Wikipedia

National Hockey League

A National Hockey League ou Ligue nationale de hockey en francés (en galego Liga Nacional de Hóckey), comunmente abreviado como NHL en inglés ou LNH en francés é unha organización deportiva composta de equipos de hóckey sobre xeo do Canadá e os Estados Unidos. É a liga de hockey sobre xeo profesional máis importante do mundo, e unha das grandes ligas deportivas dos Estados Unidos e o Canadá.[1] A liga está formada por 32 equipos: 25 nos Estados Unidos e 7 no Canadá.

National Hockey League (en inglés)
Ligue nationale de hockey (en francés)
Fundación1917
Rexión Canadá (7 equipos)
Estados Unidos de América Estados Unidos (25 equipos)
Equipos32
Actual campión Vegas Golden Knights (1)
Máis laureado Montreal Canadiens
(25)
Sitio webwww.nhl.com
Tempada 2023-24 da NHL

Historia editar

Artigo principal: Historia da NHL.
Véxase tamén: Lista de tempadas da NHL.

Antecedentes editar

Artigo principal: National Hockey Association.

Creación da NHL editar

A National Hockey League foi fundada no ano 1917 en Montreal, no Canadá, tras unha serie de disputas na Asociación Canadense de Hockey (NHA) entre Edward J. Livingstone, propietario dos Toronto Blueshirts, e os demais donos do resto de equipos. Os propietarios reuníronse no Hotel Windsor de Montreal para falar acerca do futuro da NHA. Livingston non acudiu á devandita reunión con motivo dunha enfermidade e impresionouse ao coñecer que os demais propietarios decidiran expulsar da NHA a el e aos Toronto Blueshirts. As discusións derivaron na creación dunha nova competición, a National Hockey League, que incluía aos Montreal Canadiens, Montreal Wanderers, Ottawa Senators, Quebec Bulldogs e os renomeados Toronto Areas como equipos fundadores.

Primeiras tempadas editar

A NHL tivo unha accidentada primeira tempada, co retiro ao comezo dos Bulldogs. O 2 de xaneiro de 1918, o Westmount Area de Montreal, fogar dos Montreal Wanderers e dos Montreal Canadiens, quedou destruído por un incendio. Os Montreal Wanderers tamén crebaron con motivo do incendio, desaparecendo así unha das franquías máis históricas dos primeiros anos do hockey canadense profesional. Así pois, cos Bulldogs e os Wanderers fóra, a NHL continuou a tempada con só 3 equipos até o final do seu ano inaugural, e tamén durante o segundo.

Aínda que a liga loitou por permanecer durante a súa primeira década por negocios, os equipos da NHL resultaron moi exitosos na cancha. Os equipos da NHL gañaron a Stanley Cup sete do primeiras nove veces. A competición foi cancelada nun futuro próximo por culpa da gripe española que arrasou Seattle. Por 1926, por mor de que os salarios dos xogadores incrementáronse a un nivel que non podía ser igualado por ningún equipo das ligas canadenses, a NHL quedou soa na competición da Stanley Cup. A liga tamén se expandiu cara aos veciños Estados Unidos cos Boston Bruins na tempada 1924-25, os New York Americans e os Pittsburgh Pirates na 1925-26 e os New York Rangers, Detroit Cougars (actualmente coñecidos como Detroit Red Wings), e os Chicago Blackhawks na tempada 1926-27. Máis equipos canadenses tamén se tentaron agregar como os Montreal Maroons e os Hamilton Tigers. A finais da tempada 1930-31, a NHL tiña un total de 10 equipos. De todos os xeitos, a Gran Depresión chegou tamén á liga: os Pittsburgh Pirates, os New York Americans e os Ottawa Senators crebaron por problemas financeiros. Con estes acontecementos e o comezo da segunda guerra mundial, a NHL foi reducida a seis equipos durante a súa vixésimo quinta tempada. Este seis equipos (Montreal Canadiens, Toronto Maple Leafs, Detroit Red Wings, Chicago Blackhawks, Boston Bruins, e New York Rangers) son hoxe en día coñecidos como os Original Six, e durante o seguinte cuarto de século, a liga só comporase destas 6 escuadras.

