Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1983

O Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1983 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 27 de marzo de 1983 no circuíto de Long Beach en California. Foi a segunda carreira da tempada de 1983. A carreira foi o oitavo Gran Premio do oeste dos Estados Unidos e a novena carreira que se celebrou nas rúas da cidade de Long Beach (California).

Gran Premio de Estados Unidos de 1983

Detalles da carreira
Carreira 2 de 15 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1983.
Trazado do circuíto de Long Beach.
Data	27 de marzo 1983
Nome oficial	8º Gran Premio do oeste dos Estados Unidos
Localización	Long Beach (California)
Percorrido	Circuíto urbano 3´275 km
Distancia	75 voltas, 245´625 km
Clima	Asollado, cálido
Pole position
Piloto	Patrick Tambay	Ferrari
Tempo	1:26.117
Volta rápida
Piloto	Niki Lauda	McLaren-Ford
Tempo	1:28.330 na volta 42
Podio
Primeiro	John Watson	McLaren-Ford
Segundo	Niki Lauda	McLaren-Ford
Terceiro	René Arnoux	Ferrari

Resumo

Logo de loitar duramente para poder cualificar, o equipo McLaren, como xa fixera en 1982, atoparon o camiño no día da carreira, John Watson e Niki Lauda escalaron desde as posicións 22 e 23 da grella para terminar primeiro e segundo na meta do Gran Premio do oeste dos Estados Unidos en Long Beach.

Unha vez máis, o circuíto foi lixeiramente modificado, principalmente para liberar Ocean Boulevard, unha das principais avenidas da cidade. Elixiron unha ruta alternativa pola liña costeira incluído un túnel baixo o centro de convencións de Long Beach, os pits foron trasladados á longa sección de Shoreline Drive, onde se uniron as liñas de saída e meta, por primeira vez desde 1977.

As prácticas comezaron o venres, dúas fochancas no trazado do circuíto ao final da curva da costa causaban problemas. Algúns equipos estaban preocupados porque a suspensión nos seus coches non ía durar máis dun par de voltas en condicións de carreira. René Arnoux ( Ferrari) foi o primeiro en pasar a través das fochancas a toda velocidade e co seu 1:26.935 liderou sobre Alain Prost ( Renault), Patrick Tambay (Ferrari) e Riccardo Patrese ( Brabham) no gráfico de tempos do día, mentres que Nelson Piquet (Brabham), Lauda e Watson atoparon que os seus pneumáticos Michelin de cualificación eran practicamente inútiles e estableceron tempos pobres.

Os traballos de reparación durante a noite alisaron as problemáticas fochancas. Tambay logrou a súa primeira pole cun tempo de 1:26.117, para vencer ao seu compañeiro de equipo Arnoux. Keke Rosberg ( Williams) foi terceiro con 1:27.145, por diante do seu compañeiro de equipo Jacques Laffite. O americano Danny Sullivan ( Tyrrell), na súa única tempada na Fórmula Un, logrou o noveno posto, mentres que o outro americano na F1, Eddie Cheever (pilotando o vello Renault RE30C) foi décimo quinto, 7 postos por detrás do seu compañeiro de equipo Prost no modelo RE40 máis moderno. Os McLaren de Watson e Lauda nunca foron capaces de chegar a unha configuración equilibrada, e comezarían nos postos 22º e 23º.

A carreira tivo lugar en condicións cálidas e asolladas. Tambay mantivo o liderado na primeira curva. Rosberg, inmediatamente detrás del, tratou de pasar entre os dous Ferrari. Tocouse con Arnoux pero ambos continuaron, con Rosberg segundo, seguido por Laffite e Arnoux. Rosberg trompeou máis tarde ao intentar adiantar, pero continuou sen sufrir danos.

Logo dunha volta, Sullivan era sexto, por detrás de Arnoux, e Cheever noveno, inmediatamente detrás de Prost. Sullivan foi pasado por Patrese na segunda volta, e logo por Prost e Cheever na terceira volta. Pero en pouco tempo, Prost empezou caer de novo cun fallo no encendido que lle estivo afectando toda a fin de semana, e finalmente tivo que entrar en boxes na volta 16. Cheever foi capaz de alcanzar a Arnoux e Patrese cando Arnoux empezou a perder agarre cos seus Goodyears, e estaba no quinto lugar. Cando Cheever entrou nos boxes de Renault para cambiar pneumáticos, atopouse con que os mecánicos seguían traballando no coche de Prost e viuse obrigado a continuar. O problema de Prost foi finalmente resolto e continuou, aínda que tres voltas atrás.

