Halfdan Ragnarsson
Halfdan Ragnarsson (tamén escrito Halfdene, ou Albann) foi un líder viquingo que, xunto cos seus irmáns Ubbe Ragnarsson e Ivar o Desosado lideraron o grande exército pagán co propósito de conquistar a illa de Gran Bretaña.
_(14750789584).jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século IX Escandinavia |
| Morte | 877 (Gregoriano) Strangford Lough (en)  |
| Causa da morte | Morte en combate |
| Monarca | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Jórvik Reino de Dublin (pt) |
| Actividade | |
| Ocupación | líder militar , gobernante |
| Carreira militar | |
| Comandante de (OBSOLETO) | Gran exército pagán |
| Conflito | Battle of Ashdown (en) |
| Familia | |
| Familia | Casa de Munsö (pt) |
| Pais | Ragnar Lodbrok e Aslaug (pt) |
| Irmáns | Sigurd Ragnarsson, Ivar o Desosado, Ubba Ragnarsson (pt) , Biorno Ragnarsson, Hvitserk (en) , Hastein (en) e Ragualdo, o Glorioso (pt) |
 | |
Traxectoria editar
Os tres viquingos eran fillos do lendario Ragnar Lodbrok e Auslaug. Segundo as sagas nórdicas, cando o seu pai morreu en Northumbria, os irmáns decidiron invadir as terras anglosaxoas para o vingar. Despois de erixirse en rei de Northumbria, poñer en pé de guerra os máis importantes reinos dos anglosaxóns e dos britanos e establecerse por un tempo en Londres, morreu en Irlanda loitando contra outros viquingos.
Invasión editar
Rei de Northumbria editar
En 865 levan unha hoste de viquingos, coñecida como o grande exército pagán, que desembarcou en Anglia Oriental. Segundo as sagas nórdicas esta invasión foi organizada polos fillos de Ragnar Lodbrok, un dos cales foi Halfdan, para se vingaren da súa morte, ideada polo rei Aelle de Northumbria. Supostamente Ælle foi capturado no ano 865, e foi condenado a morrer nun pozo de serpes, pero non se sabe ata que punto é certa esta historia[1][2]. Estes invasores eran na súa maioría de orixe danesa.
Despois dun ano do seu desembarco foron, con cabalos collidos aos anglos, cara Northumbria, que naquel momento estaba no medio da guerra civil entre Aelle e Osberht, a fin de acadar o trono[3]. Ao final do 866 o exército de Halfdan conquistou unha parte do reino de Northumbria, o territorio correspondente á antiga Deira, que, no futuro, sería chamado o Jorvik. O ano seguinte Aelle e Osberht puxeron de lado as súas diferenzas e uníronse para expulsar a Halfdan do trono, pero o resultado foi unha desastrosa derrota na que os dous reis northumbrios morreron[3]. Halfdan e Ricsige, nomeados reis, colocaron no goberno de Northumbria un rei monicreque ao seu servizo, chamado Ecgberht[4].
Invasión de Mercia editar
Cara ao final do ano Halfdan liderou as tropas de viquingos daneses cara ao sur, pasando a través do territorio de Mercia, capturaron a cidade de Nottingham e pasaron nela o inverno[5]. A reacción do rei de Mercia, Burgred, foi aliarse co rei Aethelred de Wessex, e cos seus exércitos cercaron a cidade. Despois duns días viron ver que non darían retomado a cidade e chegaron a un acordo sobre unha tregua segundo a cal os daneses aceptaron recuaren cara a York[6], onde se mantivo por máis dun ano preparando forzas para os ataques seguintes[3].
Conquista de Anglia Oriental editar
O 869, volveron a Anglia Oriental, coa intención de ocupala, capturaron a cidade de Thetford, coa intención de pasar o inverno, pero presentouse o exército dos anglos[7]. Os daneses deron conquistado sen grandes dificultades todo o reino de Anglia Oriental e asasinaron o rei Eadmund[8][9]. As sagas mencionan a Ubbe e Ivar entre os comandantes daneses e Eadmund entre os mortos, pero non se sabe cal foi o papel que tivo Halfdan nesta ocasión[10].
Invasión de Wessex e establecemento en Londres editar
Ivar pasou despois a Irlanda, e Halfdan liderou unha invasión de Wessex e capturaron a cidade de Reading, onde ha inflixir unha seria derrota aos anglosaxóns liderados polo rei Alfred o Grande, cando tentan recuperar a cidade[11]. Aquel verán chegaron máis viquingos liderados por Bagsecg, que se uniron a Halfdan[12]. Segundo a Crónica anglosaxoa tivo que se enfrontar aos saxóns seis veces, incluíndo a Batalla de Ashdown en xaneiro de 878, aínda que desta vez Alfred, rei de Wessex, se alzou coa vitoria e acordaron unha tregua[13].
Neste intre, Halfdan converteuse en gobernante da cidade de Londres durante os anos 871-872, e cuñou moedas co seu nome[14].
Volta a Jorvik e dominio de Mercia editar
No outono de 872 Halfdan volveu para pacificar unha revolta contra Ecgberht[13]. Pero algúns historiadores modernos non cren que este fose o motivo que o levou a volver cara ao norte, e cren que, en realidade, era parte dos preparativos para atacar Mercia[15]. O seu exército pasou o inverno en Torksey , e o ano seguinte, dirixíronse a Repton. Finalmente conquistou Mercia e substituíron a Burghred por outro rei monicreque ao seu servizo, Ceolwulf[16].
Morte en Irlanda editar
Máis tarde, loitou contra os pictos en Escocia, e os britanos de Strathclyde. Entón parece que estivo en Irlanda, a onde foi para tentar recuperar o trono do seu irmán Ivar o Desosado. Segundo se afirma nos Anais do Ulster, Eystein Olafsson, rei de Dublín foi morto en 875 por Albann, nome co que se refiren a Halfdan[17]. O 876 volveu a Jorvik e parece que, mentres tanto, perdeu o goberno de Dublín[8]. O 877 volveu a Irlanda, pero atopouse coa oposición doutros viquingos que non o aceptaron como rei e, finalmente, morreu na batalla de Strangford Lough, un ano antes do seu irmán Ubbe caer na batalla de Cynwit. Os sobreviventes volveron a Northumbria, pasando por Escocia, entre eles estaba Guthred, quen o sucedeu no trono[18].
Historicidade editar
Halfdan e os seus irmáns son aceptados como figuras históricas, pero non todos os autores pensan o mesmo sobre o seu suposto pai, Ragnar Lodbrok. Mentres que algúns cren que, malia ser un personaxe das sagas, si que existiu[19], outros, como Katherine Holman, resaltan o feito de que non hai proba ningunha que o demostre e chegan á conclusión de que o que se dixo del podería ser unha amálgama de historias sobre diferentes personaxes creados pola literatura[20].
Notas editar
- ↑ Munch 1926, p. 245–251.
- ↑ Jones 1984, p. 218–219.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Forte, Oram & Pedersen 2005, p. 69–70.
- ↑ Keynes 2014, p. 526.
- ↑ Downham 2007, p. 65.
- ↑ Forte, Oram & Pedersen 2005, p. 72.
- ↑ Downham 2007, p. 64.
- ↑ 8,0 8,1 Venning 2014, p. 132.
- ↑ Holman 2012, p. 102.
- ↑ Swanton 1998, p. 70–71 n. 2.
- ↑ Crofton 2006, p. 9.
- ↑ Hooper & Bennet 1996, p. 22.
- ↑ 13,0 13,1 Forte, Oram & Pedersen 2005, p. 72—73.
- ↑ Grueber 1899, p. 17.
- ↑ Downham 2007, p. 69.
- ↑ Forte, Oram & Pedersen 2005, p. 73—74.
- ↑ South 2002, p. 87.
- ↑ Lapdige et al. 2013, p. 526.
- ↑ Davidson 1979, p. 277.
- ↑ Holman 2003, p. 220.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Ashley, Mike (7 xuño 2012). Little, Brown Book Group, ed. The Mammoth Book of British Kings and Queens. ISBN 978-1-4721-0113-6.
