Jacobus Vide

compositor belga

Jacobus Vide, nado cara a 1386 e finado despois de 1433, foi un compositor, organista e músico da escola de francoflamenga, partícipe da evolución do estilo musical durante o período de transición entre a música medieval e a do Renacemento. Foi un dos primeiros representantes da escola de Borgoña, durante os reinados de Xoán sen Medo e de Filipe o Bo.[1]

Jacobus Vide
Nacemento1405
Falecemento1433
Ocupacióncompositor
Na rede
Musicbrainz: 51e9522b-5516-43b8-8cbd-2beedeac7566 Discogs: 4985980 IMSLP: Category:Vide,_Jacobus Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

A mención máis antiga de Jacobus Vide vén dos arquivos da catedral de Notre-Dame de París, e dá conta de que en 1405 probablemente fose un neno do coro. En 1410 ocupou un posto de organista na antiga catedral de San Donaciano en Bruxas e, ao mesmo tempo, é probable que continuase a ser cantante e organista na capela do antipapa Xoán XXIII.

En 1423 aproxímase á corte dos duques de Borgoña ao se converter en cabaleiro de cámara de Filipe o Bo. En 1426 confióuselle ainstrución dos nenos do coro e dous anos despois, en 1428 , foi promovido ao cargo de secretario de Filipe o Bo.[2]

Non coñecemos documento ningún sobre a súa actividade profesional posterior a 1433.

Obra e estilo musical editar

As oito obras súas que chegaron a nós son todas elas rondós, modalidade de canción francesa que estaba moi en voga na corte borgoñoa. O estilo é algo infrecuente, en comparación con outros música do mesmo período: a cadencia melódica e harmónica, cuxa función é a puntuación dun fragmento ou dunha frase musical, tiña un ritmo diferente, con disonancias frecuentes, ritmos cruzados, frases curtas e unha considerable variabilidade da melodía. En todas estas cadencias, unha das características de Jacobus Vide consiste en que a voz máis grave salta unha oitava para evitar as quintas paralelas.

Unha das súas cancións máis enigmáticas é o rondó a tres voces Las, j'ay perdu mon espincel, no que as voces superiores, superius e tenor, están totalmente escritas, pero a de contratenor se deixou en branco.

Obras coñecidas editar

  • Amans doubles.
  • Espoir m’est venu conforter.
  • Et c’est asses.[3]
  • Il m’est si grief.
  • Las! ja‘y perdu mon espincel.
  • Puisque je n’ay plus de maystresse.
  • Qui son cuer met a dame.
  • Vit encore ce faux dangier.

Notas editar

  1. Jacques Vide. En Hoasm.org.
  2. Fiala, David. "La cour de Bourgogne et l`histoire de la musique". En Werner Paravicini. La Cour de Bourgogne et lEurope (...). París, 2007. Páxina 13.
  3. Escoite aquí unha gravación da composición.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Reese, Gustave. Music in the Renaissance. W. W. Norton & Co. Nova York, 1954.  [ISBN 0-393-09530-4]

Ligazóns externas editar