Luis Cernuda
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde outubro de 2015.) |
Luis Cernuda Bidón, nado en Sevilla en 1902 e finado en México en 1963, foi un poeta español, membro da xeración do 27.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 21 de setembro de 1902 Sevilla, España |
| Morte | 5 de novembro de 1963 (61 anos) Cidade de México |
| Causa da morte | Morte natural |
| Lugar de sepultura | Panteón Jardín (en)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade de Sevilla |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor , crítico literario , profesor universitario , tradutor , poeta |
| Empregador | Mount Holyoke College (pt) Universidade Nacional Autónoma de México Universidade de Toulouse (pt) |
| Movemento | Xeración do 27 |
| Lingua | Lingua castelá |
| Obra | |
Obras destacables
| |
    | |
Traxectoria editar
Fillo dun militar, licenciouse en dereito pola Universidade de Sevilla. Dedicado á poesía obtivo a cátedra de español da Universidade de Tolosa, posteriormente domiciliouse en Madrid e durante a guerra civil española trasladouse a Inglaterra, e viviu en Francia, Escocia, Estados Unidos ata que en 1952 fixou a súa residencia en México.
Obra editar
A súa é unha poesía de meditación. En 1927 publicou as súas primeiras poesías, co título de Perfil del aire e Égloga, elegía, oda onde homenaxea a tradición clásica.
Con Un río, un amor e Los placeres prohibidos escritos entre 1929 e 1931 únese ao surrealismo, ao tempo que se rebela contra a orde establecida e reinvindica abertamente a homosexualidade.
La realidad y el deseo (1936, edición definitiva 1964) é a súa principal obra, que comezou a escribir a comezos da década de 1930 e que continou ata a súa morte. Cernuda explora o desexo, o amor, a historia e a sexualidade en poemas con influencias que van do romanticismo e o clasicismo ao surrealismo.
En Las nubes (1940 e 1943) trata da guerra civil.
En México desenvolve a súa última etapa poética. Variaciones sobre tema mexicano (1952), Vivir sin estar viviendo (1944-49) e Con las horas contadas (1950-56), son os principais libros, nos que substitúe a musicalidade elegante, garcilasiana por un ritmo seco, duro e renuncia á ornamentación en favor do concepto; este estilo acada a súa plenitude en Desolación de la Quimera (1962).