Mikhail Glinka
Mikhail Ivanovich Glinka (en ruso: Михаил Иванович Глинка), nado en Novospasskoie (Óblast de Smolensk) o 2 de xuño de 1804 e finado en Berlín o 15 de febreiro de 1857, foi un compositor ruso, considerado o pai do nacionalismo musical ruso.[1]
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 20 de maio de 1804 (Xuliano) Novospasskoye, Rusia (en)  |
| Morte | 15 de febreiro de 1857 (52 anos) Berlín |
| Lugar de sepultura | Cemitério Tikhvin (pt) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Imperio Ruso |
| Educación | Q4264365 |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Ópera, Sinfonía, Romanticismo, romance, symphonic music (en) e Música de cámara |
| Ocupación | compositor |
| Xénero artístico | Ópera, romance, symphonic music (en) e Música de cámara |
| Profesores | Siegfried Wilhelm Dehn (pt) , John Field (pt) , Francesco Basili (pt) e Charles Meyer (pt) |
| Lingua | Lingua rusa |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Familia | |
| Familia | House of Glinka (en) |
| Cónxuxe | Maria Petrovna Ivanova (en) |
| Pais | Glinka, Ivan Nikolaevich (en) e Evgenia Andreevna Glinka-Zemelka (en) |
| Irmáns | Lyudmila Shestakova (pt) |
        | |
Traxectoria editar
A formación musical de Glinka foi bastante irregular, e só pasou a ser sistematizada a partir de 1828, cando viaxou a Italia por motivos de saúde. Durante os tres anos que pasou alí, madurou o seu antigo proxecto de crear unha música nacional rusa. De paso por Berlín foi fortemente estimulado polo exemplo de Carl Maria von Weber, que compuxera unha ópera caracteristicamente alemá.
De volta a Rusia, compuxo en pouco tempo a ópera Zizn te tsaria (Unha vida polo tsar, 1836), cun argumento ambientado durante a guerra ruso-polaca de 1635. A ópera obtivo un éxito triunfal. Os seus coros e danzas, autenticamente populares, e o patriotismo do libreto sinalan o comezo dunha escola musical xenuinamente rusa. Animado polo éxito, Glinka escribiu outra ópera Ruslan i Ludmila (Ruslan e Ludmila, 1842), baseada no poema homónimo de Aleksandr Pushkin. Desta vez utilizou o orientalismo procedente das rexións do Imperio Ruso en Asia. A pesar do interese exótico e da estrutura operística máis sólida, a obra foi menos aplaudida que Unha vida polo tsar.
En 1884, Glinka marchou a París e, posteriormente, a España, onde permaneceu dous anos convivindo con músicos populares. Froito desa convivencia son as pezas sinfónicas Jota aragonesa (1845) e Unha noite de verán en Madrid' (1848). Son obras que reflicten o interese do compositor pola música española, así como outro traballo sinfónico titulado Kamarinskaja, que é o reflexo de pescuds sobre a música ucraína. Dende a composición das súas dúas óperas, Glinka volvera á vella música litúrxica eslava, xa que se convencera de que deixara vestixios na música popular rusa. Tamén escribiu numerosos Lieder.
Obras editar
Música orquestral editar
- Capricho brillante sobre a Jota aragonesa - Abertura española n.° 1 (1845)
- Noite de verán en Madrid - Abertura española n.° 2 (1851)
- Polka para orquestra en Si b (1852)
- Valse-Fantasía para orquestra (1856)
Música de cámara editar
- Septeto en Mi b (1823)
- Serenata sobre un tema de ‘Anna Bolena’ de Donizetti (1832)
- Trío patético (1832)
- Divertimento brillante sobre un tema de ‘La Sonnambula’ de Bellini (1832)
- Gran Sexteto en Mi b (1832)
- Sonata para viola en re menor
Óperas editar
Música vocal editar
- Canto de despedida (1840)
- Tarantela para coro e orquestra (1841)
Notas editar
- ↑ Castro Lobo, Manuel R. (2003). "Música Para Todos: Una Introducción Al Estudio de la Música" (en castelán). Editorial Universidad de Costa Rica. p. 222. ISBN 9789977677231. Consultado o 2 de maio de 2020.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Azcárate Ristori, J. M.ª e outros, Historia del Arte, Anaya, Madrid, 1986. ISBN 84-207-1408-9
Ligazóns externas editar
- Mijaíl Glinka y el Nacionalismo Ruso
- Breve biografía
- Música e partituras de dominio público en Musopen
- Programa dedicado a Mikhail Glinka Arquivado 12/12/2017, en Wayback Machine. co relato "El niño que no sabía que era la música" Sinfonía de la Mañana, Martín Llade, Radio Clásica, RTVE, (16/01/17).