Historia do rexistro do son

A historia do rexistro do son, a gravación do son de forma artificial, comezou o 25 de marzo de 1857, cando Edouard-Léon Scott de Martinville patentou o seu fonoautógrafo, o primeiro invento para o rexistro sonoro.[1] Sábese que o 9 de abril de 1860 se realizou con este artefacto a primeira gravación da que se ten noticia.[2]

Edouard-Léon Scott de Martinville.
Thomas Alva Edison.

En 1877 Thomas Edison creou o seu fonógrafo, o cal se converteu no primeiro aparello en poder reproducir o son gravado. Cando aparecía o fonógrafo xa se estaba pensando na idea da gravación magnética mediante un arame. No entanto, ó magnetófono de arame sucedeulle o mesmo que ó fonógrafo, sendo substituído polo magnetófono. A comezos de 1950 comezouse a fabricar este artefacto para o uso doméstico. Máis tarde viñeron os discos de vinilo a 78 RPM. Coa chegada do microsuco e a nova velocidade de 33 RPM estes foron substituídos, xa que os anteriores tiñan moi pouca duración.

En 1979 inventouse o CD, o primeiro formato dixital para o son, o cal desprazou de inmediato o disco de vinilo e tamén o casete de son. Xa en 1986 comezou a desenvolverse o formato mp3 polos científicos Karlheinz Brandenburg, Popp e Grill. Moito máis tarde, en 1995, Brandenburg usouno por primeira vez no seu propio computador e un ano despois o seu instituto xa tiña 1,2 millóns de euros grazas á patente do formato. Dez anos máis tarde esa cantidade alcanzara os 26,1 millóns. No século XX aparecen os discman xunto ós reprodutores autónomos ou tamén chamados mp3, por que son capaces de reproducir o devandito formato, desprazando os walkman.

Na actualidade, a maioría dos formatos de gravación e reprodución de son teñen formato dixital, aínda que moita xente prefire as gravacións e reproducións analóxicas.

O fonoautógrafo editar

 
Fonoautógrafo, creado en 1857 por Leon Scott. Este dispositivo foi capaz de gravar son, pero non de reproducilo.[1]

A primeira invención coñecida dun dispositivo capaz de gravar son foi o fonoautógrafo, do francés Leon Scott, patentado o 25 de marzo de 1857. Este podía transcribir son a un medio visible, pero non tiña un modo de reproducilo despois.[1]

O aparello consistía nun corno ou un barril, o cal recollía as ondas sonoras cara a unha membrana, á que estaba atada unha corda. Cando chegaba o son, esta vibraba e movíase e o son podía gravarse nun medio visible. O fonoautógrafo era considerado como unha curiosidade de laboratorio para o estudo da acústica. Era usado para determinar a frecuencia dun ton musical, e para estudar o son e a fala.

Non se entendeu até despois do descubrimento do fonógrafo que a onda gravada polo fonoautógrafo era, de feito, unha gravación do son que tan só precisaba dun medio de reprodución adecuado para soar, e ser escoitada por un usuario.[1]

A primeira gravación da historia editar

Un equipo logrou ter acceso ás gravacións do fonoautógrafo de Leon Scott, que estaban gardadas na oficina de patentes da Academia das Ciencias de Francia. Escanearon o papel en relevo, cun sofisticado programa de computador desenvolto anos antes pola Biblioteca do Congreso estadounidense. As ondas do papel foron traducidas por un computador a sons audibles e recoñecibles. Un deles, creado o 9 de abril de 1860,[2][3] resultou ser unha gravación de 10 segundos (de moi baixa fidelidade, pero recoñecible) de alguén cantando a canción popular francesa Au Clair da Lune. Este fonoautograma é a primeira gravación de son coñecida, así como a primeira gravación que é empiricamente reproducible, moi anterior á gravación do reloxo parlante de Frank Lambert e a dun concerto de Händel realizada pola Compañía Edison, que datan de dúas e tres décadas despois, respectivamente.[3]

A invención do fonógrafo por Edison editar

 
Fonógrafo de Edison.

