Justino de Azcárate
Justino de Azcárate Flórez, nado en Madrid o 29 de xuño de 1903 e finado en Caracas o 17 de maio de 1989, foi un avogado e político español.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 23 de agosto de 1903  Madrid, España |
| Morte | 17 de maio de 1989 (85 anos) Caracas, Venezuela |
 Senador de España | |
| 15 de xuño de 1977 – 2 de xaneiro de 1979 Lexislatura: Lexislatura Constituínte de España | |
 Foreign Minister (en)  | |
| 19 de xullo de 1936 – 19 de xullo de 1936 ← Augusto Barcia Trelles – Augusto Barcia Trelles → | |
 Deputado nas Cortes republicanas | |
| 7 de xullo de 1931 – 9 de outubro de 1933 Lexislatura: I lexislatura da Segunda República Española Circunscrición electoral: León (en) | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | político , avogado |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Fillos | Isabel de Azcárate González (en) |
| Parentes | Mariano Rubio Jiménez (pt) (xenro) |
Premios | |
 | |
Traxectoria editar
Do mesmo xeito que o seu irmán Pablo de Azcárate, estudou na Institución Libre de Enseñanza, de acordo coa tradición liberal e republicana da súa familia. Profesor de Dereito Político, nos anos vinte ingresou no Partido Reformista de Melquíades Álvarez. Formou parte, xunto a intelectuais como José Ortega y Gasset ou Gregorio Marañón da Agrupación al Servicio de la República, plataforma cuxo obxectivo principal era a implantación da República. Trala proclamación da Segunda República en 1931, presentouse ás eleccións polo Partido Reformista. O grupo obtivo 16 deputados, e Azcárate foi elixido deputado por León. Secretario do seu grupo parlamentario, foi Subsecretario de Xustiza no goberno de Manuel Azaña en 1931.
Tras a disolución do grupo en 1932, por diverxencias sobre a traxectoria do goberno do primeiro bienio republicano, participou nun novo proxecto político, o Partido Nacional Republicano, impulsado por Felipe Sánchez-Román. Esta organización rexeitou integrarse na Fronte Popular durante as eleccións de 1936 pola participación nesta do Partido Comunista de España.
Ao estourar a Guerra Civil, o 18 de xullo de 1936, Azcárate foi nomeado ministro de Estado, pero non chegou a tomar posesión do cargo, xa que se atopaba en León, que quedou inmediatamente en mans dos sublevados. Poucos días despois foi detido por un grupo de falanxistas en Burgos e trasladado a Valladolid, onde permaneceu encarcerado case ano e medio, ata que foi trocado polo falanxista Raimundo Fernández-Cuesta. En lugar de trasladarse á zona republicana, saíu a Francia, onde tratou de traballar por unha saída pacífica ao conflito a través do movemento Paz Civil en España.
Tras o fin da guerra, exiliouse definitivamente en Venezuela, de onde non volvería ata a morte de Franco. En 1977 regresou a España e foi designado senador polo rei nas primeiras Cortes que se elixiron durante a Transición. Integrouse no grupo parlamentario Agrupación Independente, composto exclusivamente por senadores de designación real e do que foi voceiro. En 1979 foi reelixido senador, nas listas da UCD, pola circunscrición de León.
Posteriormente, estivo involucrado na operación reformista. De 1980 a 1987 foi o presidente da asociación pola conservación do Patrimonio Histórico español Hispania Nostra.
| Predecesor: Augusto Barcia Trelles |
Ministro de Estado de España 1936 |
Sucesor: Augusto Barcia Trelles |