Os músicos de Bremen
Os músicos de Bremen[1] (en alemán: Die Bremer Stadtmusikanten) é un conto tradicional recollido e reescrito polos Irmáns Grimm.
| Os músicos de Bremen | |
|---|---|
 Os músicos de Bremen (Die Bremer Stadtmusikanten), escultura erixida en 1951 de Gerhard Marcks (1953). | |
| Título orixinal | Die Bremer Stadtmikanten |
| Autor/a | Irmáns Grimm |
| Ilustrador/a | Theodor Hosemann, Carl Offterdinger, Ludwig Richter, Arthur Rackham |
| Orixe |  Alemaña |
| Lingua | Lingua alemá |
| Tema(s) | conto |
| Xénero(s) | Conto de fadas, literatura infantil |
| Data de pub. | 1819 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
A historia editar
Nesta historia, un burro, un can, un gato e un galo, maltratados polos seus donos, abandónanos e deciden ir para Bremen, unha cidade onde coñecerán a liberdade.
No camiño para Bremen, ven luz nunha casa; asexando dentro ollan a catro ladróns gozando do produto do seu roubo. Apoiados nas costas uns dos outros, deciden cantar, coa esperanza de seren alimentados. A súa 'música' ten un efecto inesperado: os homes foxen, non sabendo a orixe de tan estraño son. Os animais quedan na casa, toman un bo xantar, e dormen.
Durante a noite, os ladróns regresan e un deles entra na casa para investigar. Ao ver os ollos do gato brillando na escuridade, pensa que son brasas e inclínase para acender a súa candea. Nunha rápida sucesión de acontecementos, o gato rañoulle a cara, o burro deulle un couce, o can traboulle e o galo escorrentouno porta fóra, cacarexando. O home dixo aos seus compañeiros que fora atacado por monstros: unha bruxa horríbel que o rañou coas súas enormes unllas (o gato), un xigante que lle deu unha malleira (o burro), un ogro que o corta cun coitelo (o can) e, o peor de todo, - un xuíz que lle berrou ao ouvido "Apañen ese traidor" (o galo). Os ladróns abandonan a casa por mor das estrañas criaturas que dela se apoderaran, e os animais viven felices nela até ao final dos seus días.
Significado editar
Esta fábula ten un significado obvio: os catro animais representan as diferentes clases do pobo; os seus donos os rexentes feudais dese tempo. Bremen, unha cidade libre Hanseática onde non existía feudalismo, era o lugar natural para se vivir sen amos.
Bremen recorda esta historia a través dunha estatua de bronce de dous metros de altura par da casa do concello da vila (Rathaus).
Notas editar
- ↑ Título usado nas versións en galego coma en Contos dos irmáns Grimm de Xerais, de 1998 - http://www.xerais.es/libro.php?id=47974