Normalización (sociolingüística)

A normalización é un termo sociolingüístico referido a dúas acepcións relacionadas.

O termo máis comunmente usado como normalización lingüística refírese a reorganizar as funcións lingüísticas dunha sociedade para reformar as funcións sociais da lingua segundo as condicións “externas” cambiantes. Máis concretamente, é o proceso de reversión da substitución lingüística que pretende favorecer as condicións nas que as linguas que sufriron procesos de minorización ou que non desenvolveron todo o seu potencial, recuperen a condición de lingua «plena» ou «normal» e incorporar elementos que lle permitan consolidarse como instrumento de comunicación e cultura.

Terminoloxía

Orixe do termo

O termo foi popularizado por Lluís V. Aracil; até finais dos anos 60 empregábase «planificación lingüística».

Variacións

Non existe unha definición unívoca deste concepto xa que se trata dun proceso con características únicas en cada contexto sociolingüístico. Así, a normalización pode afectar ao código lingüístico, aos seus usuarios e á organización lingüística territorial, o que implica a demarcación de dous procesos paralelos: o social e o lingüístico.

Desambiguación

Utilizáronse varios termos relacionados coa normalización: codificación ou normativización, máis ligados aos aspectos lingüísticos (neste caso tamén se inclúe outra acepción de normalización, referida á normalización da lingua estándar , tamén chamada estandarización); e a planificación e a política lingüística, vinculadas aos aspectos sociais e políticos (a outra acepción de normalización (normalización lingüística) incluiríase neste último ámbito).  

Contexto

Así, a normalización lingüística non só comprende aspectos puramente lingüísticos, senón que tamén debe considerar factores sociais e políticos. Respecto destas últimas, a subordinación política a outra comunidade que impón unha lingua dominante fai que a situación na que se desenvolve este proceso de normalización teña uns parámetros únicos, tendo en conta a falta de estado político propio e a existencia dun conflito lingüístico. É o caso de Cataluña, País Vasco, Galiza ou Quebec.

O proceso de normalización lingüística comprende a elaboración e difusión de normas de uso lingüístico que permitan adquirir unha actitude favorable, por parte da sociedade, en relación coa lingua. Toni Mollà e Amadeu Viana insisten en que o proceso de normalización lingüística ten un carácter prospectivo de resposta ao conflito lingüístico, sendo polo tanto dinámico e preditivo.

Véxase tamén

Ligazóns internas

• Contacto lingüístico
• Comunidade lingüística
• Estandarización da lingua galega
• Normativa oficial do galego
• Normativa reintegracionista do galego
• Normalización lingüística

Bibliografía

• Aracil, Ll. V. (1982). Papers de sociolingüística. Barcelona: La Magrana.
• Aracil, Ll. V. (1983). Dir la realitat. Barcelona: Ed. Països Catalans.
• Junyent, M. Carmen (1999). “El català: una llengua en perill d'extinció?”. Revista d'Igualada, 1.

• Molla, T.; Viana, A. (1989). Cursos de sociolingüística. Alzira: Bromera.
• Pradilla, M. A. (1999). La llengua catalana al tombant del mil·lenni . Barcelona: Empúries.