Juan Goytisolo
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2017.) |
Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
Juan Goytisolo i Gay, nado en Barcelona o 5 de xaneiro do 1931[1] e finado en Marrakech o 4 de xuño de 2017,[2] foi un escritor e ensaísta en lingua castelá. Está considerado a figura máis representativa da xeración do 55 e do realismo social dos anos 50 e 60. Era irmán dos tamén escritores José Agustín Goytisolo e Luis Goytisolo e recibiu o Premio Nacional das Letras Españolas no 2008 e o 24 de novembro de 2014 o Premio Cervantes,[3] o máximo galardón das letras en lingua castelá.
Biografía editar
Nado no seo dunha familia burguesa de orixe vasca-catalá, tivo que sufrir o falecemento da súa nai a consecuencia dun bombardeo na guerra civil española e o posterior posicionamento do pai a prol do franquismo.
Estudou dereito e no 1956 marcha a vivir a París para traballar como asesor literario da editorial Gallimard. Posteriormente impartiu aulas de literatura nas universidades estadounidenses de California, Boston e Nova York.
Traxectoria literaria editar
Malia que se deu a coñecer cunha serie de novelas de clara temática social, a figura de Juan Goytisolo é rica e complexa, completando a súa vertente de novelista próximo ao máis estrito realismo social con outras evolucións posteriores noutros eidos literarios.
O realismo social editar
Encetou a súa actividade narrativa con Juegos de manos (1954), visión crítica da mocidade burguesa. A ela séguenlle varias obras ata o ano 1962, data na que abandona o realismo máis ortodoxo. Nesta etapa, Goytisolo concibiu a literatura como compromiso crítico co mundo que lle tocou vivir, reprimindo certos impulsos líricos que se deixan albiscar nas súas liñas en beneficio dun maior realismo. Así, a burguesía e a miseria son temas recorrentes das súas novelas.
As técnicas empregadas son as típicas do estilo: estruturas sinxelas que, porén, poden ocultar un esforzo considerable de construción, como revela o feito de concentrar a acción nun curto espazo de tempo (Duelo en el paraíso, 1955), abundancia de diálogos e linguaxe espida e directa.
Procura de novas técnicas editar
Do mesmo xeito que fixeron Blas de Otero ou Camilo José Cela, Goytisolo deu un paso adiante e adéntrase na innovación estilística coa publicación de Señas de identidad no 1966, pescudando da súa propia identidade e das súas relacións co Estado español, todo impregnado dunha sorte de amor amargo. Continuou cunha serie de novelas ata 1975 nas cales se poden observar trazos comúns de experimentacións técnicas. Estas inclúen cambios no punto de vista, saltos no tempo, uso de varias persoas narrativas, monólogos interiores, remedos de textos xornalísticos ou policiais, páxinas sen puntuación...
A temática adoita estar presidida por unha intensa busca da identidade persoal e por unha constante revisión do pasado do Estado español.
Goytisolo e o Magreb editar
No 1979 publicou a súa novela Makbara, coa que dá inicio un conxunto de obras, tanto narrativas coma de ensaio, que teñen como denominador común o seu interese polo Magreb e pola civilización islámica en xeral. Froito da súa apaixonada relación con esta cultura, que lle serviu para adoptar unha postura crítica con Occidente desde unha óptica de observador externo, a biblioteca do Instituto Cervantes de Tánxer leva o seu nome.
Outros estilos editar
Juan Goytisolo foi un escritor complexo, que ten tratado nas súas obras temas tan dispares coma o marxismo, as guerras iugoslavas ou o Opus Dei. Ten escrito numerosos libros de viaxes, así como artigos de opinión diversos no xornal El País, do cal foi colaborador.
Obras narrativas editar
- Juegos de manos (1954).
- Duelo en el Paraíso (1955).
- Triloxía El mañana efímero.
- El circo (1957).
- Fiestas (1958).
- La resaca (1958).
- Para vivir aquí (1960).
- La isla (1961).
- La Chanca (1962).
- Fin de Fiesta. Tentativas de interpretación de una historia amorosa (1962).
- Triloxía Álvaro Mendiola.
- Señas de identidad (1966).
- Reivindicación del conde don Julián (1970).
- Juan sin Tierra (1975). .
- Makbara (1979).
- Paisajes después de la batalla (1982).
- Las virtudes del pájaro solitario (1988).
- La cuarentena (1991).
- La saga de los Marx (1993).
- El sitio de los sitios (1995).
- Las semanas del jardín (1997).
- Carajicomedia (2000).
- Telón de boca (2003)
- El exiliado de aquí y de allá (2008).
Ensaios editar
- Problemas de la novela (1959).
- Furgón de cola (1967).
- España y los españoles (1979).
- Crónicas sarracinas (1982).
- El bosque de las letras (1995).
- Disidencias (1996).
- De la Ceca a la Meca. Aproximaciones al mundo islámico (1997).
- Cogitus interruptus (1999).
- El peaje de la vida (2000).
- El Lucernario: la pasión crítica de Manuel Azaña (2004).
- Contra las sagradas formas (2007).
- Ensayos escogidos (2008).
Outras editar
- Campos de Níjar (1954).
- Pueblo en marcha. Tierras de Manzanillo. Instantáneas de un viaje a Cuba (1962).
- Obra inglesa de Blanco White (1972).
- Coto vedado (1985).
- En los reinos de taifa (1986).
- Alquibla (1988).
- Estambul otomano (1989).
- Aproximaciones a Gaudí en Capadocia (1990).
- Cuaderno de Sarajevo (1993).
- Argelia en el vendaval (1994).
- Paisajes de guerra con Chechenia al fondo (1996).
- Lectura del espacio en Xemaá-El-Fná (1997).
- El universo imaginario (1997).
- Diálogo sobre la desmemoria, los tabúes y el olvido (2000).
- Paisajes de guerra: Sarajevo, Argelia, Palestina, Chechenia (2001).
- Pájaro que ensucia su propio nido (2001).
- Memorias (2002).
- España y sus Ejidos (2003).
Notas editar
- ↑ "Ficha no Mecd". Arquivado dende o orixinal o 01-06-2020. Consultado o 05-06-2017.
- ↑ Rodríguez Marcos, Javier (4 de xuño de 2017). "Muere el escritor Juan Goytisolo a los 86 años en Marrakech". El País (en castelán). Consultado o 4 de xuño de 2017.
- ↑ "Sitio oficial do Ministerio de Educación, Cultura e Deporte". Arquivado dende o orixinal o 01-06-2020. Consultado o 05-06-2017.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Lázaro, F. e Tusón V. (1982). Literatura española. Ed. Anaya.