- Costambeys, M (2004). Oxford University Press, ed. "Hálfdan (d. 877)". Oxford Dictionary of National Biography. doi:10.1093/ref:odnb/49260. Consultado o 23 novembro 2014.
- Davidson, Hilda Roderick Ellis, ed. (1979). Saxo Grammaticus: The history of the Danes: books I–IX. 1 & 2. Translated by Peter Fisher. Cambridge: D. S. Brewer. Chapter introduction commentaries. ISBN 978-0-85991-502-1.
- Downham, Clare (2007). Dunedin Academic Press, ed. Viking Kings of Britain and Ireland: The Dynasty of Ívarr to A.D. 1014. ISBN 978-1-9037-6589-0.
- Downham, Clare (2013). "Annals, Armies, and Artistry: 'The Anglo-Saxon Chronicle', 865–96". En The Centre for Anglo-Saxon Studies and The Centre for Celtic Studies, Universidade de Aberdeen. No Horns on their Helmets? Essays on the Insular Viking-age. Celtic, Anglo-Saxon, and Scandinavian Studies (series vol. 1). pp. 9–37. ISBN 978-0-9557720-1-6. ISSN 2051-6509.
- Forte, A; Oram, RD; Pedersen, F (2005). Cambridge University Press, ed. Viking Empires. Cambridge. ISBN 978-0-521-82992-2.
- Gransden, A (2000). Routledge, ed. Historical Writing in England. Vol. 1, c. 500 to c. 1307. London. ISBN 0-415-15124-4.
- Holman, Katherine (July 2003). Scarecrow Press, ed. Historical dictionary of the Vikings. Lanham, Maryland. ISBN 978-0-8108-4859-7.
- Holman, Katherine (26 April 2012). Andrews UK Limited, ed. The Northern Conquest: Vikings in Britain and Ireland. ISBN 978-1-908493-53-8.
- Hooper, Nicholas Hooper; Bennett, Matthew (1996). Cambridge University Press, ed. The Cambridge Illustrated Atlas of Warfare: the Middle Ages. ISBN 0-521-44049-1.
- Jones, Gwyn (1984). Oxford University Press, ed. A History of the Vikings. ISBN 0-19-215882-1.
- Keynes, S (2014). "Appendix I: Rulers of the English, c.450–1066". En Lapidge, M; Blair, J; Keynes, S; et al. The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England (2nd ed.). Chichester: John Wiley & Sons. pp. 521–538. ISBN 978-0-470-65632-7.
- Kirby, D. P. (2000). The Earliest English Kings. Londres e Nova York: Routledge. ISBN 978-0-415-24211-0.
- Lapidge, Michael; Blair, John; Keynes, Simon; Scragg, Donald (2 October 2013). The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. John Wiley & Sons. ISBN 978-1-118-31609-2.
- "Laud MS Misc. 636". Bodleian Library. Arquivado dende o orixinal o 23 de decembro de 2014. Consultado o 22 November 2014.
- Malam, John (6 February 2012). Andrews UK Limited, ed. Yorkshire, A Very Peculiar History. ISBN 978-1-908759-50-4.
- Mostert, M (1987). Uitgeverij Verloren, ed. The Political Theology of Abbo of Fleury: A Study of the Ideas about Society and Law of the Tenth-century Monastic Reform Movement. Middeleeuwse studies en bronnen (series vol. 2). Hilversum. ISBN 90-6550-209-2.
- Munch, Peter Andreas (1926). The American-Scandinavian Foundation, ed. Norse Mythology: Legends of Gods and Heroes.
- South, Ted Johnson (2002). Boydell & Brewer, ed. Historia de Sancto Cuthberto. ISBN 978-0-85991-627-1.
- Swanton, M, ed. (1998). The Anglo-Saxon Chronicle. Nova York: Routledge. ISBN 0-415-92129-5.
- Venning, Timothy (30 January 2014). Amberley Publishing Limited, ed. The Kings & Queens of Anglo-Saxon England. ISBN 978-1-4456-2459-4.
- Woolf, Alex, The Age of the Sea-Kings: 900–1300 in Omand, Donald (ed.) (2006) The Argyll Book, Birlinn, ISBN 978-1-8415-8480-5