O triunfo de Baco
O triunfo de Baco é unha pintura de Diego Velázquez conservada no Museo do Prado de Madrid dende 1819. Coñécese popularmente coma Os borrachos.
| O triunfo de Baco | |
|---|---|
.jpg) | |
| Artista | Diego Velázquez |
| Data | 1628-1629 |
| Técnica | óleo sobre lenzo |
| Dimensións | 165 cm × 225 cm |
| Localización | Museo do Prado (Madrid) |
Historia editar
A obra foi realizada pouco despois da chegada de Velázquez a Madrid procedente de Sevilla, entre os anos 1626 e 1628, pouco antes da súa primeira viaxe a Italia. Na capital, Velázquez puido contemplar a colección de pintura italiana do rei amosándose abraiado polos cadros de nús que pertencían á colección, así coma polo tratamento que neles se daba do tema mitolóxico.
O lenzo foi pintado para Filipe IV.
A temática da obra editar
O cadro describe unha escena onde aparece o deus Baco que coroa cun ramo de follas de vide a un dos sete borrachos que o arrodean; podería tratarse dun poeta inspirado polo viño [1]. Outro personaxe semimitolóxico observa a coroación. Algúns dos personaxes que acompañan ao deus ollan cara ao espectador mentres sorrín.
No lenzo represéntase a Baco coma o deus que premia ou agasalla aos homes o viño que os libera de forma temporal dos seus problemas. Na literatura barroca, Baco era considerado unha alegoría da liberación do home fronte á súa escravitude da vida diaria. É posible que Velázquez estea a realizar unha parodia desta alegoría por considerala mediocre [1].
A escena pode dividirse en dúas metades. Na metade esquerda está a figura de Baco, moi iluminada, próxima ao estilo italiano inspirado en Caravaggio. O deus está introducido na obra coma unha persoa máis dentro da pequena celebración que se representa, pero o seu ton de pel máis claro permite recoñecelo con maior facilidade: apréciase así a idealización na face do deus, a luz clara que o ilumina e o estilo máis ben clasicista [1]. Baco e o personaxe situado á súa dereita aluden ao mito clásico e están representados de xeito tradicional.
A parte dereita presenta a uns borrachos, homes da rúa que convidan ao espectador a participar na súa festa, cun aire moi español similar a Ribera. Non hai neles ningunha idealización, senón que se presentan con faces avellentadas e desgastadas. Tampouco se mantén nesta parte do lenzo a luz clara que ilumina a Baco, senón que as figuras están sumidas nun claroescuro evidente. Asemade, Velázquez elabora esta metade do cadro cunha pincelada máis impresionista [1].
Nesta obra Velázquez dota dun aspecto profano a un asunto mitolóxico, tendencia que cultivará aínda máis nos seguintes anos. Por outra banda, hai varios elementos que dan naturalismo á obra, coma son a botella e a xarra que aparecen no chan aos pés do deus, ou o realismo que presenta o corpo deste. Xogando cos brillos consegue dar relieve e textura á botella e á xarra, creando unha semellanza co bodegón. Estas xarras con moi semellantes ás que aparecen nos lenzos pintados por Velázquez durante a súa etapa sevillana [1].
Influencias editar
Na obra atópase a influencia de Rubens (segundo algúns autores é este o que lle aconsella pintar a obra); de Caravaggio, con cuxas escenas de retratos de Baco existe conexión; e de Ribera, en cuxos retratos de sabios extremadamente populares (que en ocasións semellan mendigos) se inspira.
Notas editar
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Cirlot, L. (dir.) (2007). Museo del Prado II. col. «Museos del Mundo» Tomo 7 (en castelán). Madrid: Espasa. ISBN 978-84-674-3810-9.