O fonógrafo emprega un sistema de gravación mecánica analóxica no cal as ondas sonoras, que poden ser producidas pola voz ou por outros medios, son transformadas en vibracións e estas crean un suco na superficie, polo que máis tarde pasará unha agulla, a cal recollerá as vibracións no cilindro do fonógrafo. O fonógrafo, de xeito diferente ao fonoautógrafo (que non podía reproducir as súas gravacións realizadas), foi o primeiro que puido tanto gravar como reproducir sons.

Thomas Alva Edison anunciou a invención do seu primeiro fonógrafo o 21 de novembro de 1877, mostrouno por primeira vez o 29 de novembro dese mesmo ano e patentouno o 19 de febreiro de 1878. Un pouco máis tarde patentou o megáfono. Inicialmente empregáronse cilindros de cartón recubertos de estaño; máis tarde de cartón parafinado e finalmente de cera sólida. O cilindro de cera, de maior calidade e durabilidade, comercializouse desde 1889, un ano despois de que aparecese o gramófono.

O disco de vinilo editar

 
Disco de vinilo.
 
Agulla de tocadiscos Bang & Olufsen MMC2.
 
Tocadiscos Dual 1219.
 
Pick-up Fonica Tranzyston.

O disco de vinilo apareceu en 1888 xunto ó gramófono. Ó principio graváronse discos de 5 polgadas a 78 ou 80 RPM. Para a época os gramófonos usaban motores de corda, que non eran capaces de controlar unha velocidade constante de 78 RPM. Houbo que esperar á aparición dos motores asíncronos. Axiña, en 1900, comezouse a gravar en ambas as dúas caras.

Aproximadamente en 1934 apareceron os discos de acetato, os cales permitían unha gravación máis rápida, coa vantaxe de que non precisaría ningún tratado químico. O seu principal inconveniente era que só duraban cinco ou seis reproducións.

En 1931 inventouse a reprodución a 33 RPM, a cal ó ser menor daba máis duración ao disco, duns quince a uns vinte minutos. En 1945 créase a maneira de facer máis pequenos os sucos e así facer que entren máis sucos que antes. Denominouse "microsuco" e era capaz de chegar a entrar case dez sucos nun milímetro, o cal grazas a esta nova tecnoloxía e á velocidade de 33 RPM, os discos de vinilo agora poden chegar a durar de trinta a máis de corenta minutos.

O gramófono editar

O gramófono de Berliner foi patentado en 1887 ou 1888. Consta dun prato xiratorio, un brazo, unha agulla ou púa, un amplificador ou bucina e un motor a corda, o cal viraba a 78 ou 80 RPM.

Nun principio os gramófonos utilizaron discos de 5" con goma endurecida, o chamado "vulcanite". Estes discos estiveron dispoñibles por un prazo moi curto, xa que era unha medida experimental. En novembro de 1894 apareceron os discos de 7". Pese a todo os discos de goma endurecida non tiñan un son tal fiel como os do fonógrafo e isto produciu a súa baixa comercialización. O gramófono, igual que o fonógrafo, emprega un sistema de gravación mecánica analóxica no cal as ondas sonoras son transformadas en vibracións mecánicas que fan mover unha púa, a cal traza sucos que conforman unha espiral sobre a superficie dun disco metálico que foi tratado quimicamente. En forma inversa, ó percorrer o suco dun disco cunha púa xéranse vibracións mecánicas, as cales se transforman en sons que son emitidos pola bucina.

O gramófono acabou impoñéndose sobre o fonógrafo polo menor custo de produción das gravacións destinadas a este dispositivo, dado que a partir dun único molde orixinal podían realizarse miles de copias. Para facer gravacións de fonógrafo en masa precisábanse varios fonógrafos gravando os cilindros. Tamén o mecanismo do gramófono era máis sinxelo, máis barato e tiña maior duración, por esas razóns este permaneceu e desprazou ao fonógrafo.

