Mike Wilds (nado o 7 de xaneiro de 1946 en Chiswick, Londres) é un ex piloto de carreiras de Inglaterra. Participou en oito Grandes Premios do Campionato Mundial de Fórmula Un, debutou o 20 de xullo de 1974. Non anotou puntos de campionato.

Infotaula de personaMike Wilds

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento7 de xaneiro de 1946 Editar o valor em Wikidata (78 anos)
Londres, Reino Unido Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeReino Unido Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de Fórmula Un Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua inglesa Editar o valor em Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor em Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor em Wikidata

Logo de gañar algunhas carreiras en Fórmula 3 a principios dos 70, Wilds trasladouse á Fórmula 5000. Ao mesmo tempo, participou nalgúns Grandes Premios de Fórmula Un, primeiro cun March privado, logo cun Ensign e BRM. Despois de que non cualificar no Gran Premio de casa, cun Shadow privado, concentrouse noutras categorías do deporte de motor, incluíndo as carreiras de coches deportivos e carreiras históricas.

Wilds gañou a clase da Fórmula Dúas no Campionato Aurora AFX de 1978, pilotando un Ralt e terminou noveno na clasificación xeral.[1] Tamén gañou o campionato de coches deportivos Thoroughbred (pura sangre) en 1984 pilotando un Aston Martin DB4.[2]

Wilds gañou o campionato RJB Mining Historic Sports Car en 1992, '93, '96 e 98.[2]

A andaina de carreiras de autos deportivos de Wilds incluíu pilotar en Le Mans 8 veces, incluíndo os coches C2 de Ecurie Ecosse (Campión do Mundo C2, 1986), e Grupo C con Nissan en 1988 co seu compañeiro Win Percy.

Wilds gañou o 2008 Campionato de pilotos Britcar xunto con Ian Lawson e o fillo de Mike, Anthony Wilds no ING Sport BMW. O equipo tamén volveu gañar outra vez en 2013 e tamén gañou en 2008 o Grupo C Enduro Trophy no Porsche 962 con Henry Pearman.

Aínda pilota de cando en vez en eventos para coches históricos. Competiu cun Porsche 962 e un Elva Mk5 no Silverstone Classic de 2008. Volveu á grella da Britcar Endurance en maio de 2016 logrando a súa primeira vitoria como unidade compartida co seu fillo Anthony nun Ferrari 458.[3]

Ademais da súa andaina nas carreiras de coches, Wilds é un piloto activo e instrutor de helicópteros comerciais. é afectuosamente coñecido como 'The Honorific' Mike Wilds. [Cómpre referencia]

Rexistro de carreiras editar

Resultados completos na Fórmula Un editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Pos. Puntos
1974 Dempster Racing March 731 Ford V8 ARX BRA RSA ESP BEL MON SWE NED FRA GBR
NSC
ALE NC 0
Team Ensign Ensign N174 Ford V8 AUT
NSC
ITA
NSC
CAN
NSC
USA
NC
1975 Stanley BRM BRM P201 BRM V12 ARX
Ret
BRA
Ret
RSA ESP MON BEL SWE NED FRA GBR ALE AUT ITA USA NC 0
1976 Team P R Reilly Shadow DN3 Ford V8 BRA RSA USW ESP BEL MON SWE FRA GBR
NSC
ALE AUT NED ITA CAN USA xPN NC 0
fonte:[1]

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans editar

Ano Equipo Co-Pilotos Coches Clase Voltas Pos. Clase
Pos.
1981   Tuff-Kote Dinol Racing   Jan Lundgårdh
  Axel Plankenhorn
Porsche 935 L1 "Baby" Gr.5 49 Ret Ret
1982   Dorset Racing Associates   François Duret
  Ian Harrower
De Cadenet-Lola LM C 56 Ret Ret
1984   Ecurie Ecosse   David Leslie
  David Duffield
Ecosse C284 C2 36 Ret Ret
1985   Ecurie Ecosse   David Leslie
  Ray Mallock
Ecosse C286 C2 45 Ret Ret
1986   Ecurie Ecosse   David Leslie
  Ray Mallock
Ecosse C286 C2 181 DSC DSC
1987   Ecurie Ecosse   Les Delano
  Andy Petery
Ecosse C286 C2 135 Ret Ret
1988   Nissan Motorsports   Allan Grice
  Win Percy
Nissan R88C C1 344 14º 13º

Notas editar

  1. 1,0 1,1 Small, Steve (1994). The Guinness Complete Grand Prix Who's Who. Guinness. p. 401. ISBN 0851127029. 
  2. 2,0 2,1 Heseltine, Richard (xullo 2005). "Talk curve -- Historic motorsport insight -- Why Wilds' thing is racing". Motor Sport magazine archive. p. 106. Consultado o 25 de maio de 2016. 
  3. "Britcar Dunlop Endurance Championship". May 2016. Arquivado dende o orixinal o 06 de xuño de 2016. Consultado o 7 de xuño de 2016. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar