Miguel Herrero de Miñón
Miguel Herrero Rodríguez de Miñón[n. 1] , nado en Madrid o 18 de xuño de 1940, é un político e xurista español.
.jpg)
Traxectoria editar
Formación universitaria editar
Fillo do catedrático de instituto e hispanista Miguel Herrero García,[1] estudou Dereito en Madrid, onde, segundo di nas súas Memorias de estío, pasou por "más estudioso que estudiante". Logo de licenciarse en 1961, doutorouse en 1965 cunha tese sobre o Dereito Constitucional xurdido trala descolonización. Completou a súa formación en Oxford, en París e en Lovaina, onde se licenciou en Filosofía en 1968. Letrado do Consello de Estado desde 1966, comezou a colaborar en prensa -Diario Ya, Diario Madrid, Informaciones-, difundindo as súas ideas sobre o que debería ser a transición á morte de Francisco Franco.[2] En 1975 casou con Cristina Jáuregui Segurola, filla de Ramón Jáuregui Epalza e M.ª Luisa Segurola Guereca.
_Adolfo_Su%C3%A1rez_conversa_con_el_ministro_de_Relaciones_con_la_CEE._Pool_Moncloa._1_de_octubre_de_1980_(cropped).jpg)
Actividade política editar
Rodríguez de Miñón foi Secretario General Técnico do Ministerio de Xustiza, colaborando de maneira moi activa na primeira amnistía (1976), na Lei para a Reforma Política e na primeira normativa electoral da democracia. Participou na elaboración da Constitución de 1978 e ocupou o cargo de portavoz no Congreso dos deputados, tanto do partido do Goberno (UCD) como da oposición (AP). Foi deputado de UCD entre 1977 e 1981. Algúns autores sinálano como un dos artífices da «operación de acoso e derribo» contra Adolfo Suárez, que remataría coa súa coroación como xefe do grupo parlamentario da UCD.[3] Herrero de Miñón tamén tería mantido contactos con líderes políticos da oposición co obxectivo de sacar a Suárez do poder.[4][n. 2]
Abandonou UCD en febreiro de 1982, ingresando en xullo dese ano en Alianza Popular.[6][7] Foi elixido deputado de AP e do PP nos comicios de 1982, 1986 e 1989.
En 1979 foi elixido concelleiro do concello de Madrid nas eleccións municipais de abril.[8][9] En 1987 optou á Presidencia de Alianza Popular, pero foi derrotado por Antonio Hernández Mancha.
Actividade profesional editar
A súa dilatada carreira profesional inclúe os postos de conselleiro do Banco Exterior de España, vicepresidente da Comisión Xurídica, da Asemblea Consultiva do Consello de Europa (1979-1982) e vicepresidente da Comisión Política da Asemblea do Atlántico Norte, órgano do que formou parte de 1983 a 1993. Ademais, foi membro da Comisión Trilateral.
Militou no Partido Popular ata 2004.[10]
Estudoso do dereito constitucional e as relacións internacionais, publicado numerosos traballos, colaborou asiduamente en prensa e radio, e exerceu tamén como avogado e consultor.
Participou, entre 1998 e 2009, semanalmente na Tertulia de sabios xunto a Santiago Carrillo, exsecretario xeral do Partido Comunista de España, Ernest Lluch e Pere Portabella no programa La Ventana da Cadena SER.[11] Abandonou o programa debido ao seu nomeamento como membro permanente do Consello de Estado.
Foi membro do Tribunal Constitucional de Andorra entre 2001 e 2009, presidíndoo entre 2001 e 2003.[12]
Miguel Herrero é asiduo colaborador da Universidade Internacional Menéndez Pelayo.
Academias e asociacións ás que pertence editar
- Membro da Real Academia de Ciencias Morales y Políticas dende o 9 de abril de 1991.[8]
- Membro correspondente da Academia Nacional de Derecho de Buenos Aires (2017).
- Membro correspondente da Academia Nacional de Derecho de Córdoba (2017).
- Membro correspondente da Academia Nacional de Ciencias Morales y Políticas de la República Argentina.