O tocadiscos editar

O tocadiscos apareceu por primeira vez en 1925, cando aparecen os primeiros amplificadores de válvulas e nace o pick-up. Ademais, coa idea de reproducir os discos de forma eléctrica e non electroacústica, a reprodución eléctrica dos discos traía moitas vantaxes, como poder posuír o control de volume da reprodución. O tocadiscos agora posuía un motor eléctrico que permite que o prato xiradiscos rote a unha velocidade máis constante de 78 RPM ou 33 RPM, logrando así mellor calidade e menor desgaste do disco polo peso do brazo, entre outros beneficios.

Máis tarde apareceron tocadiscos máis sofisticados: Os semiautomáticos, cando se terminaba o disco eran capaces de retornar o brazo fonocaptor automaticamente ao seu lugar e apagar o motor e a corrente do aparello. Os automáticos, eran capaces de mover o brazo por si mesmos para reproducir o disco, así tamén se se puñan varios discos á vez podíase reproducir varios discos (só unha cara), e terminar automaticamente a reprodución de todos. Non obstante estes tocadiscos retiráronse do mercado porque gastaban o disco debido ó peso do brazo. Estes tocadiscos recibiron o nome de Wincofono nalgúns países, xa que Winco era a marca que os producía.

Este artefacto converteríase no sistema reprodutor de son que se mantería por máis tempo até a actualidade, tanto para a venda como para o uso. En 1950 aparecen os chamados "combinados", xeralmente tocadiscos con radio e en 1958 empezáronse a publicar os primeiros discos con son estéreo.

A discorola editar

En 1950, en Chile, apareceu a discorola, que era un simple tocadiscos pero sen o circuíto eléctrico de amplificación, o cal comezou a fabricarse a fins dos anos cincuenta até fins dos anos sesenta pola Corporación de Radio de Chile (CRC), comercializado baixo a súa propia marca CRC, e tamén coa marca RCA Victor. A discorola levaba un cable de saída de son monofónico (unha soa canle), este cable sae da cápsula e pasa por un potenciómetro de axuste de saída, que se conecta á entrada situada detrás dun receptor de radio, tamén monofónico (xeralmente da mesma marca), mediante conectores RCA. O receptor de radio levaba a entrada de son etiquetada como "enchufe de pick-up da discorola" indicando ao usuario que alí podía conectarse unha discorola, e á vez a modo de propaganda, recomendarlle a compra deste artigo. Este tipo de tocadiscos comezaron a fabricarse sen cuberta protectora e só para usarse con discos de 78 RPM. Posteriormente adaptáronse ás velocidades 33 e 45 RPM dos discos microsuco, debido á súa alta demanda e a posterior decadencia dos discos de goma laca. As discorolas foron pensadas principalmente para a xente de clase popular, xa que moitas persoas non tiñan medios para adquirir radios e tocadiscos amplificados por separado. Entón a discorola converteuse no engadido de baixo custo ideal para transformar a radio da casa, moitas veces o único, nun radiofonógrafo capaz de reproducir calquera disco de venda no comercio a un prezo máis accesible.

O rexistro magnético editar

 
Magnetófono de arame.
 
Magnetófono de bobina aberta Telefunken.
 
Casete compacto Sony.
 
Casete Maxell e microcasete Olympus.

Na época en que Edison patentou o fonógrafo, no ano 1878, o sistema de gravación magnética estaba a xestarse grazas a que Oberlin Smith comezou a gravar conversas de teléfono nunha corda de piano. Este proxecto quedou estancado, xa que a tecnoloxía electrónica non estaba desenvolta o suficientemente como para amplificar as débiles correntes que producía o campo magnético gravado. Con todo Smith seguiu experimentando cun artefacto parecido ao fonógrafo, chamado telegráfono.

