Gran Premio do Xapón de 1987
O Gran Premio do Xapón de 1987 foi unha carreira de Fórmula Un disputada en Suzuka o 1 de novembro de 1987. Foi a décimo quinta e penúltima proba da tempada 1987 da Fórmula Un, o 14º Gran Premio do Xapón e o terceiro que se celebrou no marco do campionato mundial de pilotos de Fórmula Un. Foi o primeiro Gran Premio do Xapón desde 1977 e o primeiro que se realizou no Circuíto de Suzuka propiedade de Honda, que se creou como unha pista de probas para motocicletas e automóbiles Honda.
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 15 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1987. | ||
.svg) Trazado do circuíto de Suzuka. | ||
| Data | 1 de novembro 1987 | |
| Nome oficial | XIII Fuji Television Japanese Grand Prix | |
| Localización | Circuíto de Suzuka, Suzuka, Xapón | |
| Percorrido | Percorrido permanente de carreira 5´859 km | |
| Distancia | 51 voltas, 298´829 km | |
| Clima | Seco | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Gerhard Berger
|
Ferrari |
| Tempo | 1:40.042 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Alain Prost
|
McLaren-TAG |
| Tempo | 1:43.844 na volta 35 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Gerhard Berger
|
Ferrari |
| Segundo |  Ayrton Senna
|
Lotus-Honda |
| Terceiro |  Stefan Johansson
|
McLaren-TAG |
Soichiro Honda era extremadamente optimista sobre esta carreira, e dixo aos seus enxeñeiros de carreiras "Temos que gañar, e temos que seguir gañando ...".[1] apuntando a unha vitoria local no circuíto de casa de Honda no seu Xapón natal. O Sr. Honda tiña razóns para o optimismo xa que catro dos participantes montaban motores Honda. O Lotus 99T de Ayrton Senna, que gañara carreiras a principios de tempada e estaba acompañado no equipo Lotus polo favorito nacional Satoru Nakajima, xunto cos dominantes Williams FW11B pilotados por Nigel Mansell e Nelson Piquet, quen estaban competindo polo campionato. Con todo, logo de Nigel Mansell quedara fóra da contenda logo dun accidente na cualificación, os outros tres coches de Piquet, Senna e Nakajima só puideron cualificar no 5º, 7º e 11º lugares, respectivamente, co mellor posto para Honda o segundo lugar de Senna.
A carreira foi gañada polo piloto austríaco Gerhard Berger pilotando un Ferrari F1 / 87. Foi o final dunha racha de 38 carreira sen gañar do equipo máis famoso da Fórmula Un e a segunda vitoria nun Gran Premio de Berger desde o Gran Premio de México o ano anterior. Berger gañou por 17 segundos sobre o piloto brasileiro Ayrton Senna pilotando un Lotus 99T. Terceiro foi o McLaren MP4 / 3 do piloto sueco Stefan Johansson.
O campionato mundial decidiuse durante a práctica, cando o piloto británico Nigel Mansell chocou fortemente co seu Williams FW11B nas curvas S. As lesións de Mansell deixárono fóra da competición durante o resto da tempada, deixando ao piloto brasileiro de Williams Nelson Piquet sen oposición para lograr o seu terceiro Campionato Mundial, engadíndoa ás súas vitorias con Brabham en 1981 e 1983.
Clasificación editar
O Gran Premio do Xapón de 1987 foi a primeira carreira que se celebrou no Xapón desde que James Hunt gañara no seu McLaren en Fuji, en 1977. Esta vez, o circo Gran Premio utilizou o Circuíto de Suzuka propiedade de Honda. O escenario estaba preparado para unha tensa carreira que decidira o campionato entre os compañeiros de equipo Williams Honda, Nelson Piquet e Nigel Mansell. Pero, Mansell sufriu un grande accidente durante as probas do venres ao tratar de mellorar o tempo de Piquet e quedou fóra da competición tanto para a carreira xaponesa como para o posterior Gran Premio de Australia. Como consecuencia diso, Piquet gañou o seu terceiro campionato do mundo antes de que comezase a carreira.
A clasificación demostrou unha vez máis o retorno á forma de Ferrari, Gerhard Berger obtivo a súa segunda pole da tempada, co F1 / 87 perfectamente adaptado para o circuíto de Suzuka. Alain Prost clasificou 2º no seu McLaren - TAG con Thierry Boutsen 3ª no seu Benetton - Ford. Tralo accidente do venres de Mansell, os tres restantes coches con motor Honda de Piquet, Senna, e o compañeiro de equipo de Senna, o favorito local Satoru Nakajima, só se clasificarían en 5º, 7º e 11º lugares, respectivamente.
Carreira editar
Ao comezo Berger impuxo de inmediato a súa autoridade logrando unha boa distancia. Prost, no seu McLaren, quizais o único piloto capaz de desafiar a Berger pola vitoria, sufriu unha picada nunha roda na primeira volta e, polo tanto, quedou fóra da contenda. Prost, con todo, fixo unha carreira excelente e avanzou a través da pista para rematar xusto fóra dos puntos co consolo de facer a volta rápida. O Benetton de Boutsen foi segundo ao principio, pero non resistiu o ritmo marcado por Berger, e finalmente rematou na quinta posición. Piquet pasou gran parte da carreira detrás do Lotus de Senna, pero foi incapaz de atopar un lugar para adiantar ao seu paisano. O novo campión do mundo finalmente retirouse a boxes cunha fuga de aceite na parte traseira do seu Williams. Nun momento dado Stefan Johansson no McLaren acercouse a Berger, pero o piloto austríaco respondeu e, finalmente, gañou con facilidade nunha vitoria aparentemente sen esforzo, a primeira vitoria de Ferrari desde o Gran Premio de Alemaña de 1985. Ayrton Senna pasou espetacularmente a Johansson na última volta para poñerse en segundo lugar. Michele Alboreto, no segundo Ferrari, saíu moi lentamente cando o semáforo púxose en verde e quedou na parte traseira do pelotón. Con todo, o italiano fixo unha carreira agresiva para subir na clasificación ata terminar nunha excelente cuarta posición malia levar arrastrando unvprotector que causaba unha gran cantidade de faíscas. Boutsen e Nakajima completaron os puntos.