O Original Six editar

Artigo principal: Original Six.
 
Cadro dos Montreal Canadiens de 1942.

Expansión: de 1967 en diante editar

O auxe da liga menor Western Hockey League, que moita xente planeou converter nunha liga maioritaria e competidora pola Stanley Cup, espoliou á NHL na tempada 1967-68 para acometer a súa primeira expansión desde a década de 1920. Seis novos equipos engadíronse ao panorama da NHL e colocados nunha nova división propia. Estes equipos foron Philadelphia Flyers, St. Louis Blues, Minnesota North Stars, Los Angeles Kings, Oakland Seals, e Pittsburgh Penguins. Tres anos despois, a NHL engadiu aos Vancouver Canucks e os Buffalo Sabres como franquías.

Na tempada 1972-73 formouse a World Hockey Association (WHA). Aínda que nunca competiu por Stanley Cup, o seu status como posible rival da NHL era incuestionable. En resposta, a NHL decidiu acelerar os seus plans de expansión engadindo aos New York Islanders e aos Atlanta Flames ese mesmo ano, xunto con Kansas City Scouts e Washington Capitals dous anos máis tarde. A disgregación dos distintos talentos entre todos os equipos provocou que a calidade do xogo en xeral resentísese. Ambas as ligas pelexaron polos servizos dos xogadores e os fans ata que a WHA caeu en quebra na tempada 1978-79. Catro do seis equipos da WHA incorporáronse á NHL: Hartford Whalers, Québec Nordiques, Edmonton Oilers, e Winnipeg Jets. En 1997, os Oilers quedaron como última franquía da extinta WHL que continúa xogando na cidade na que comezaron a súa andaina na NHL, isto porque os Quebec Nordiques fóronse a Denver como os Colorado Avalanche a mediados da tempada 1995-1996 onde mesmo gañaron a Stanley Cup ese mesmo ano ante os Florida Panthers, os Winnipeg Jets por problemas monetarios e salariais tiveron que irse a Phoenix como os Phoenix Coyotes o mesmo ano, onde ademais os seareiros dos Jets fixeron titánicas labores para salvar ao seu equipo recollendo sinaturas e xuntando diñeiro de calquera forma. A pesar que os Jets xogaron a súa última tempada todos as súas fanáticos despedíronse agradecidos por todas as alegrías que lle deu ese equipo que no seu último ano, chegou á postemporada onde cae no seu último partido en casa ante os Detroit Red Wings. Os Hartford Whalers xogaron a súa última tempada no 1996-1997 para pasar a ser os Carolina Hurricanes.

A comezos dos 90, a NHL expandiuse aínda máis con cinco novas franquías. Os San Jose Sharks debutaron en 1991; unha tempada máis tarde fixérono os novos Ottawa Senators xunto con Tampa Bay Lightning. En 1993, a liga agregou a Anaheim Ducks e Florida Panthers. Próxima ao novo milenio, a NHL engadiu outro catro equipos: Nashville Predators (1998), Atlanta Thrashers (1999), Minnesota Wild e Columbus Blue Jackets (ambos en 2000), chegando a un total de 30 equipos.

Asuntos laborais editar

Houbo tres paros na historia da NHL, todos acontecidos entre 1992 e 2005. O primeiro foi unha folga convocada pola Asociación de Xogadores da NHL (NHLPA as súas siglas en inglés) en abril de 1992, que durou dez días, ao non ser sólida e todos os partidos afectados foron recolocados no calendario. Unha folga ao comezo da tempada 1994-95 forzou á liga a reducir o calendario de 84 partidos a só 48, xogando os equipos unicamente os compromisos con equipos do seu mesma conferencia. O resultado deste conflito foi o Acordo Colectivo Económico que foi renegociado en 1998 e prorrogado até o 15 de setembro de 2004.

As negociacións para renovar o acordo romperon en 2004 provocaron unha das negociacións de acordos colectivos máis intensas e polémicas da historia do deporte profesional. A liga prometeu instalar o chamado "tope de seguridade" para os seus equipos, pero a Asociación de Xogadores da NHL considerou que o movemento era máis que un eufemismo para un tope salarial similar aos da NBA, rexeitándoo nun primeiro momento. Ao non existir acordo algún, o contrato expirou o 15 de setembro de 2004. O comisionado da NHL Gary Bettman anunciou que a totalidade dos xogadores apoiaban a folga e que as operacións quedaban resoltas por parte da oficina central da NHL, provocando que a liga non se disputase esa tempada. Un novo acordo económico colectivo foi asinado en 2005 cunha duración de seis anos, cunha opción de prórroga dun ano adicional ao final da duración do pacto, permitindo á NHL iniciar a tempada 2005-06.

Tras a folga editar

O 5 de outubro de 2005, a primeira tempada "post-folga" inicicouse con quince partidos. Dese quince partidos, once foron cheos absolutos nas bancadas dos terreos de xogo correspondentes. A NHL, en lugar de ser prexudicada coas críticas en prensa durante a folga, tivo éxito na captación de afeccionados aos primeiros partidos da tempada e estendeu a súa base de seguidores tamén en rexións tradicionalmente non afeccionadas como os estados de Tennessee, Xeorxia ou as Carolinas.

Equipos editar

 
Pavel Datsyuk (Detroit Red Wings) coa Staley Cup.

A National Hockey League actualmente consta de 32 equipos divididos en dúas conferencias. Cada conferencia ten dúas divisións, e cada división ten oito equipos. Esta organización da liga comezou a ser utilizada na tempada 2013-14. Ao longo da historia producíronse moitas combinacións de equipos nas divisións.

A pesar de que 25 dos 32 equipos teñen base en Estados Unidos, a NHL está dominada polos canadenses. Máis da metade dos xogadores da liga na tempada 2005-06 eran oriúndos do Canadá.


División Equipo Cidade Cancha Fundación Unido Adestrador
Conferencia Leste
Atlantic Boston Bruins   Boston, MA TD Garden 1924 Claude Julien
Buffalo Sabres   Buffalo, NY KeyBank Center 1970 Ron Rolston
Detroit Red Wings   Detroit, MI Little Caesars Arena 1926 Mike Babcock
Florida Panthers   Sunrise, FL FLA Live Arena 1993 Kevin Dineen
Montreal Canadiens   Montreal, QC Bell Centre 1909 1917 Michel Therrien
Ottawa Senators   Otava, ON Canadian Tire Centre 1992 Paul MacLean
Toronto Maple Leafs   Toronto, ON Air Canada Centre 1917 Randy Carlyle
Tampa Bay Lightning   Tampa, FL Amalie Arena 1992 Jon Cooper
Metropolitan Carolina Hurricanes   Raleigh, NC PNC Arena 1972 1979* Kirk Muller
Columbus Blue Jackets   Columbus, OH Nationwide Arena 2000 Todd Richards
New Jersey Devils   Newark, NJ Prudential Center 1974* Peter DeBoer
New York Islanders   Elmont, NY UBS Arena 1972 Jack Capuano
New York Rangers   Nova York, NY Madison Square Garden 1926 John Tortorella
Philadelphia Flyers   Filadelfia, PA Wells Fargo Center 1967 Peter Laviolette
Pittsburgh Penguins   Pittsburgh, PA PPG Paints Arena 1967 Dan Bylsma
Washington Capitals   Washington, D.C. Capital One Arena 1974 Adam Oates
Conferencia Oeste
Central Arizona Coyotes   Tempe, AZ Mullett Arena 1972 1979* Dave Tippett
Chicago Blackhawks   Chicago, IL United Center 1926 Joel Quenneville
Colorado Avalanche   Denver, CO Ball Arena 1972 1979* Joe Sacco
Dallas Stars   Dallas, TX American Airlines Center 1967* Glen Gulutzan
Minnesota Wild   St. Paul, MN Xcel Energy Center 2000 Mike Yeo
Nashville Predators   Nashville, TN Bridgestone Arena 1998 Barry Trotz
St. Louis Blues   St. Louis, MO Scottrade Center 1967 Ken Hitchcock
Winnipeg Jets   Winnipeg, MB MTS Centre 1999* Claude Noel
Pacific Anaheim Ducks   Anaheim, CA Honda Center 1993 Bruce Boudreau
Calgary Flames   Calgary, AB Scotiabank Saddledome 1972* Bob Hartley
Edmonton Oilers   Edmonton, AB Rexall Place 1972 1979 Ralph Krueger
Los Angeles Kings   Os Ánxeles, CA Crypto.com Arena 1967 Darryl Sutter
San Jose Sharks   San Jose, CA SAP Center at San Jose 1991 Todd McLellan
Seattle Kraken   Seattle, WA Climate Pledge Arena 2021 Dave Hakstol
Vancouver Canucks   Vancouver, BC Rogers Arena 1970 Alain Vigneault
Vegas Golden Knights   Las Vegas, NV T-Mobile Arena 2017 Gerard Gallant
Notas
  1. Un asterisco (*) indica un troco de sede. Véxase o artigo respectivo para máis información.
  2. Os Edmonton Oilers, Hartford Whalers, Quebec Nordiques, e Winnipeg Jets adheríronse á NHL como parte da fusión entre a NHL e a WHA.