Smith publicou en 1888 un artigo relacionado con isto na revista Electronic World titulado "Algunhas posibles aplicacións do fonógrafo. Proxecto para utilizar bandas de tea que conteñan limaduras de ferro". Con isto estábase referindo á investigación do magnetófono de arame. Na revista publicou unha idea similar á de gravar son en arame, era a de gravar o son por un arame enrolado nun cilindro cun electroimán, o cal estaba conectado a un micrófono de carbón cunha batería, todo este conxunto integrado nun circuíto en serie. O funcionamento era similar ao do fonógrafo, pero este era máis eléctrico que acústico. As oscilacións eléctricas do micrófono, que son provocadas pola diferenza potencial da batería, fan que o electroimán xere campos magnéticos que son gravados no arame enrolado no cilindro. Este invento presentouno na Exposición Universal de París en 1900, espertando a curiosidade nos visitantes.

En 1903 Valdemar Poulsen perfeccionou ese invento ao introducirlle a polarización por campo continuo. Con todo isto pasa inadvertido, xa que o público se adaptou aos discos fonográficos. Como consecuencia, o rexistro magnético caeu no esquecemento, como evidencia a quebra de Telegraphone Company. A pesar de todo isto, os laboratorios seguiron experimentando co rexistro magnético. En Estados Unidos dous físicos, Carlson e Carpenter, proxectaban utilizar o procedemento magnético a alta velocidade, e así descubriron a polarización magnética por campo alterno de alta frecuencia, este invento foi patentado en agosto de 1927.

O magnetófono de arame editar

Recentemente, en 1911, cun simple invento, o tubo Audión (máis tarde foi mellor desenvolvido e coñecido como tríodo), un invento de Le DeForest foi posible amplificar estes campos magnéticos e facer realidade o magnetófono de arame, o primeiro sistema magnético de son. Non foi até 1930, que se puido crear un "gravador de arame" coa suficiente fidelidade para lanzalo ao mercado.

Antes de comezar a segunda guerra mundial, os aliados usaron durante todo o conflito bélico os gravadores de arame, ou facían gravacións en pasta, Shellac ou goma laca en discos de 78 a 80 RPM. A posibilidade de regravar o arame facía que este tipo de máquina fose un dispositivo importante á hora de enviar mensaxes. Inicialmente, a gravadora utilizouse para rexistrar o alfabeto Morse, pois os equipos eran capaces de reproducir estados de "magnetismo" e "non-magnetismo" unicamente. Logo foi posible gravar sons. A diferenza das versións militares, estas versións fabricaban o arame con material antioxidante (particularmente engadindo cromo), pero as versións civís non, por iso é que en pouco tempo o óxido encargábase de destruílas. Era un problema de custos e de competencia, posto que a gravadora de cinta xa estaba no mercado para uso comercial.

Aínda que o arame adoitaba enredarse e romper, a maneira máis inmediata de reparalo era simplemente anudándoo, aínda que dunha forma particular, cousa imposible de facer coas cintas de gravación modernas.

O magnetófono de bobina aberta editar

En 1928 o alemán Fritz Pfleumer solicitou unha patente similar en canto ao principio do gravador de arame. Este emprega tiras de papel ou material plástico recubertas en substancias poeirentas. No ano 1930 paténtase na Arxentina o fotoliptófono, un sistema de gravación que grava e reproduce son en papel imprenta, coa intención de facilitar a moi baixo custo o acceso do gran público á música reproducida. Nese mesmo ano prodúcese a fusión da compañía inglesa Marconi, o que xera a creación de Marconi-Stille, destinado a BBC.

A finais de 1930, os magnetófonos foron empregados por emisoras alemás de radio para gravar con anterioridade os seus programas e evitar os erros da transmisión en directo, anticipándose á tendencia actual da transmisión diferida de programas. A aparición do magnetófono supuxo unha auténtica revolución técnica no ámbito da radiodifusión, pois permitía, ademais da captación dos sons, a súa inmediata reprodución.

