Guerras pírricas
As chamadas Guerras pírricas (280-275 a. C.) foron unha serie de batallas e alianzas políticas cambiantes que enfrontaron ós gregos (especificamente Epiro, Macedonia, e as cidades-estados da Magna Grecia), os romanos, os pobos itálicos (primordialmente os samnitas e os etruscos), e os cartaxineses.
As Guerras pírricas comezaron inicialmente como un conflito de pouca importancia entre Roma e a cidade de Tarento pola violación dun tratado marítimo cometida polos romanos. Tarento, con todo, prestara axuda ó gobernante grego Pirro, rei de Epiro, no seu conflito coa illa de Corfú, e solicitara axuda militar de Epiro. Pirro fixo honra á súa obrigación con Tarento, polo que se uniu á serie de conflitos que envolvían a esta cidade, Turios (así como outras cidades da Magna Grecia), os romanos, os samnitas e os etruscos. Para complicar a análise histórica do conflito, Pirro tamén se involucrou nos conflitos políticos internos de Sicilia, así como na loita que mantiña esta illa contra o dominio cartaxinés.
A participación de Pirro nos problemas rexionais de Sicilia reduciu a influencia cartaxinesa alí drasticamente. En Italia, as súas intervencións parecen ser moi ineficientes, aínda que tiveron implicacións a longo prazo. As Guerras pírricas demostraron á vez que os estados da Grecia continental se volveron incapaces de defender as colonias da Magna Grecia e que as lexións romanas eran quen de competir cos exércitos dos reinos helenísticos—os poderes mediterráneos dominantes da época. Isto abriu o camiño para o dominio romano sobre as cidades-estados da Magna Grecia e adiantou a consolidación do poder de Roma en toda Italia. A boa traxectoria romana en conflitos militares internacionais axudaría tamén na súa decisión de rivalidade con Cartago, o que terminou nas guerras púnicas.
Lingüisticamente, as Guerras pírricas son a orixe da expresión "vitoria pírrica", un termo para unha vitoria gañada con tal esforzo e sacrificio que non compensa a vantaxe obtida.