Gran Premio do Reino Unido de 1988

O Gran Premio do Reino Unido de 1988 (oficialmente o Shell Oils British Grand Prix) foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 10 de xullo de 1988 no circuíto de Circuíto de Silverstone en Silverstone, Reino Unido. Foi a oitava carreira do Campionato do Mundo da tempada de 1988. A carreira disputouse sobre 65 voltas ao circuíto de cinco quilómetro en distancia de carreira de 311 quilómetros, foi gañada polo piloto de McLaren Ayrton Senna despois de comezar desde a terceira posición. Nigel Mansell terminou en segundo lugar para o equipo Williams e o piloto de Benetton Alessandro Nannini quedou en terceiro lugar.

Gran Premio de Reino Unido de 1988

Detalles da carreira
Carreira 8 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1988.
Trazado do circuíto de silverstone
Data	10 de xullo de 1988
Nome oficial	XLI Shell Oils British Grand Prix
Localización	Circuíto de Silverstone, Silverstone, Reino Unido
Percorrido	Percorrido permanente de carreira 4´778 km
Distancia	65 voltas, 310´570 km
Clima	Chuvioso e frío
Pole position
Piloto	Gerhard Berger	Ferrari
Tempo	1:10.133
Volta rápida
Piloto	Nigel Mansell	Williams-Judd
Tempo	1:23.308 na volta 48
Podio
Primeiro	Ayrton Senna	McLaren-Honda
Segundo	Nigel Mansell	Williams-Judd
Terceiro	Alessandro Nannini	Benetton-Ford

Para conmemorar o 40 aniversario da inauguración do Circuíto de Silverstone, engadíronse moitas instalacións ao circuíto, incluíndo un complexo centro de prensa, un anel interno, grandes pantallas para mostrar as carreiras en vivo emitidas pola BBC, e unha carpa de 600 metros de longo para albergar aos clientes corporativos. Con todo, a fin de semana viuse ensombrecida pola morte do presidente executivo do RAC Peter Hammond nun accidente de coche camiño da pista.

Cualificación

Logo de semanas de especulacións, Nigel Mansell anunciou que correría para Ferrari na tempada 1989, animouse a irse ao equipo italiano logo dunha serie de accidentes a alta velocidades os venres debido a problemas coa suspensión activa do Williams e unha racha de sete abandonos consecutivos.

Williams tivo serios problemas durante a cualificación. Con Mansell soamente 13º na cualificación do venres e Riccardo Patrese 30º, ao parecer estaban destinados a fracasar para cualificar, o director técnico do equipo Patrick Head tomou unha decisión rápida para abandonar a suspensión reactiva ata o final da tempada. Isto fíxose durante a noite entre as sesións do venres ao sábado da carreira logo de dicir previamente aos dous pilotos que o cambio á suspensión máis convencional era case imposible sen meses de traballo. Head dixo nunha entrevista o día da carreira que "Francamente é unha chapuza. Puxemos múelles mecánicos de aceiro e amortecedores sucesivamente, cambiamos a suspensión dianteira con amortecedores, deseñamos algunhas partes novas e pezas mecanizadas durante a noite. Fixemos uns pistóns novos para a suspensión dianteira ... é un pouco chapuza como dixen".

A grella tiña un aspecto pouco familiar. Os McLaren sufrían problemas de manexo debido a unha nova carrocería presentada que era máis adecuada para os circuítos de alta velocidade que viñan máis adiante na tempada (os tubos de respiración do turbo trasladáronse desde encima ao interior dos pontóns cun custo en I+D estimado por Ron Dennis en máis de 150.000 £ para o que describiu como nada máis que unha pequena ganancia aerodinámica sen aumentar a potencia do Honda). Mentres tanto, os Ferraris de Gerhard Berger e Michele Alboreto conseguiron ocupar a primeira fila da grella. O tempo da pole de Berger de 1:10.133 foi tres segundos máis lento que a pole de 1987 establecida por Nelson Piquet. Aínda na pole, Berger estaba lonxe de estar seguro de competir na carreira indicando que o Ferrari non podía competir cos McLaren no consumo de combustible. Pola súa banda Alboreto acadou a súa saída en primeira fila desde que obtivera a pole na carreira de apertura da tempada 1985 en Brasil, foi a última vez que o italiano iniciaría unha carreira de F1 desde a primeira fila. Senna e Prost cualificaron en 3º e 4º posto, a primeira vez que McLaren quedaba fora da primeira fila da grella desde o Gran Premio de México de 1987 e a primeira vez en 1988 que ningún McLaren estaba na pole.

Durante a sesión de cualificación do venres Senna fixo dous trompos a alta velocidade na curva Stowe xa que tanto el como Prost buscaban en balde o equilibrio da nova carrocería dos seus vehículos (Prost afirmou que non era capaz de chegar a menos de 2 segundos respecto do seu tempo realizado nas probas no circuíto o mes anterior, afirmando que nas probas cos depósitos cheos rodou facilmente en 1:10s). O equipo volveu a poñer os tubos respiradores do turbo nos coches como antes da carreira para o resto da fin de semana que restaurou o equilibrio dos coches, pero o tempo perdido e os Ferrari coa súa mellor potencia máxima puxéronse a pole fóra do seu alcance incluso para Senna (Berger explicou que con só unha curva lenta no circuíto, Silverstone era adecuado para os Ferrari, que sufrían dunha falta de resposta de aceleración en marchas baixas, máis que calquera outro no calendario). Máis probas en Silverstone antes da seguinte carreira en Alemaña revelaron que outros factores e non os tubos respiradores eran a causa do desequilibrio dos coches e os McLaren non volveron a aparecer cos tubos respiradores turbo no resto da tempada.