En 1932, AEG e IG realizou os primeiros ensaios para a construción de gravadoras de cinta magnética. AEG comercializou os primeiros magnetófonos de arame en 1933. AEG quería descartar as cintas de papel recubertas de óxido de metal, porque se deterioraban con gran rapidez, por iso asociouse coa firma química alemá IG Fabenindustrie (I. G. Farben), filial da multinacional química alemá BASF (Badische Anilin Und Soda Fabrik, polo seu nome en alemán), para desenvolver unha cinta conveniente. Tratábase dunha cinta flexible de acetato de celulosa (material portador) cuberta cunha pintura (laca) de óxido férrico (Fe3Ou4). Estas cintas plásticas eran moito máis lixeiras que as anteriores de metal sólido, o que permitiu que se fabricasen magnetófonos máis pequenos e menos custosos. BASF, en 1934, xa producira uns 50.000 metros da nova cinta magnética.

En 1936 a empresa BASF fixo a primeira gravación pública que usaba o magnetófono AEG sobre cinta magnética. Tratábase dun concerto durante unha visita a Alemaña da Orquestra Filarmónica de Londres. A gravación tivo lugar no propio salón de concertos da empresa BASF en Ludwigshaven, o 19 de novembro de 1936. Sir Thomas Beecham dirixía á orquestra que interpretaba temas de Mozart. Os resultados foron decepcionantes debido á baixa calidade deste novo artefacto, AEG tivo que facer modificacións e mellorar o seu artefacto para solucionar estes problemas.

En 1941 obtivéronse mellorías na relación sinal/ruído e a redución nas distorsións, isto logrouse empregando campos alternos de alta frecuencia para a fase de borrado e a polarización magnética do medio de rexistro. Os primeiros magnetófonos de afeccionados ou para uso doméstico apareceron en 1950 e eran de carrete de cinta aberta. O modelo comercial de magnetófono máis difundido foi o soado Revox. Tamén farían a súa aparición os magnetófonos para estudos discográficos, mediante os cales se eliminaba o proceso de gravación directa de son sobre discos mestres feitos de cera ríxida ou de aluminio con cobertura de laca negra. Este proceso asegurou unha mellor calidade sonora, como o demostran as reedicións de materiais de son desa época en soportes dixitais.

En 1947, nos Laboratorios Bell dos Estados Unidos, invéntase o transistor. Aínda que pese a que non se usase para nada, máis tarde sería un elemento indispensable e daría lugar a unha revolución tecnolóxica.

O casete compacto editar

O casete compacto introduciuno a empresa Philips en Europa no ano 1963 e nos Estados Unidos en 1964, baixo marca rexistrada co nome de Compact Casete, coa idea de reducir o tamaño tanto dos magnetófonos como das cintas. O casete é unha caixa plástica o máis pechada posible para que non entre po na cinta magnética, cun carrete cuns 100 metros (depende da duración) de cinta plástica recuberta en óxido férrico ou óxido de cromo, e outro carrete receptor da cinta que circula.

Non obstante a redución do ancho da cinta e da súa velocidade fixeron que o casete perdese algo de fidelidade, o maior problema pola redución da velocidade sería o ruído branco. Na cinta están dispoñibles dous pares de pistas estereofónicas, un por cada cara (unha cara reprodúcese cando o casete se insire cos seus revestimentos laterais de cara A para arriba e a outra cando se lle dá a volta para reproducir a cara B). Con todo, este fora inicialmente deseñado para ditado e uso portátil e a calidade dos primeiros reprodutores non era adecuada para a música. Ademais os primeiros modelos tiñan fallos de deseño mecánico.

En 1965 aparecen as casetes virxes comercializados por Maxell. A finais dos anos 1970, Maxell e TDK repartíanse o mercado das cintas virxes. En 1980 apareceu a cinta de metal de maior calidade, e as compañías discográficas empezaron a lanzar simultaneamente os Long Play e as cintas de casete. En 1971 Advent Corporation introduciu o seu modelo 201, que combinou a redución de ruídos Dolby tipo B cunha cinta de dióxido de cromo (CrO2). O resultado foi un formato apto para o uso musical e o comezo da era de casetes e reprodutores de alta fidelidade. Durante os anos 1980 a popularidade do casete creceu máis como resultado das gravadoras portátiles de peto e os reprodutores HI-FI como o Walkman de Sony, cuxo tamaño non era moito maior que o do propio casete.

O casete de son serviu de inspiración para outros inventos como oVHS, o Casete Compacto Dixital, o Mini DV, o Microcasete, o Minicassette, ou outros que consistan nunha caixa plástica con dúas carretes e unha cinta magnética basicamente.

A era dixital editar

 
Pioneer LaserActive CLD-A100.
 
Cinta VHS.
 
Cartucho DAT.
 
CD gravable.
 
Capas dun CD: A. polycarbonate portador dos datos, B. capa reflectante, C. verniz antioxidante, D. etiqueta impresa, E. o raio láser é reflectido e detectado polo lector.
 
Reprodutor de mp3.
 
Disco Blu-ray de Panasonic.

A era dixital foi un cambio moi radical para o rexistro do son. Deuse unha gran revolución, xa que esta fixo que a gravación do son sexa máis económica, aínda que entre outras cousas tamén se debe destacar que tanto a gravación como a reprodución do son dixital en comparación ao analóxico fai que se reduza o tamaño do soporte gravado. A reprodución tórnase máis simple, ademais case todos os dispositivos dixitais tenden a ter maior vida útil, tamén os soportes teñen máis duración e mellor calidade. Aínda que ao principio do xurdimento dos medios dixitais para a reprodución eran moi custosos, e a xente quizais tardou en adaptarse aos mesmos, nuns poucos anos o medio dixital desprazou aos discos de vinilo. Anos máis tarde o xurdimento de gravadores e reprodutores dixitais desprazarían ó casete polas mesmas razóns.

O primeiro sistema óptico editar

O 15 de decembro de 1978 saíu á venda o primeiro sistema óptico, o Laserdisc, dous meses despois sairía á venda as primeiras cintas VHS, e cinco anos despois aparece o CD baseado na tecnoloxía do Laserdisc.

Aínda que apareceu en 1978 foi patentada en 1961, e antes de 1969 Philips desenvolvera un disco de vídeo de modo reflexivo que tiña grandes vantaxes sobre o transparente.

A cooperación de Philips e MCA non tivo éxito e interrompeuse despois dalgúns anos. Varios dos científicos responsables da investigación inicial (Richard Wilkinson, Ray Deakin e John Winslow) fundaron Optical Disc Corporation (hoxe ODC Nimbus), compañía que é, hoxe en día, o líder mundial en discos ópticos.

A cinta de son magnética editar

A mediados de 1980, Sony desenvolveu o primeiro sistema de casete dixital, coñecido como DAT (polas súas siglas en ínglés Digital Audio Tape). Este casete dixital utiliza cinta magnética de 4 mm, encapsulada nunha carcasa protectora, pero aproximadamente á metade do tamaño. Como o seu nome indica a gravación se realiza de forma dixital en lugar de analóxica. Como moitos formatos de vídeo casete, un casete DAT só pode ser gravado por unha banda, a diferenza dun casete de son análogo compacto.

O ProDigi editar

En 1980 apareceu o ProDigi, un formato multipista dixital que utilizou profusamente marcas como Mitsubishi, Otari e AEG desde finais da década de 1980 até principios do século XXI, cando foi retirado do mercado. O ProDigi, no seu funcionamento básico, é similar aos magnetófonos multipista analóxicos, permitindo tanto a edición física "a tesoira" como a edición electrónica. O ProDigi é moi similar ó DASH, a principal diferenza é que permite un número máximo de pistas inferior (32 pistas ProDigi, fronte a 48 DASH).