Ideoloxía editar
Autopresentado como «españolista de la España Grande»,[13] foi encadrado como representante dunha corrente minoritaria do nacionalismo de tipo neoforalista no espazo conservador español.[14]
Obras editar
- El principio monárquico (1971)
- Idea de los derechos históricos (1991)
- Memorias de estío (1993)
- La reforma del Senado (1996)
- El aguijón. Un relato de ficción (1997)
- Derechos históricos y Constitución (1998)
- 20 años después. La constitución cara al siglo XXI (1998)
- El valor de la Constitución (2003)
- Cádiz a contra pelo: 1812-1978 : dos constituciones en entredicho (2013)[15]
Premios e recoñecementos editar
- Gran cruz da Orde de Isabel a Católica (1978)
- Premio Blanquerna da Generalitat de Cataluña (1988)
- Premio Sabino Arana (1998).
- Grande Oficial da Orde ao Mérito da República Italiana (1999)
- Creu de Sant Jordi (2000)
- Colar da Orde do Mérito Civil (2003)
- Doutor Honoris Causa pola Universidade de Buenos Aires (2017)
- Doutor Honoris Causa pola Universidade Pontificia Comillas (2018)[16]
Notas editar
- ↑ Tamén citado simplemente como Miguel Herrero de Miñón.
- ↑ A este respecto, o escritor Gregorio Morán sinala:
La trayectoria política de Miguel Herrero de Miñón se caracterizó más por su eficacia destructora que por su capacidad creadora; nunca consiguió que alguien se fiara de él por mucho tiempo.[5]
- ↑ , Isidro (2012). ALMUD, ed. Educación, Ciencia y Cultura en España: Augue y colapso (1907-1940). Pensionados de la JAE (en español). Cidade Real: Ediciones de Castilla-La Mancha. p. 257. ISBN 9788493977580.
- ↑ Diario Vasco, 18 de julio de 1968
- ↑ Morán 2009, pp. 246-247.
- ↑ Morán 2009, p. 246.
- ↑ Morán 2009, p. 247.
- ↑ "Herrero de Miñón solicitará hoy su ingreso en AP". El País. 7 de julio de 1982. Consultado o 25 de marzo de 2016.
- ↑ Martín Aguado & Vilamor 2012, p. 185.
- ↑ 8,0 8,1 "Concejales electos por Madrid". El País. 5 de abril de 1979.
- ↑ "Miguel Herrero y Rodríguez de Miñón". Real Academia de Ciencias Morales y Políticas. Arquivado dende o orixinal o 07 de marzo de 2016. Consultado o 30 de marzo de 2020.
- ↑ "Los sabios que hicieron la Constitución". RTVE. 28 de noviembre de 2008. Arquivado dende o orixinal o 06 de marzo de 2016. Consultado o 30 de marzo de 2020.
- ↑ "Miguel Herrero de Miñón se despide de La Ventana en CADENASER.COM". Arquivado dende o orixinal o 26 de novembro de 2011. Consultado o 30 de marzo de 2020.
- ↑ "Tribunal Constitucional de Andorra". Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2014. Consultado o 30 de marzo de 2020.
- ↑ Lacasta Zabalza 1999.
- ↑ Núñez Seixas 2005, p. 128.
- ↑ Alli Aranguren 2013, pp. 759-797.
- ↑ "Nombramientos. La Universidad Pontificia de Comillas nombra doctores honoris causa a los artífices de la Constitución española". ABC (Madrid). 20 de noviembre de 2018. p. 60.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Miguel Herrero de Miñón  |
Bibliografía editar
- Alli Aranguren, Juan-Cruz (2013). "Cádiz a contrapelo. 1812-1978: dos constituciones en entredicho: reseña" (PDF). Iura Vasconiae (10): 759–797. ISSN 1699-5376.
- Lacasta Zabalza, José Ignacio (1999). "Tiempos difíciles para el patriotismo constitucional español". Cuadernos Electrónicos de Filosofía del Derecho (Valencia: Universitat de València) (2). ISSN 1138-9877.
- Martín Aguado, José Antonio; Vilamor, José R. (2012). Historia del Ya. Sinfonía con Final trágico. Madrid: CEU Ediciones. ISBN 978-84-15382-50-8.
- Morán, Gregorio (2009). Adolfo Suárez: Ambición y destino. Random House Mondadori.
- Núñez Seixas, Xosé Manoel (2005). En: Sebastian Balfour (Ed.). "From National-Catholic nostalgia to constitutional patriotism: conservative Spanish nationalism since the early 1990s". The Politics of Contemporary Spain (Londres y Nueva York: Routledge): 121–155. ISBN 0-415-35677-6.