Marcial del Adalid

Marcial del Adalid
	;
Nome orixinal	(es) Marcial del Adalid y Gurréa
Biografía
Nacemento	24 de agosto de 1826 ; A Coruña, España
Morte	16 de outubro de 1881 (55 anos); Lóngora, España
Lugar de sepultura	cemiterio de Santo Amaro da Coruña
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Actividade
Ocupación	compositor
Xénero artístico	Ópera
Profesores	Ignaz Moscheles (pt)
Lingua	Lingua castelá
Familia
Cónxuxe	Fanny Garrido
Fillos	María del Adalid
Pai	Francisco del Adalid y Laredo (en)

Marcial del Adalid Gurrea, nado na Coruña o 24 de agosto de 1826 e finado en Lóngora (Liáns, Oleiros) o 16 de outubro de 1881, foi un compositor musical galego. É considerado o pai do xénero da melodía galega.

Traxectoria editar

Pazo de Lóngora, residencia de Marcial del Adalid.

Comezou os seus estudos musicais na súa cidade natal, onde empezou xa a compor. En 1844 viaxou a París coa intención de estudar con Frédéric Chopin, pero isto non chegou a suceder. Trasladouse a Londres, onde entre 1844 e 1849 estudou con Ignaz Moscheles. De volta a París, parece ser que recibiu consellos de Liszt. De volta a España viviu algúns anos en Madrid e viaxou logo a París, onde intentou infrutuosamente estrear a súa ópera Inese e Bianca, con libreto italiano de Achille de Lauzières. Esta ópera, a primeira obra deste xénero en galego, foi estreada modernamente pola Universidade da Coruña o 21 de abril de 2007 en versión de concerto. Retirouse despois ó seu pazo de Lóngora, onde residiu compoñendo ata a súa morte, un tanto apartado da vida musical. Está considerado como o pai da canción clásica galega.

Obra editar

A súa obra está principalmente composta para piano e voz, e amosa unha grande influencia de Chopin e Charles Gounod. Musicou moitos dos poemas da súa dona, a escritora Fanny Garrido. Tamén se interesou pola música galega e reuniu folclore galego para o cancioneiro de José Inzenga. En 1877 publicou os seus primeiros cadernos da colección Cantares viejos y nuevos de Galicia, a súa obra mais interpretada. A publicación non finalizou ata despois da súa morte, chegando a vinte seis cancións, quince delas orixinais e nove harmonizacións de melodías tradicionais. Maurice Ravel empregou o seu Adios meu meniño, adios na súa Chanson espagnole, incluíndo o texto galego como alternativa ao francés.^[1]^[2]

Obra escénica editar

Inés e Bianca, ópera.
Pedro Madruga, zarzuela (inconclusa).

Orquestra editar

Varias marchas para orquestra.
Serenata para orquestra de cordas.

Piano editar

3 sonatas.
2 Sonatinas para piano a catro mans.
Nocturnos.
Baladas.
Impromptus.
Elexías.
Romanzas sen palabras.

Música de cámara:

Cuarteto de cordas.
Sonata en mi bemol para violín e piano.

Rúa Marcial del Adalid na Coruña.

Cancións editar

Cantares viejos y nuevos de Galicia.
Un centenar de mélodies francesas sobre poemas de Lamartine, Victor Hugo etc.
Lied sobre Goethe.
Outras cancións en castelán, italiano e latín.
Motetes corais en latín.

Legado editar

A súa única filla e herdeira, María del Adalid, por consello de Félix Estrada Catoyra, depositou o 12 de decembro de 1928 na Real Academia Galega a biblioteca e arquivo do seu pai.^[3] En palabras de Xosé Ramón Barreiro, supón "Un fondo musical único e valiosísimo, máis importante ca o da Biblioteca Nacional".^[4]

Recoñecementos editar

A Real Academia Galega de Belas Artes ‘Nosa Señora do Rosario’ entrega a Medalla de Oro ‘Marcial del Adalid’ a institucións e músicos non profesionais.