Expansións editar

Dende 1967, a NHL aumentou o número de franquías participantes de seis equipos a 31 en 2017. Os plans de expansión son medidas especiais da liga que permiten a novos equipos a súa adhesión á liga xunto ás outras franquías xa existentes.

Estrutura da tempada editar

Tempada regular editar

Cada equipo da NHL xoga 82 partidos de liga regular, 41 en casa e 41 fóra. Os equipos xogan 28-30 partidos contra equipos da súa propia división (4-5 contra cada un dos 7-8 equipos restantes), 3-4 contra equipos das outras divisións da mesma conferencia (3-4 partidos contra os outros 7-8 equipos) e 30 partidos contra equipos da outra conferencia, dous contra cada equipo de tres divisións da conferencia contraria. As dúas divisións da conferencia contraria cos que teñen que xogar os equipos cada tempada son rotados cada ano, como na liga estadounidense de béisbol.

Os puntos repártense da seguinte maneira:

  • Dous puntos por unha vitoria (xa sexa en tempo regulamentario, prórroga ou "shootouts"). Isto conta como unha "vitoria" nas clasificacións.
  • Un punto por perder na prórroga ou na quenda de "shootouts". Isto conta como derrota na prórroga ou "OTL" (Overtime Loss).
  • Ningún punto por derrota no tempo regulamentario. Conta como "partido perdido" nas clasificacións.

Entre as ligas profesionais deportivas, a NHL é a única que premia a un equipo por perder na prórroga.

Ao final da liga regular, o equipo que finaliza con máis puntos en cada división é coroado Campión de División e o equipo con máis puntos en toda a tempada regular gana o Presidents' Trophy (ver sección de Galardóns).

Playoffs pola Stanley Cup editar

Ao final da liga regular, o tres campións de división xunto cos outros cinco equipos de cada conferencia con maior número de puntos (un total de 8 por cada conferencia), clasifícanse para as eliminatorias da Stanley Cup. Os campións de división son "cabezas de serie" (mesmo se un equipo que non gañou nalgunha división teña máis puntos) e os seguintes equipos son numerados do 4 ao 8.

Os playoff pola Stanley Cup son un torneo por eliminatorias, nos que dous equipos pelexan ao mellor de sete partidos para pasar á seguinte rolda. A primeira rolda de playoffs, ou cuartos de final de conferencia, consiste en eliminatorias de primeiro contra oitavo, segundo contra sétimo, terceiro contra sexto e cuarto contra quinto. Na segunda rolda, ou semifinais de conferencia, a NHL reorganiza os equipos (ao contrario que a NBA), xogando os que queden con mellor balance contra os que teñan peor balance, cada conferencia aínda por separado. Na terceira rolda, ou final de conferencia, os dous equipos restantes xogan un contra outro, pasando os Campións de Conferencia á Final da Stanley Cup.

En cada rolda o equipo con maior número de puntos na tempada regular terá vantaxe de campo, ao xogar catro do sete partidos en casa (primeiro, segundo e, cando son necesarios, o quinto e os sétimo partidos) e xogándose os outros tres na cancha do outro contendente.

Regras editar

Aínda que a National Hockey League segue as regras xerais do hóckey sobre xeo, estas difiren lixeiramente das establecidas pola Federación Internacional de Hóckey sobre Xeo así como das utilizadas nos Xogos Olímpicos.

Tempo de xogo editar

O tempo regulamentario é de 60 minutos, composto de tres períodos de 20 minutos cada un. Entre cada período hai un descanso de quince minutos. Nas interrupcións de xogo, os equipos teñen 18 segundos (5 segundos para os visitantes, 8 segundos para os locais e 5 segundos para situarse na liña de "face-off") para facer substitucións, exceptuando os tempos mortos establecidos pola televisión. Os tempos mortos establecidos pola televisión son de dous minutos de duración, e hai tres en cada período, normalmente nos minutos 6, 10 e 14 de cada terzo, a menos que haxa superioridade numérica (power play) ou acaba de anotarse un gol.

Cada equipo pode tamén pedir un tempo morto de 30 segundos durante unha interrupción normal do xogo.

Prórroga editar

Cando un partido acaba en empate tras o tempo regulamentario, xógase unha prórroga (Overtime). Durante a tempada regular, a prórroga é de cinco minutos, catro contra catro xogadores a sistema de "gol de ouro" (quen marque primeiro gaña o partido). Desde comezos da tempada 2005-06, se o partido continúa empatado tras o tempo extra, dispútase unha quenda de "shootout". Os "shootout" son o equivalente aos penaltis no fútbol: o xogador inicia unha carreira desde a liña vermella de mediocampo até a portaría e tenta marcar con oposición do porteiro. Tres xogadores de cada equipo por quendas tentan anotar un penalti. O equipo con máis goles ao final da quenda de "shootouts" gana. Se o partido aínda continúa en empate, segue a quenda de "shootouts", pero co sistema de morte súbita. Ningún xogador poderá volver tirar un "shootout" mentres aínda haxan xogadores no banco que non lancen ningún. O equipo que finalmente vence conseguirá un gol adicional no seu marcador, aínda que ningún dos goles ou paradas durante a quenda de "shootout" rexístrese nas estatísticas (os "shootouts" figuran nun apartado distinto). Desde a tempada 1999-2000, os equipos que perden na prórroga ou nos "shootout" reciben un punto para a clasificación.

Durante os playoffs, xógase un número case ilimitado de mortes súbitas (Overtimes), en períodos de vinte en vinte minutos. A pesar de que teoricamente un partido podería durar toda a vida, na práctica só uns cuantos partidos han superado o catro prórrogas e ningún excedeu o seis. Algúns medios de comunicación suxeriron instaurar os "shootout" tamén nas eliminatorias pola Stanley Cup, polo tema das audiencias. A idea foi rexeitada terminantemente pola NHL, para satisfacción dos puristas do xogo.

Terreo de xogo de hockey editar

 
Campo de hockey

O campo de hockey é de xeo, con forma rectangular coas esquinas redondeadas e rodeado por un valo con proteccións de metacrilato. As medidas da NHL son 25,9 metros de ancho por 60,9 metros de longo, aínda que as normas internacionais ditan que o campo debe medir entre 60 e 61 metros de longo e entre 29 e 30 metros de ancho. A liña de centro divide o campo en dúas metades iguais. É usada para sancionar as faltas coñecidas como "pase de dúas liñas". Existen tamén dúas liñas de cor azul que dividen o terreo de xogo en terzos iguais. Preto do final de cada metade do campo, hai unha liña vermella fina (liña de gol), que cruza o campo ao ancho. Son usadas para determinar os goles e algúns casos de "icing" (ver sección específica).

Unha novidade deste ano, tras ser probada na liga filial American Hockey League, é un trapecio situado detrás de cada rede de portaría. O gardameta unicamente pode xogar o disco (ou Puck) nesa área ou na área celeste fronte á liña de gol. Se o porteiro xoga o disco tras a liña de gol e non no trapecio, será penalizado con 2 minutos por atrasar o xogo.

Anotación e vitorias editar

 
Anotación dun gol

Un gol márcase cando o disco cruza completamente a liña de gol e entra na portaría, aínda que un gol pode ser anulado se o equipo que marcou cometeu unha falta durante a xogada. O equipo que máis goles anote á conclusión do tempo regulamentario gaña o partido. Se o partido acaba en empate, xógase unha prórroga.

Fóra de xogo editar

Dise que unha xogada é fóra de xogo cando un xogador do equipo atacante entra na zona de ataque antes que o disco. Cando se sinala un fóra de xogo, o xuíz de liña para as accións e realízase un "faceoff" (especie de bote neutral) nunha zona determinada do campo para ese fin.

A NHL eliminou en 2005-2006 a regra do "pase de dúas liñas" ou "two-line pass", que requiría unha detención do xogo se un pase proveniente da zona defensiva dun equipo chegaba a un xogador do propio equipo na zona de ataque (marcada pola liña vermella de medio campo).

Icing editar

 
Execución dun faceoff no centro do campo

O icing é a falta que se comete cando un xogador lanza o puck desde detrás da liña vermella de mediocampo até pasada a liña vermella de gol do equipo contrario e un xogador do equipo contrario recupérao, sen que o tocou ningún outro xogador. Sanciónase cun saque neutral (faceoff) na zona habilitada para esta acción máis próxima á orixe do despexe ou pase.

Penalizacións editar

Unha penalización é un castigo a unha infracción a unha regra. Un árbitro oficial pode sinalar todas as penalizacións mentres que o árbitro ou xuíz de liña só pode sinalar as chamadas "evidentes" tales como aglomeración de xogadores no chan. Na NHL, o xuíz de liña pode sinalar tentativas de lesión ou agresión que o árbitro principal non viu.

Nunha penalización, o xogador que cometeu a infracción é enviado ao "penalti box" (banco reservado para uso exclusivo dos xogadores expulsados durante o tempo de penalización e tamén coñecido co sobrenome de "conxelador"). Nas pequenas infraccións o xogador é excluído 2 minutos. Nas infraccións máis graves ou perigosas, como pelexas, son sancionadas cunha exclusión de 5 minutos. O equipo prexudicado non pode substituír o xogador durante a penalización. Normalmente, os equipos de hockey teñen cinco xogadores na pista (sen contar ao porteiro, 2 Defensas, 2 Beirados ou "Wingers" e 1 Centro), salvo cando se sinala unha infracción, pasando o partido momentaneamente a ser 4 contra 5. Algunhas infraccións menores son:

  • Cambadela a un rival (Tripping)
  • Cargar a un rival co cóbado (Elbowing)
  • Agarrar a un contrario (Holding)
  • Elevación do bastón por encima do nivel da cintura (High-sticking)
  • Halar ao contrario co bastón (Hooking)
  • Golpear voluntariamente co bastón -Machadazo- (Slashing)
  • Interferencia (bloquear a un xogador que non ten o disco) (Interference)
  • Perda de tempo (Delay the game) -Sucede normalmente cando se lanza o disco voluntariamente por encima do vidro-
  • Golpear ao rival contra a barda (cando non ten o disco) (Boarding)

Esta situación denomínase "power play" (xogo en superioridade) para o equipo non prexudicado. Un equipo ten máis posibilidades de marcar que durante o xogo normal. Se o equipo penalizado recibe o gol durante unha infracción menor, a penalización conclúe inmediatamente. As infraccións máis graves deben ser cumpridas na súa totalidade, independentemente dos goles anotados durante o "power play".

Hai excepcións á regra que di que un equipo non pode substituír o xogador durante unha infracción: nas pelexas, nas que hai dous xogadores implicados, acabará con ambos os xogadores expulsados durante cinco minutos, pero as penalizacións non afectarán os equipos (continuarán cinco contra cinco), a menos que o xogador é acusado de provocar a pelexa, polo que se engadirán á súa outra sanción dous minutos adicionais de exclusión (Instigator).

Tamén existen sancións excepcionais de dez minutos a condutas antideportivas (Game Misconduct) como infraccións continuadas, discutir cun árbitro ou tentar incumprir sancións.

Trofeos e galardóns editar

 
A Stanley Cup no Salón da Fama do Hockey
 
Os trofeos de NHL en Vancouver.

A National Hockey League entrega unha gran cantidade de trofeos cada ano; algúns a equipos e outros aos xogadores.

Campións da Stanley Cup editar

Equipo Títulos
Montreal Canadiens 24*
Toronto Maple Leafs 13
Detroit Red Wings 11
Boston Bruins 6
Chicago Blackhawks 6
Edmonton Oilers 5
Pittsburgh Penguins 5
New York Islanders 4
New York Rangers 4
New Jersey Devils 3
Colorado Avalanche 2
Los Angeles Kings 2
Philadelphia Flyers 2
Tampa Bay Lightning 2
Anaheim Ducks 1
Calgary Flames 1
Carolina Hurricanes 1
Dallas Stars 1
St. Louis Blues 1
* - Un campionato antes da entrada dos canadenses na NHL.
Equipos desaparecidos non incluídos.

Premios aos equipos editar

  • Clarence S. Campbell Bowl (1967-68 - actualidade) -- Campión da Conferencia Oeste
  • O'Brien Trophy (1909-10 - 1949-50) -- Galardón da liga Norteamericana de Hockey (NHA) e a NHL ao campión do playoff da liga (1910-23), ao campión da liga regular na división canadense (1927-38), e finalmente ao subcampión da Stanley Cup (1939-50).
  • Prince of Wales Trophy (1923-24 - actualidade) -- Campión da Conferencia Leste.
  • Presidents' Trophy (1985-86 - actualidade) -- Campión da Tempada Regular
  • Stanley Cup (1893 - actualidade) -- Campión dos Playoffs da NHL; anteriormente era un torneo aberto (1893-1914) e máis tarde un campionato entre todas as ligas (1914-26). Vacante na tempada 2004-05 por folga de xogadores.

Premios individuais editar

Salón da Fama do Hockey editar

Os xogadores poden ser votados para entrar no Salón da Fama do Hockey tres anos despois do seu último partido como profesional. Se na súa carreira o xogador foi proposto en varias ocasións, devandito período será eliminado. De todos os xeitos, só 10 xogadores foron homenaxeados desta maneira. En 1999, Wayne Gretzky converteuse no último xogador en serlle eliminado a restrición de tres anos. Despois da investidura de Gretzky a NHL declarou que sería o último xogador en serlle omitida esta restrición.

Antigos equipos da NHL editar

O Comisionado e os Presidentes da NHL editar

O Comisionado da NHL é o cargo oficial máis alto da competición desde 1993. Antes deste ano, este privilexio era para o Presidente. O nome do cargo foi substituído para unificar a terminoloxía co resto das grandes ligas deportivas de Norteamérica.

A NHL: unha liga internacional editar

A NHL elixe xogadores de todo o mundo. Desde a 90 a liga tentou promocionarse en Europa por medio de anuncios, medios audiovisuais e revistas. A liga detén voluntariamente a súa tempada para que os seus xogadores poidan xogar os Xogos Olímpicos de Inverno e poidan representar aos seus respectivos países. A liga ten unha forte maioría canadense; a porcentaxe de xogadores canadenses descendeu lentamente nos últimos 25 anos ao mesmo tempo que aumentou a presenza de americanos e a chegada de europeos. O club máis internacional son os Montreal Canadiens con xogadores de 10 países distintos.

País Tempada
(2002–03) 		% Tempada
(2003–04) 		% Tempada
(2005–06) 		% Tempada
(2006–07) 		% Tempada
(2007–08) 		% Tempada
(2008–09) 		% Tempada
(2009–10) 		% Tempada
(2010–11) 		%
  Alemaña 6 0.6 6 0.6 8 0.8 8 0.8 9 1.0 9 0.9 10 1.0 9 0.9
  Austria 1 0.1 3 0.3 3 0.3 2 0.2 2 0.2 3 0.3 3 0.3 3 0.3
  Bahamas 1 0.1 1 0.1
  Belarús 2 0.2 2 0.2 3 0.3 2 0.2 3 0.3 3 0.3 3 0.3 4 0.4
  Brasil 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1
  Brunei 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1
  Canadá 488 49.8 548 54.3 517 53.8 495 52.7 489 52.0 509 52.3 520 53.9 521 53.3
  Casaquistán 2 0.2 3 0.3 6 0.6 4 0.4 3 0.3 2 0.2 3 0.3 1 0.1
  Croacia 1 0.1
  Corea do Sur 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1
  Dinamarca 1 0.1 2 0.2 6 0.6 6 0.6 6 0.6
  Eslovaquia 35 3.6 37 3.7 31 3.2 25 2.7 23 2.4 18 1.8 18 1.9 14 1.4
  Eslovenia 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 2 0.2
  Estados Unidos 140 14.3 160 15.8 177 18.4 182 19.3 203 21.6 216 22.2 207 21.5 234 23.9
  Finlandia 38 3.9 38 3.8 39 4.1 42 4.5 40 4.3 42 4.3 39 4.0 30 3.1
  Francia 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1
  Indonesia 1 0.1 1 0.1
  Italia 1 0.1 1 0.1
  Letonia 5 0.5 4 0.4 3 0.3 4 0.4 3 0.3 5 0.5 5 0.5 4 0.4
  Lituania 2 0.2 2 0.2 2 0.2 2 0.2 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1
  Noruega 1 0.1 2 0.2 1 0.1 2 0.2 2 0.2 1 0.1 1 0.1 2 0.2
  Polonia 2 0.2 2 0.2 3 0.3 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1
  Reino Unido 3 0.3 3 0.3 1 0.1 2 0.2 1 0.1 1 0.1
  República Checa 73 7.4 74 7.3 65 6.8 65 6.9 59 6.3 57 5.9 48 5.0 42 4.3
  Rusia 57 5.8 57 5.6 40 4.2 35 3.7 30 3.2 32 3.3 33 3.4 32 3.3
  Suráfrica 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1 1 0.1
  Suecia 58 5.9 52 5.1 45 4.7 49 5.2 52 5.5 53 5.4 52 5.4 63 6.4
  Suíza 2 0.2 3 0.3 4 0.4 5 0.5 6 0.6 5 0.5 3 0.3 6 0.6
  Ucraína 8 0.8 8 0.8 8 0.8 9 1.0 5 0.5 4 0.4 2 0.2 3 0.3
  Xapón 1 0.1 1 0.1
Total 980 100.0 1010 100.0 961 100.0 942 100.0 941 100.0 974 100.0 965 100.0 978 100.0

Seguimento nos medios audiovisuais editar

No Canadá, os partidos da NHL son televisados a nivel nacional pola CBC e TSN. Os partidos rexionais son retransmitidos tamén por numerosas cadeas e emisoras locais. Os partidos son retransmitidos en francés polo "Réseau des sports" (RDS). O programa "Hockey Night in Canada" (Noite de Hockey no Canadá), é emitido os sábados pola noite na CBC, desde 1952. Durante as eliminatorias polo título, dita cadea emite todos os partidos nos que participan equipos canadenses. TSN retransmite os outros partidos das series no seu tres primeiras roldas eliminatorias.

Nos Estados Unidos, os partidos da NHL son emitidos a nivel nacional pola Outdoor Life Network (OLN) e a National Broadcasting Corporation (NBC). A NBC substituíu o anterior propietario dos dereitos, ABC, e renovou o contrato de dereitos de emisión coa NHL, mentres que a OLN substituíu a ESPN no sector por cable, a pesar de ter 20 millóns menos de telespectadores que o segundo dos operadores.

No Canadá, no primeiros catro enfrontamentos da final pola Stanley Cup, a CBC promedió 2,63 milliones de espectadores, mentres que RDS só a 346.000. Nos Estados Unidos as audiencias descenderon con motivo de que os finalistas pertencesen a rexións dos denominados "mercados menores" (rexións que tradicionalmente non tiveron na súa maioría afección polo hockey, que se incorporaron recentemente á liga ou que posúen unhas medias de asistencias aos pavillóns relativamente baixas) e ao país veciño do Canadá.

Notas editar

  1. ↑ Marsh, James (2006). The Canadian Encyclopedia, ed. "National Hockey League" (en inglés). Consultado o 20 de maio de 2015. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=National_Hockey_League&oldid=6618163»