O DASH editar

Un novo formato dixital apareceu por 1982 denominado DASH, que nas súas siglas traducidas indica que é un magnetófono con cabeza estacionaria, ou sexa, que tanto na gravación como na reprodución só a cinta móvese (como tamén o é o S-DAT, en cinta de casete). En 1988 Sony e Tascam adoptaron o formato DASH como formato estándar para o magnetófono multipista dixital.

O DASH, no seu funcionamento básico, é similar aos magnetófonos multipista analóxicos, permitindo tanto a edición física "a tesoira " como a edición electrónica. O DASH proporciona grandes prestacións dirixidas ó campo profesional. Permite desde 2 ata 48 pistas de son, cunha sincronización fiable, e admite unha variación na velocidade de 12,5 %, por enriba ou por debaixo.

Os DASH multipista foron moi aceptados polos estudos de gravación, onde aínda están en uso.

A revolución do disco compacto (CD) editar

As primeiras aproximacións ó que hoxe en día se coñece como disco compacto realizáronse a finais dos anos 1970. Durante esta época apareceron diversos sistemas de videodisco de lectura mecánica e capacitiva, pero destes prototipos o único que persistiu até a actualidade foi o videoscopio óptico, maiormente coñecido agora como Laser Vision (LV). O disco compacto foi creado polo holandés Kees Schouhamer Immink, de Philips, e o xaponés Toshitada Doi, de Sony, en 1979.

O sistema óptico foi deseñado por Philips , mentres que a lectura e codificación dixital foi desenvolta por Sony. Lanzouse en xuño de 1980 á industria e adheríronse ó novo produto 40 compañías de todo o mundo mediante a obtención das licenzas correspondentes para a produción de reprodutores e discos. Os primeiros prototipos de tocadiscos LV (nada que ver cos reprodutores de discos de vinilo) apareceron nos laboratorios ó redor dos anos 1970, e nos anos seguintes varias empresas, como Philips, Disco Vision e Pioneer, investiron para desenvolver un produto viable, que se presentou en 1978.

En 1981, o director de orquestra Herbert von Karajan convencido do valor dos discos compactos, promoveunos durante o festival de Salzburgo e desde ese momento comezou o seu éxito. Os primeiros títulos gravados en discos compactos en Europa foron a Sinfonía alpina de Richard Strauss, os valses de Frédéric Chopin interpretados polo pianista chileno Claudio Arrau e o álbum The Visitors de ABBA. En 1983 produciríase o primeiro disco compacto nos Estados Unidos por CBS (Hoxe Sony Music), sendo o primeiro título no mercado un álbum de Billy Joel. A produción de discos compactos centralizouse por varios anos nos Estados Unidos e en Alemaña, dende onde eran distribuídos por todo o mundo, e xa entrada a década de 1990 instaláronse fabricas en diversos países, como exemplo en 1992 Sonopress produciu en México o primeiro CD de título De Mil Colores de Daniela Romo.

O diámetro da perforación central dos discos compactos foi determinado en 15 mm, xa que os creadores se inspiraron no diámetro da moeda de 10 centavos de florín de Holanda. En cambio, o diámetro dos discos compactos, que é de 12 cm, corresponde á anchura dos petos superiores das camisas para homes, porque segundo a filosofía de Sony, todo debía caber alí.

Formatos dixitais editar

mp3 editar

A tecnoloxía do formato de son mp3 foi desenvolvida en Alemaña por tres científicos do instituto tecnolóxico de Fraunhofer, Brandenburg (director de tecnoloxías), Popp e Gril, no ano 1986. Máis tarde, en 1992, a Moving Picture Experts Group (de alí o famoso MPEG) aprobou oficialmente a tecnoloxía. Pero non foi ata xullo de 1995 cando Brandenburg usou por primeira vez a extensión .mp3 para os arquivos relacionados co mp3 que gardaba no seu computador. Un ano despois o seu instituto ingresaba en concepto de patentes 1,2 millóns de euros e tan so dez anos máis tarde esta cantidade alcanzou os 26,1 millóns.