O terceiro posto de Johansson foi o 54º e último podio para o motor Porsche turbo V6 deseñado por TAG que fora utilizado por primeira vez na Fórmula Un nun McLaren no Gran Premio dos Países Baixos de 1983.
Clasificación editar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 28 | Gerhard Berger
|
Ferrari | 51 | 1:32:58.072 | 1 | 9 |
| 2 | 12 | Ayrton Senna
|
Lotus-Honda | 51 | + 17.384 | 7 | 6 |
| 3 | 2 | Stefan Johansson
|
McLaren-TAG | 51 | + 17.694 | 9 | 4 |
| 4 | 27 |  Michele Alboreto
|
Ferrari | 51 | + 1:20.441 | 4 | 3 |
| 5 | 20 |  Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford | 51 | + 1:25.576 | 3 | 2 |
| 6 | 11 |  Satoru Nakajima
|
Lotus-Honda | 51 | + 1:36.479 | 11 | 1 |
| 7 | 1 | Alain Prost
|
McLaren-TAG | 50 | + 1 volta | 2 | |
| 8 (1) | 3 |  Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 50 | + 1 volta | 19 | |
| 9 | 18 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Megatron | 50 | Sen combustible | 12 | |
| 10 | 17 | Derek Warwick
|
Arrows-Megatron | 50 | + 1 volta | 13 | |
| 11 | 7 | Riccardo Patrese
|
Brabham-BMW | 49 | + 2 voltas | 8 | |
| 12 (2) | 4 | Philippe Streiff
|
Tyrrell-Ford | 49 | + 2 voltas | 25 | |
| 13 | 26 | Piercarlo Ghinzani
|
Ligier-Megatron | 48 | + 3 voltas | 24 | |
| 14 (3) | 29 | Yannick Dalmas
|
Lola-Ford | 47 | + 4 voltas | 22 | |
| 15 | 6 | Nelson Piquet
|
Williams-Honda | 46 | Motor | 5 | |
| Ret | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Megatron | 44 | Sen combustible | 17 | |
| Ret | 21 | Alex Caffi
|
Osella-Alfa Romeo | 43 | Sen combustible | 23 | |
| Ret | 14 | Roberto Moreno
|
AGS-Ford | 38 | Eléctrico | 26 | |
| Ret | 24 | Alessandro Nannini
|
Minardi-Motori Moderni | 35 | Motor | 14 | |
| Ret | 9 | Martin Brundle
|
Zakspeed | 32 | Motor | 15 | |
| Ret | 8 | Andrea de Cesaris
|
Brabham-BMW | 26 | Motor | 10 | |
| Ret | 19 | Teo Fabi
|
Benetton-Ford | 16 | Motor | 6 | |
| Ret | 10 |  Christian Danner
|
Zakspeed | 13 | Motor | 16 | |
| Ret | 16 | Ivan Capelli
|
March-Ford | 13 | Accidente | 20 | |
| Ret | 23 |  Adrián Campos
|
Minardi-Motori Moderni | 2 | Motor | 21 | |
| Ret | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Ford | 0 | Accidente | 18 | |
| NTS | 5 | Nigel Mansell
|
Williams-Honda | 0 | Accidente | ||
Fonte:[2]
| |||||||
*Os números entre parénteses refírense ás posicións dos participantes con motores normalmente aspirados que competían polo Jim Clark Trophy.
Líderes por volta editar
Gerhard Berger 50 (1-24, 26-51), Ayrton Senna 1 (25)
Notas editar
- Logo do accidente de Nigel Mansell na práctica, Nelson Piquet gañou o seu terceiro e último Campionato Mundial de Pilotos. Tamén se converteu no 3º piloto en gañar o campionato nun Williams desde Alan Jones ( 1980) e Keke Rosberg ( 1982). Tamén foi o primeiro campionato de pilotos gañado cun coche con motor Honda.
- 2ª vitoria nun Gran Premio de Gerhard Berger e o 92º triunfo de Ferrari.
- 20ª volta rápida para Alain Prost e a 38ª de McLaren. Tamén foi a 16ª e última volta rápida para o motor TAG - Porsche.
- 54º e último podio para o motor TAG-Porsche na Fórmula Un.
- Podio número 60 para Honda.
- 150º saída nun Gran Premio para Arrows
- 214ª e última saída nun Gran Premio de Alfa Romeo. Aínda que o equipo Osella continuaría utilizando o motor V8 Alfa Romeo 890T en 1988, Alfa Romeo retirou o seu apoio do equipo e o motor chamouse "Osella V8" en 1988.[3]
Posicións logo da carreira editar
- Texto en negra indica o Campión do Mundo.
|
|
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Referencias editar
- ↑ Sato, Masaaki (2006). The Honda Myth: The Genius and his Wake. Vertical. p. 349. ISBN 1932234268.
- ↑ "1987 Japanese Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 November 2014. Consultado o 23 December 2015.
- ↑ 1987 Japanese Grand Prix @ StatsF1
| Carreira anterior: Gran Premio de México de 1987 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1987 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1987 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Xapón de 1977 |
Gran Premio do Xapón | Carreira seguinte: Gran Premio do Xapón de 1988 |
| A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |