Lois VII de Francia

Lois VII de Francia ou Luís VII de Francia, chamado Lois o Novo, nado en 1120 e finado en Melun o 18 de setembro de 1180, foi rei de Francia entre 1137 e 1180. Foi o sexto en liña directa da dinastía dos Capetos. Era fillo de Luís VI e de Adela de Saboia (v. 1100-1154). Casou con Leonor de Aquitania, Costanza de Castela (1140-1160) e Adela de Champaña. Sucedeuno o seu fillo, Filipe Augusto.

Lois VII de Francia

Nome orixinal	(fr) Louis VII de France
Biografía
Nacemento	1120 París, Francia
Morte	18 de setembro de 1180 (59/60 anos) París, Francia
Lugar de sepultura	Basílica de Saint-Denis
Rei dos francos
1 de agosto de 1137 – 18 de setembro de 1180 ← Lois VI de Francia – Filipe II de Francia →
Duke of Aquitaine (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Relixión	Cristianismo
Actividade
Ocupación	monarca , monarca
Lingua	Francês antigo (pt) e lingua latina
Outro
Título	Duque Rei dos francos
Familia	Dinastía dos Capetos
Cónxuxe	Adela de Champaña (1160 (Gregoriano)–) Constanza de León (1154 (Gregoriano)–) Leonor de Aquitania (1137 (Gregoriano)–)
Fillos	Margarida de Francia  () Constanza de León Adela de Francia  () Constanza de León Filipe II de Francia  () Adela de Champaña Adelaida de Francia  () Leonor de Aquitania María de Francia, condesa de Champagne  () Leonor de Aquitania Inés de Francia  () Adela de Champaña
Pais	Lois VI de Francia   e Adela de Saboia
Irmáns	Filipe de Francia, Arquidiácono de París, Roberto I de Dreux, Filipe de Francia, Pedro I de Courtenay, Enrique de Francia, Arcebispo de Reims e Constanza de Francia, condesa de Tolosa
Premios  Rosa de Ouro

Traxectoria

Foi consagrado rex designatus en Reims o 25 de outubro de 1131 polo papa Inocencio II trala morte accidental do seu irmán maior Filipe (1116-1131).

Antes de morrer, seu pai concertara o seu matrimonio con Leonor de Aquitania (1122-1204), filla de Guillerme X de Poitiers, duque de Aquitania e Leonor de Châtellerault, casamento que tivo lugar en Bordeos o 25 de xullo de 1137. Este vantaxoso matrimonio proporcionoulle un dominio real case triplicado xa que a esposa achegou no seu dote a Güiena, Gascuña, Poitou, Lemosín, Angoumois, Saintonge e Périgord.

En maio de 1141, Luís VII enfróntase ao conde Teobaldo II de Champaña e ao papa Inocencio II, con motivo da toma de posesión do bispado de Langres, xa que el quería que fose elixido un monxe de Cluny. De novo volve a opoñerse ao Papa en 1141 intentando impor o seu candidato para a sede de Bourgues contra Pierre de la Châtre (apoiado polo sumo pontífice). O Papa excomunga a Luís e Pierre de La Châtre refúxiase en Champaña. O rei invade o condado e incendia ao seu paso, durante o verán de 1142, Vitry-en-Perthois e súa igrexa, na cal se atopaban refuxiados os habitantes da vila.

Para resolver o problema, o rei firma o tratado de Vitry co conde Teobaldo II no outono de 1143, aceptando a elección de Pierre de La Châtre e conseguindo que se anule o veto que pesa sobre o reino; o 22 de abril participa na conferencia de Saint-Denis para solucionar o conflito xurdido entre a Santa Sede e el.

A Segunda Cruzada

Para selar o acordo, o rei acepta tomar parte na segunda cruzada alentada por Bernaldo de Claraval e, preto do Nadal de 1145, Luís VII anuncia a súa decisión de unirse a ela para socorrer os Estados cristiáns de Palestina, ameazados polos turcos, que acababan de invadir o condado de Edesa en 1144 e perpetraron o masacre de centenares de cristiáns. En 1146 o rei toma a cruz, á vez que numerosos baróns, durante a asemblea de Vézelay.

O 11 de xuño, o rei Luís VII e Leonor parten para a segunda cruzada ao mando de 300 cabaleiros e unha cuantiosa armada, seguidos por miles de peregrinos. Saíron de Metz e pasaron polo val do Danubio, onde foron recibidos pola armada do emperador que xa os agardaba no reino de Hungría. O rei Géza II de Hungría recibiu os reis cruzados e velou por que estivesen provistos de alimentos e abeiro.

A segunda cruzada parecía ter bo comezo, xa que estaba dirixida polos dous soberanos máis poderosos de Occidente, que ademais, ao estaren instruídos pola experiencia da primeira, organizárona de forma moi estrita. Pero as relacións envelenáronse rapidamente entre franceses e alemáns, e sobre todo entre cruzados e bizantinos. Conrado III e Luís VII perderon as 4/5 partes dos seus efectivos militares tentando atravesar Anatolia, onde foron decimados polos turcos, a carestía e a enfermidade. Por último, logo de desembarcar co resto das súas tropas preto de Antioquía, que estaba en mans de Raimundo de Poitiers, tío de Leonor de Aquitania, os dous soberanos estreláronse ante Damasco. Conrado e os alemáns reembarcaron o 8 de setembro de 1148.

Raimundo esperaba que Luís VII o axudase a combater o inimigo que o despoxara dalgúns dos seus territorios, pero o rei só pensaba en ir a Xerusalén. Leonor intentou, en van, convencer o seu marido para que axudase o seu tío Raimundo, mais o rei preferiu seguir os consellos do templario eunuco Thierry de Galeran. Os cronistas da época culpan a Leonor de adulterio: Guillerme de Tiro acúsaa así mesmo de incesto co seu propio tío.

Luís VII obriga a Leonor a seguilo e deixa Antioquía, chegando a Xerusalén para cumprir coa peregrinación imposta. En xuño de 1148 tenta tomar Damasco, ante a que a súa armada está esperando. O matrimonio permanece un ano en Terra Santa antes de volver por mar, e por separado, a Francia. O rei é apresado polos bizantinos, sendo liberado polo normando Roxerio II de Sicilia. Na primavera de 1149, Luís VII, moi afectado polo exceso das desgrazas conxugais, abandona Xerusalén. A decepción en Occidente foi moi grande.

A separación de Leonor

Durante a viaxe de volta a Francia, en novembro de 1149, Luís VII pensou en separarse de Leonor. Pero o papa Uxío III, tras unha parada na Abadía de Montecasino, e despois o abade Suger, conseguiron reconcilialos e, en 1150, naceu a súa segunda filla, Alix de Francia (1150-1195).

No entanto, tralo pasamento de Suger en 1151, Luís VII, desexoso da separación, atopa no concilio de Beaugency o motivo para a mesma: a avoa de Leonor, Eduarda de Borgoña, era a neta de Roberto o Piadoso, avó do rei (en 9º grado civil, pero en 5º grado canónico), e isto propicia a anulación do matrimonio o 18 de marzo de 1152. Leonor recobra o dote e casa o 18 de maio de 1152, en segundas nupcias, co conde de Anjou, Henrique II Plantagenet, que será o rei de Inglaterra en 1154. El tiña 19 anos e ela 30.

Na primavera de 1154, Luís VII casa, en segundas nupcias, con Costanza de Castela (1136-1160) filla de Afonso VII, coa que ten dúas fillas, Margarida de Francia (1158-1197) e Adela de Francia (1160-1221). A raíña Costanza de Castela morre o 4 de outubro de 1160 durante o parto de Adela.

Descendencia

Con Leonor de Aquitania:

• María (1145-1198), casada en 1164 con Henrique I de Champaña, conde de Troies, chamado o Liberal. Rexente do Condado de Champaña de 1190 a 1197.
• Alix ou Alicia (1150-1195) casada con Teobaldo V de Blois, chamado o Bo (1129-1191), conde de Blois (1152-1191).

Con Costanza de Castela:

• Margarida de Francia (1158-1197), casada en 1172 co príncipe de Inglaterra Henrique de Plantegenet, (morto en 1183), e en 1186, co rei Bela III de Hungría.
• Adela (1160-1221) (ou Alix, condesa de Vexin), casada en 1195 con Guillerme III de Ponthieu.

Con Adela de Champaña (ou Adela de Blois):

• Filipe Augusto (1165-1223), rei de Francia co nome de Filipe II.
• Inés de Francia (1171-1240), emperatriz bizantina polo seu matrimonio con Aleixo II Comneno (1180), emperador de Constantinopla (1167-1183). Despois, por outro matrimonio en 1183 con Andrónico I Comneno, emperador de Constantinopla (1110-1185). Contra 1204 casa con Teodoro Branas, señor de Adrianópolis.

O rei tivo ademais un fillo ilexítimo: Filipe (falecido en 1161).

Véxase tamén

Bibliografía

• "Luís". Diciopedia do século 21 2. Do Cumio, Galaxia e do Castro. 2006. pp. 1259–1260. ISBN 978-84-8288-942-9. Nome de dezaoito reis de Francia... 
• Généalogie de Louis VII sur le site Medieval Lands
• Jacques le Goff, Historia Universal siglo XXI, La Baja Edad Media, ISBN 84-323-0004-7.