Mentres tanto, Rosberg recuperara o segundo lugar detrás de Tambay e, na volta 20, de novo foi a por el. Os seis primeiros coches estaban todos correndo moi xuntos, e Rosberg pronto se atopou baixo unha crecente presión de Laffite, quen á súa vez estaba sendo perseguido por Jean-Pierre Jarier co Ligier e Patrese co Brabham.

Na volta 26, Rosberg intentou tomar a iniciativa de novo, pero chocou con Tambay, que fixo un trompo e se detivo. Rosberg continuou de novo, pilotando o ranqueante coche. Ao entrar na chicane antes da liña de meta, atopou ao seu compañeiro de equipo Laffite e con Jarier case tocando a súa caixa de cambios atrás. Os dous monoprazas de Williams tocáronse brevemente, e Jarier chocou coa parte posterior de Rosberg, que golpeou a parede, rebotou e golpeouna de novo antes quedar parado. Jarier continuou, pero só brevemente, co alerón dianteiro danado era imposible manexalo, e retirouse a boxes.

Laffite estaba agora á cabeza, con Patrese segundo. Na volta 28, os McLaren eran terceiro e cuarto, pasaran a Marc Surer, Sullivan e Johnny Cecotto. Cando Watson conseguiu pasar a Lauda ao final de Shoreline Drive, estaba 20 segundos por detrás dos dous líderes. Watson pechaba a brecha na parte dianteira e os pneumáticos de Laffite apagábanse rapidamente, Patrese desafiaba a Laffite polo liderado. Derrapou, e tanto Watson como Lauda pasárono antes de que se reincorporara á pista. Pouco despois, os McLaren pasaron a Laffite, así, e, partindo dos postos 22º e 23º da grella, eran agora primeiro e segundo.

Laffite seguía loitando cos seus pneumáticos, Patrese foi capaz de atrapalo de novo e púxose terceiro na volta 52. Arnoux remontaba a través da pista logo dunha segunda parada para cambiar pneumáticos, e estaba librando batalla con Cheever polo quinto lugar, cando se atoparon con Laffite na volta 67, de novo ao final de Shoreline Drive. Na forquita, o Williams e Ferrari intercambian lugares. Na seguinte volta, Cheever perdeu o quinto lugar cando rompéuselle a caixa de cambios. A só tres voltas para o final, Patrese retirouse da terceira posición co distribuidor roto.

Lauda, que sufría unha cambra na perna dereita, non puido desafiar a Watson nas voltas posteriores, e o norteirlandés chegou a meta con case medio minuto de vantaxe na súa quinta vitoria. Arnoux chegou terceiro, e Laffite no cuarto lugar, por diante de Surer e Cecotto, que logrou un punto na súa segunda carreira na F1. Era a primeira vez que puntuaba un piloto de Venezuela, e o último, ata que Pastor Maldonado terminou décimo no Gran Premio de Bélxica de 2011.

Persistiron rumores toda a fin de semana de que o organizador da carreira Chris Pook, a figura principal no intento de crear un "Monte Carlo dos Estados Unidos" en Long Beach, decidira que a Fórmula Un era demasiado custosa e arriscada, e, de feito, logo da carreira, anunciou que planeaba disputar unha carreira de Champ Car en Long Beach en 1984 en lugar da F1. A pesar do enorme éxito desde o inicio da carreira en 1976, e o impacto observable da exposición global que trouxo á cidade, os organizadores consideraron que o campionato CART menos custoso e máis popular (nos Estados Unidos polo menos), dominado por pilotos estadounidenses, sería un investimento máis prometedor.

Clasificación

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	Diferenza
1	27	Patrick Tambay	Ferrari	1:28.598	1:26.117	—
2	28	René Arnoux	Ferrari	1:26.935	1:27.628	+0.818
3	1	Keke Rosberg	Williams-Ford	1:29.577	1:27.145	+1.028
4	2	Jacques Laffite	Williams-Ford	1:30.529	1:27.818	+1.701
5	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	1:31.624	1:27.982	+1.865
6	35	Derek Warwick	Toleman-Hart	—	1:28.130	+2.013
7	3	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	1:29.066	1:28.425	+2.308
8	15	Alain Prost	Renault	1:28.558	1:29.765	+2.441
9	4	Danny Sullivan	Tyrrell-Ford	1:31.271	1:28.833	+2.716
10	25	Jean-Pierre Jarier	Ligier-Ford	1:29.600	1:28.913	+2.796
11	6	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	1:28.958	1:29.467	+2.841
12	30	Alan Jones	Arrows-Ford	1:30.451	1:29.112	+2.995
13	12	Nigel Mansell	Lotus-Ford	1:31.728	1:29.167	+3.050
14	36	Bruno Giacomelli	Toleman-Hart	—	1:29.266	+3.149
15	16	Eddie Cheever	Renault	1:30.597	1:29.422	+3.305
16	29	Marc Surer	Arrows-Ford	1:30.067	1:29.521	+3.404
17	34	Johnny Cecotto	Theodore-Ford	1:29.559	1:30.258	+3.442
18	33	Roberto Guerrero	Theodore-Ford	1:29.585	1:28.528†	+3.468
19	22	Andrea de Cesaris	Alfa Romeo	1:33.336	1:29.603	+3.486
20	5	Nelson Piquet	Brabham-BMW	1:30.173	1:30.034	+3.917
21	23	Mauro Baldi	Alfa Romeo	1:31.924	1:30.070	+3.953
22	7	John Watson	McLaren-Ford	1:32.439	1:30.100	+3.983
23	8	Niki Lauda	McLaren-Ford	1:30.262	1:30.188	+4.071
24	9	Manfred Winkelhock	ATS-BMW	1:31.599	1:30.220	+4.103
25	17	Eliseo Salazar	RAM-Ford	1:32.597	1:31.126	+5.009
26	26	Raul Boesel	Ligier-Ford	1:31.759	1:31.765	+6.642
27	31	Corrado Fabi	Osella-Ford	1:33.896	1:31.901	+6.784
28	32	Piercarlo Ghinzani	Osella-Ford	—	1:32.182	+7.065
Fonte:

• † — tempo anulado

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	7	John Watson	McLaren-Ford	75	1:53:34.889	22	9
2	8	Niki Lauda	McLaren-Ford	75	+ 27.993	23	6
3	28	René Arnoux	Ferrari	75	+ 1:13.638	2	4
4	2	Jacques Laffite	Williams-Ford	74	+ 1 volta	4	3
5	29	Marc Surer	Arrows-Ford	74	+ 1 volta	16	2
6	34	Johnny Cecotto	Theodore-Ford	74	+ 1 volta	17	1
7	26	Raul Boesel	Ligier-Ford	73	+ 2 voltas	26
8	4	Danny Sullivan	Tyrrell-Ford	73	+ 2 voltas	9
9	3	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	73	+ 2 voltas	7
10	6	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	72	Distribuidor	11
11	15	Alain Prost	Renault	72	+ 3 voltas	8
12	12	Nigel Mansell	Lotus-Ford	72	+ 3 voltas	13
13	16	Eddie Cheever	Renault	67	Caixa de cambios	15
Ret	30	Alan Jones	Arrows-Ford	58	Piloto indisposto	12
Ret	5	Nelson Piquet	Brabham-BMW	51	Acelerador	20
Ret	22	Andrea de Cesaris	Alfa Romeo	48	Caixa de cambios	19
Ret	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	29	Dirección	5
Ret	33	Roberto Guerrero	Theodore-Ford	27	Caixa de cambios	18
Ret	25	Jean-Pierre Jarier	Ligier-Ford	26	Colisión	10
Ret	36	Bruno Giacomelli	Toleman-Hart	26	Batería	14
Ret	23	Mauro Baldi	Alfa Romeo	26	Trompo	21
Ret	27	Patrick Tambay	Ferrari	25	Colisión	1
Ret	1	Keke Rosberg	Williams-Ford	25	Colisión	3
Ret	17	Eliseo Salazar	RAM-Ford	25	Caixa de cambios	25
Ret	35	Derek Warwick	Toleman-Hart	11	Trompo	6
Ret	9	Manfred Winkelhock	ATS-BMW	3	Trompo	24
NSC	31	Corrado Fabi	Osella-Ford
NSC	32	Piercarlo Ghinzani	Osella-Ford

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Niki Lauda	10
2	Nelson Piquet	9
3	John Watson	9
4	Jacques Laffite	6
5	René Arnoux	4

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Putos
1	McLaren-Ford	19
2	Brabham-BMW	9
3	Ferrari	6
4	Williams-Ford	6
5	Arrows-Ford	3

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio do Brasil de 1983	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1983	Carreira seguinte: Gran Premio de Francia de 1983
Carreira anterior: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982	Gran Premio do oeste dos Estados Unidos	Carreira seguinte: Non houbo

Referencias

• Rob Walker (xullo de 1983). "8th United States Grand Prix West: Whiz Kids". Road & Track, 144-149.
• Mike S. Lang (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. ISBN 0-85429-733-2