?)). 
  9. ↑ 9,0 9,1 DeGroot, Leslie Jacob (1989). J. E. McGuigan, ed. Endocrinology. Saunders - Philadelphia. p. 2748. ISBN 0-7216-2888-5. 
  10. ↑ Polak JM, Coulling I, Bloom S, Pearse AG (1971). "Immunofluorescent localization of secretin and enteroglucagon in human intestinal mucosa". Scandinavian Journal of Gastroenterology 6 (8): 739–744. PMID 4945081. doi:10.3109/00365527109179946. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Frohman, Lawrence A.; Felig, Philip (2001). "Gastrointestinal Hormones and Carcinoid Syndrome". En P. K. Ghosh and T. M. O’Dorisio. Endocrinology & metabolism. McGraw-Hill, Medical Pub. Div - New York. pp. 1326. ISBN 0-07-022001-8. 
  12. ↑ William F. Ganong, MD (2003). "26. Regulation of Gastrointestinal Function". Review of Medical Physiology (Twenty-First ed.). McGraw-Hill, Medical Pub. Div - New York. ISBN 0-07-140236-5. 
  13. ↑ http://www.vivo.colostate.edu/hbooks/pathphys/endocrine/gi/secretin.html
  14. ↑ Osnes M, Hanssen LE, Flaten O, Myren J (1978). "Exocrine pancreatic secretion and immunoreactive secretin (IRS) release after intraduodenal instillation of bile in man". Gut 19 (3): 180–184. PMC 1411891. PMID 631638. doi:10.1136/gut.19.3.180. 
  15. ↑ Rominger JM, Chey WY, Chang TM (1981). "Plasma secretin concentrations and gastric pH in healthy subjects and patients with digestive diseases". Digestive diseases and sciences 26 (7): 591–597. PMID 7249893. doi:10.1007/BF01367670. 
  16. ↑ Gardner JD (1978). "Receptors and gastrointestinal hormones". En Sleisenger MH, Fordtran JS. Gastrointestinal Disease (2nd ed.). WB Saunders Company - Philadelphia. 
  17. ↑ Hall, John E.; Guyton, Arthur C. (2006). Textbook of medical physiology. Elsevier Saunders - St. Louis, Mo. pp. 800–801. ISBN 0-7216-0240-1. 
  18. ↑ Kraegen EW, Chisholm DJ, Young JD, Lazarus L (1970). "The gastrointestinal stimulus to insulin release. II. A dual action of secretin". J. Clin. Invest. 49 (3): 524–529. PMC 322500. PMID 5415678. doi:10.1172/JCI106262. 
  19. ↑ Palmer KR, Penman ID (2010). "Alimentary track and pancreatic disease". En Colledge NR, Walker BR, Ralston SH. Davidson's Principles and Practice of Medicine (20th ed.). Churchill Livingstone - Edinburgh. ISBN 0-7020-3085-6. 
  20. ↑ Efects of pH
  21. ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 11 de marzo de 2016. Consultado o 11 de marzo de 2016. 
  22. ↑ "Secretin stimulation test". MedlinePlus Medical Encyclopedia. United States National Library of Medicine. Consultado o 2008-11-01. 
  23. ↑ "The Use of Secretin to Treat Autism". NIH News Alert. United States National Institutes of Health. 1998-10-16. Consultado o 2008-11-30. 
  24. ↑ Villanger O, Veel T, Raeder MG (1995). "Secretin causes H+/HCO3- secretion from pig pancreatic ductules by vacuolar-type H(+)-adenosine triphosphatase". Gastroenterology 108 (3): 850–859. PMID 7875488. doi:10.1016/0016-5085(95)90460-3. 
  25. ↑ Marinelli RA, Pham L, Agre P, LaRusso NF (1997). "Secretin promotes osmotic water transport in rat cholangiocytes by increasing aquaporin-1 water channels in plasma membrane. Evidence for a secretin-induced vesicular translocation of aquaporin-1" (PDF). J. Biol. Chem. 272 (20): 12984–12988. PMID 9148905. doi:10.1074/jbc.272.20.12984. 
  26. ↑ Chow BK, Cheung KH, Tsang EM, Leung MC, Lee SM, Wong PY (2004). "Secretin controls anion secretion in the rat epididymis in an autocrine/paracrine fashion". Biol. Reprod. 70 (6): 1594–1599. PMID 14749298. doi:10.1095/biolreprod.103.024257. 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Secretina&oldid=6679998»