O formato mp3 converteuse no estándar utilizado pola compresión de son de alta calidade (con perda en equipos de alta fidelidade), grazas á posibilidade de axustar a calidade da compresión, proporcional ao tamaño por segundo (bitrate), e por tanto o tamaño final do arquivo, que podía chegar a ocupar de 12 a 15 veces menos que o arquivo orixinal sen comprimir. Foi o primeiro formato de compresión de son popularizado grazas a Internet, xa que fixo posible o intercambio de ficheiros musicais. Os procesos xudiciais contra empresas como Napster e AudioGalaxy son resultado da facilidade con que se comparten este tipo de ficheiros.

Ao principio o formato mp3 utilizábase pola súa difusión en redes de intercambio de música, como Internet. Pero máis tarde, cando os reprodutores de mp3 se fixeron máis populares, o público empezou a coñecer máis o formato mp3 e as súas vantaxes cos reprodutores de mp3 e a versatilidade de Internet facilitou que se estandarizase na sociedade.

O disco Blu-ray editar

O disco Blu-ray empezou a desenvolverse a partir do 19 de maio de 2005, cando TDK anunciou un prototipo de disco Blu-ray de catro capas de 100GB. O 3 de outubro de 2007, Hitachi anunciou que desenvolvera un prototipo de BD-ROM de 100 GB que, a diferenza da versión de TDK e Panasonic, era compatible cos lectores dispoñibles no mercado e só requirían unha actualización de firmware. Hitachi tamén comentou que está a desenvolver unha versión de 200 GB.

O recente avance de Pioneer permitiulle crear un disco blu-ray de 20 capas cunha capacidade total de 500 GB, aínda que non sería compatible coas unidades lectoras xa dispoñibles no mercado, como faría Hitachi.

Estes discos usáronse para a consola de vídeoxogos Playstation 3. Os discos blu-ray incorporan cinco sistemas anticopia: AACS, BD+ e Rom Mark, SPDG e ICT.

Notas editar

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Hoy Tecnología (ed.). "El francés Scott de Martinville logró grabar sonidos dos décadas antes que Edison" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 05 de xuño de 2009. Consultado o 16 de abril de 2012. 
  2. 2,0 2,1 The Inquirer (ed.). "Escuchando una grabación de voz de 1860" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 19 de novembro de 2011. Consultado o 16 de abril de 2012. 
  3. 3,0 3,1 La muerte geométrica de Sócrates (ed.). "Fonoautógrafo de 1860" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 30 de xuño de 2012. Consultado o 17 de abril de 2012. 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • "Capitulo 1:Introducción". Biblioteca Basica Electronica (36: Registro del Sonido ed.). España: Nueva Lente. 1987. pp. 7, 8 e 9. ISBN 84-7534-159-4. Introducción: Cronología 
  • "Capitulo 1: Fabricación de casetes, Capitulo 3: La cinta a casete". Alta Fidelidad Biblioteca del Sonido (Cinta Encapsulada Casetes ed.). España: Ediciones Nueva Lente. 1987. pp. 5, 6, 8, 15, 16, 19, 47, 51. ISBN 84-7534-286-8. 
  • "Capitulo 3: Registro Magnético". Biblioteca Básica, Electrónica (Registro del sonido ed.). Chile: Nueva Lente, Ediciones S.A. 1987. pp. 7, 8. ISBN 84-7534-158-6. 
  • B.B.C., ed. (1987). "Capitulo 5: El fonochasis, Capitulo 4: El brazo". Biblioteca basica, Electronica (Magnetofonos y giradiscos ed.). Chile: Nueva Lente, Ediciones S.A. p. 143. ISBN 84-7534-159-4. 
  • Labrada, Jerónimo (1995). El registro sonoro. Arxentina. ISBN 958-02-1005-5. 

Outros artigos editar