RMS Atlantic
Coordenadas: 44°27′55.9″N 63°42′37.9″O / 44.465528, -63.710528
O RMS Atlantic foi un barco de vapor da White Star Line que operaba entre Liverpool e Nova York. Durante a súa décimo novena travesía, o 1 de abril de 1873, o buque precipitouse contra as rocas, afundíndose preto da costa de Nova Escocia e causando 545 mortes.[2] O seu afundimento constituíu o peor desastre marítimo ata o afundimento do SS Norge en 1904.
| RMS Atlantic | |
|---|---|
 O RMS Atlantic. | |
| Historial | 
|
| Estaleiro | Harland and Wolff, Belfast (Irlanda do Norte, Reino Unido) |
| Clase | Clase Oceanic |
| Tipo | Transatlántico |
| Operador |  White Star Line
|
| Botado | 26 de novembro de 1870[1] |
| Viaxe inaugural | 8 de xuño de 1871 |
| Baixa | 1873 |
| Destino | Afundido o 1 de abril de 1873 |
| Características xerais | |
| Eslora | 128,1 m (420,3 pés) |
| Manga | 12,1 m (40 pés) |
| Calado | 9,4 m de profundidade (31 pés) |
| Aparello | Catro mastros e 13 velas |
| Propulsión | Unha máquina de vapor, unha hélice e velas |
| Potencia | 600 CV |
| Velocidade | 14,5 nós |
| Tripulación | 166 |
| Capacidade | 1.166 pasaxeiros |
Historia editar
Inicios editar
O SS Atlantic[nota 1] foi construído polos estaleiros Harland and Wolff de Belfast en 1871 e foi o segundo buque construído para a White Star Line baixo a dirección de Thomas Ismay. Pertencía á clase Oceanic e era propulsado por unha máquina de vapor cunha potencia de 600 cabalos (a cal movía unha hélice), tendo ademais catro mastros destinados a portar as velas. Do mesmo xeito que o seu predecesor, o Atlantic tiña unha cheminea coas cores da White Star Line, amarelo e negro.[3] Logo da súa botadura o 26 de novembro de 1870, a compañía planeaba utilizalo na liña de América do Sur a partir de xaneiro de 1871.[1] Con todo, resultou non ser así, xa que o Atlantic foi entregado á empresa o 3 de xuño de 1871, e o 8 de xuño dese ano partiu desde Liverpool cara a Nova York na súa viaxe inaugural.[1] Durante os dous anos seguintes, o buque realizou algunhas travesías regulares cos seus tres (posteriormente cinco) irmáns xemelgos, ofrecendo unha nova comodidade para un transatlántico: os pasaxeiros de clase «salón» (primeira clase) tiñan camarotes iluminados cunhas lámpadas de queroseno (en lugar de candeas), e un suntuoso comedor que dispoñía de asentos individuais en lugar dos bancos habituais.[4]
O Atlantic podía transportar 166 pasaxeiros de clase salón e 1000 pasaxeiros en entreponte (equivalente á terceira clase).
O naufraxio editar
O 20 de marzo de 1873, o Atlantic partiu desde o porto de Liverpool para realizar a súa décimo novena viaxe. Ao día seguinte fixo escala en Queenstown (Irlanda), poñendo rumbo cara a Nova York con 957 persoas a bordo, das cales 833 eran pasaxeiros, segundo as cifras proporcionadas polas autoridades canadenses.[2] Porén, as cifras varían segundo a fonte.[2]
Durante a viaxe, o capitán James A. Williams decidiu facer escala en Halifax para que o barco se reabastecera de carbón.[5] O 31 de marzo, achegándose a Halifax, o capitán Williams e o terceiro oficial Brady permaneceron na ponte ata a medianoite, mentres o Atlantic atravesaba unha tempestade a unha velocidade de 9 nós, a visibilidade era fortemente reducida e o mar axitado.[1] Cara ás 2:00 da madrugada (hora local) do 1 de abril de 1873, o Atlantic golpeou unha roca mergullada denominada Marr's Head, a 50 metros da illa de Meagher. Os botes salvavidas foron arriados á auga pola tripulación, pero mergulláronse, do mesmo xeito que a cuberta. Tamén morreron algunhas persoas aterrorizadas. Dous oficiais lanzáronse á auga e tenderon algunhas cordas desde unha roca próxima, permitindo rubir aos superviventes.[2]
O manifesto do buque indica que había 156 mulleres e 189 nenos a bordo. Todas as mulleres pereceron no naufraxio, e entre os nenos, só sobreviviu un mozo chamado John Hindley.[6] Das 957 persoas que ían a bordo, morreron 545 e se salvaron 412.[2] A investigación do goberno canadense chegou á seguinte conclusión: "A conduta do capitán Williams na súa xestión do buque durante as doce a catorce horas anteriores á traxedia está en profundo desacordo co que debe ser a conduta dun home en tal situación".[2]
O naufraxio do RMS Atlantic, en termos de vítimas civís, foi a peor catástrofe no Atlántico Norte, ata o naufraxio do SS Norge en Rockall o 28 de xuño de 1904.
Despois do naufraxio editar
Despois do naufraxio, o Atlantic foi considerado como o primeiro barco da White Star Line en afundir, pero en realidade, a compañía xa perdera o RMS Tayleur na baía de Dublín (Irlanda) en 1854. Pouco despois de que naufragase o Atlantic, a White Star tivo que vender dous dos seus barcos: o Asiatic e o Tropic.
Hoxe en día, a maior parte do buque repousa a 25 metros baixo a superficie da auga. Algúns obxectos foron traídos de varias expedicións e son expostos no Museo Marítimo do Atlántico, en Halifax, e no SS Atlantic Heritage Park and Interpretation Center de Terence Bay (Nova Escocia).[7]
Notas editar
- ↑ SS significa Steamer Ship e aplícase a calquera barco de vapor, mentres que RMS (Royal Mail Steamer) aplícase unicamente aos transatlánticos británicos encargados do transporte do correo. Ambas denominacións son correctas no caso do Atlantic.
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Atlantic (en inglés). The White Star Line (arquivado en Archive.org). Consultado o 11 de agosto de 2009.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 The S/S Atlantic of the White Star Line, disaster in 1873 (en inglés). Norway Heritage. Consultado o 11 de agosto de 2009
- ↑ S/S Atlantic, White Star Line (en inglés). Norway Heritage. Consultado el 11 de agosto de 2009.
- ↑ Mark Chirnside, The Olympic-class ships: Olympic, Titanic, Britannic (en inglés). Tempus, 2004, p. 8.
- ↑ Mark Chirnside, The Olympic-class ships: Olympic, Titanic, Britannic (en inglés). Tempus, 2004, p. 9.
- ↑ White Star Liner Atlantic 1871-1873 Arquivado 09 de xaneiro de 2014 en Wayback Machine. (en inglés). Titanic-White Star Ships. Consultado o 11 de agosto de 2009.
- ↑ S.S. Atlantic (en inglés). Ns1763.ca. Consultado el 11 de agosto de 2009.