Salustiano de Olózaga
Salustiano de Olózaga Almandoz[1], nado en Oion (Áraba) o 8 de xuño de 1805 e finado en París o 26 de setembro de 1873, foi un militar, escritor, avogado e político español.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Salustiano de Olózaga y Almandoz 8 de xuño de 1805 Oion, España |
| Morte | 26 de setembro de 1873 (68 anos) Enghien-les-Bains, Francia |
| Lugar de sepultura | Panteón de homes ilustres |
| Embaixador de España en Francia | |
| 1870 – 1873 | |
 Presidente do Consello de Ministros | |
| 20 de novembro de 1843 – 29 de novembro de 1843 ← Joaquín María López – Luis González Brabo y López de Arjona → | |
 Alcalde de Madrid | |
| 1840 – 1840 | |
| Embaixador de España en Francia | |
| 1840 – 1843 | |
 Gobernador civil da provincia de Madrid | |
 Senador de España | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade de Zaragoza Universidade Central |
| Actividade | |
| Ocupación | diplomático , avogado , militar , escritor , político , filósofo |
| Partido político | Partido Progresista |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Fillos | Elisa Olózaga Camarasa (en)  |
| Irmáns | José Olózaga Almandoz |
| Parentes | Marià Rius i Montaner (en) (xenro) Elisa Rius y Olózaga (en) (daughter's daughter (en) ) |
Premios | |
  | |
Traxectoria editar
Estudou Filosofía en Zaragoza e Madrid e Leis nesta última cidade. Membro da Milicia Nacional, e liberal convencido, participou como oficial custodiado no establecemento das Cortes de Cádiz. Exiliouse a San Xoán da Luz, (Francia), en 1831, fuxindo da política represiva de Fernando VII tras as revoltas de 1831. Con Mendizábal foi Gobernador Civil de Madrid e máis tarde Deputado desta cidade e despois de Logroño dende 1836 até 1873. Participou na elaboración da Constitución española de 1837 tras o Motín de la Granja de San Ildefonso, convencido da necesidade de superar os enfrontamentos da Constitución de 1812 e o Estatuto Real de 1834. É por esta época cando se nomea como preceptor da filla máis nova da naquel momento Rexente María Cristina de Borbón, e do defunto Fernando VII, a futura Isabel II.
Oposto á Lei de Concellos da Rexente e cun claro apoio ao progresismo de Baldomero Espartero no seu enfrontamento con María Cristina. Ao ascender Espartero ao poder, foi nomeado embaixador en París onde tratou de conciliar as posicións oficiais españolas coas tramas que realizaba María Cristina no exilio. Tras a caída da Espartero e recentemente nomeada Isabel II maior de idade e Raíña de España, foi nomeado Presidente do Consello de Ministros onde tivo que enfrontarse ás falsas acusacións do reacionario Luis González Bravo, nas que sostiña que tratara de disolver as Cortes mediante o uso da violencia e a intimidación da raíña. Esta situación obrigouno outra vez a marchar a Francia o 19 de novembro de 1843. Non volvería a España até 1847. En 1853 ingresou como membro da Real Academia da Historia. Posteriormente foi embaixador en París e de volta á península mantivo duras críticas fronte aos moderados e reacionarios.
En 1871 foi nomeado membro da Real Academia Española. Faleceu sendo embaixador de España en Francia.
En 1866 Rosalía de Castro dedicoulle un poema en castelán publicado no diario madrileño La Soberanía Nacional[2]
Obras editar
- Historia política de Aragón (1853)
- De la beneficiencia en Inglaterra y en España (1864)
- Estudios sobre elocuencia, política, jurisprudencia, historia y moral (1864)
| Reinado de Isabel II de España | ||
|---|---|---|
Segue a: Joaquín María López |
Salustiano de Olózaga | Precede a: Luis González Bravo |
| Presidente do Goberno de España | ||
Notas editar
- ↑ "Olózaga, Salustiano de". Diciopedia do século 21 III. Edicións do Cumio, Galaxia e do Castro. 2006. p. 1511.
- ↑ "Exhumado un poema de Rosalía de Castro". Real Academia Galega. 29 de abril de 2013.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Salustiano de Olózaga  |