José María de Orbe y Elío

José María de Orbe y Elío, nado en Irún en setembro de 1776 e finado en Bordeos o 21 de xullo de 1850, foi o III marqués de Valde-Espina, militar e político vasco.

Infotaula de personaJosé María de Orbe y Elío

(1837) Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento6 de setembro de 1776 Editar o valor em Wikidata
Palacio de Arbelaiz, España Editar o valor em Wikidata
Morte21 de setembro de 1850 Editar o valor em Wikidata (74 anos)
Bordeos, Francia Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
Outros nomesEl Manchuelo de Ermua Editar o valor em Wikidata
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
EducaciónSeminary of Bergara (en) Traducir
Escola de Santo Tomás de Aquino das Escolas Pias de Saragoça (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónmilitar , político , aristócrata Editar o valor em Wikidata
ProfesoresBasilio Boggiero Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá Editar o valor em Wikidata
Carreira militar
Rango militarXeneral
mariscal de campo Editar o valor em Wikidata
ConflitoCampanha do Rossilhão (pt) Traducir, Guerra da Independencia española e primeira guerra carlista Editar o valor em Wikidata
Familia
FillosJuan Nepomuceno de Orbe y Mariaca Editar o valor em Wikidata
PaiJosé Joaquín de Orbe y Murguía (en) Traducir Editar o valor em Wikidata

Biografía editar

Naceu no Palacio de Arbelaiz, proveniente de familias da nobreza biscaíña e guipuscoana. Foi combatente na guerra da Convención e na Guerra da Independencia Española, ámbalas dúas contra os franceses. O goberno liberal desterrouno pola súa vinculación cos realistas.

Foi representante do señorío de Biscaia nas Cortes en varias ocasións. Á morte de Fernando VII seguiu a causa do pretendente ó trono don Carlos, a quen proclamou na deputación de Biscaia. Cando don Carlos chegou a España tras a súa fuxida a Portugal e posterior viaxe a Inglaterra, nomeouno brigadier de infantaría e membro da Xunta Consultiva. En 1838, pouco antes do pacto de Bergara obtivo o grao de Mariscal de Campo ademais de ser nomeado ministro da Guerra e I duque da Confianza.

Contrario á firma do Convenio de Bergara, participou en intrigas en favor da continuación da guerra e viuse obrigado a exiliarse en Francia, onde faleceu en 1850.

Véxase tamén editar

Outros artigos editar

Bibliografía editar

  • PIRALA y CRIADO, Antonio. Vindicación del general Maroto y manifiesto razonado de las causas del Convenio de Vergara. Urgoiti editores, Pamplona 2005. ISBN 84-933398-8-1