Un rendemento excepcional puxo aos March-Judd de aspiración natural na 5ª e 6ª posición, diante dos turbos de Lotus e Arrows, mentres que Mansell e Patrese clasificáronse 11º e 15º, respectivamente, con Patrese case 18 segundos máis rápido na clasificación do sábado do que era o venres. Malia que Patrick Head, describiu a renovada suspensión como chapuza, os dous pilotos de Williams expresaron a súa satisfacción pola "nova" suspensión convencional dos seus coches, dicindo que era incrible a cantidade de maior confianza que tiñan nos seus coches sabendo que agora se comportarían da mesma forma volta tras volta e non de diferente forma volta a volta e, ás veces dunha curva a outra coma o nos coches reactivos.

Os dous turbos Zakspeed non puideron clasificarse para a carreira que demostrando a falta de manobrabilidade dos coches e a falta de potencia dos motores de 4 cilindros con Bernd Schneider como o máis lento dos 30 pilotos, uns 7´9 segundos máis lento que o Ferrari de Berger. Ao seu experimentado compañeiro de equipo Piercarlo Ghinzani foille un pouco mellor, sendo só 6 segundos máis lento que os Ferrari. Tamén quedaron fora da grella de saída o EuroBrun de Oscar Larrauri e o Ligier de Stefan Johansson que, como de costume, queixouse de moi pouco agarre do seu JS31. O Coloni de Gabriele Tarquini non logrou precualificar, ironicamente cun tempo máis rápido do que Schneider logrou na cualificación.

Resumo da carreira

A carreira disputouse baixo unha choiva torrencial, a primeira carreira en mollado desde o Gran Premio de Bélxica de 1985. Senna fixo unha excelente saída detrás a Berger e Alboreto na primeira curva. A saída de Prost foi horrible e deixouse caer ao 9º lugar. Na volta 3, Ivan Capelli perdeu postos de novo con problemas eléctricos.

Na volta 14, Maurício Gugelmin, Alessandro Nannini e Mansell loitaban polo 3º lugar. Unha volta máis tarde, Senna tomou finalmente o liderado baixo a ponte da chicana, superando a Berger e dobrando a Prost, que corría moi lentamente, ao mesmo tempo. Facendo uso da súa habilidade en condicións de mollado, Senna logrou distanciarse e construír unha vantaxe. Na volta 20, Mansell pasou Nannini para o 4º posto, logo do cal o italiano trompeou no Club e deixou pasar a Gugelmin. Dúas voltas máis tarde, Mansell pasou a Michele Alboreto no Ferrari para o 3º posto, o italiano xa estaba recibindo mensaxes alarmantes do consumo de combustible do Ferrari. Na volta 24 Prost retirouse alegando problemas de manexo do seu McLaren. A prensa francesa creeu que Prost renunciara á carreira con algúns comentaristas franceses etiquetando ao dobre campión do mundo de "covarde".

"O manexo do meu coche foi terrible desde o principio subviraxe aquí, sobreviraxe alí ... facía enormes derrapes, tomando enormes riscos, para ser 15º. Por que arriscarse a un grande accidente, talvez romper unha perna ou algo así, e quedarme fora para o resto do ano? -. para talvez poder ser 12º ou algo así? Todo o mundo fai o que quere co seu coche e a súa propia vida. Sei que talvez perdín o campionato o día de hoxe, pero decidín parar". —Alain Prost nos boxes de McLaren logo da súa retirada do Gran Premio do Reino Unido.

Na procura das partes húmidas da pista para arrefriar os seus pneumáticos, Mansell logrou a volta rápida a unha velocidade media de 206 km/h en condicións de pista difíciles. Na volta 50, atrapou e pasou a Berger que só 20 voltas antes tiña uns 50 segundos de vantaxe sobre o inglés e mantívose en segundo lugar ata o final, uns 23 segundos por detrás de Senna. Tal como predixera o austríaco sufriu un déficit de combustible e perdía lugares rapidamente. Na última curva, que quedou sen combustible e caeu desde o 5º ao 9º posto, logo de perder posicións con Piquet, Warwick, Cheever e Patrese na distancia entre a chicana Woodcote e a liña de meta. O mesmo problema pasoulle a Alboreto, que quedou sen combustible na volta 63.

Nannini, malia facer dous trompos, conseguiu o seu primeiro podio nun Gran Premio xustificando aínda máis o fichaxe por Benetton. Gugelmin logrou os seus primeiros puntos no Campionato Mundial, e Nelson Piquet e Derek Warwick completaron os 6 primeiros.

Nigel Mansell conseguiu a volta rápida da carreira con 1:23.308 na volta 48. Comparado coa marca de volta de 1:09,832 establecida durante a súa vitoria de 1987 en Silverstone, en condicións secas.

Clasificación

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	Diferenza
1	28	Gerhard Berger	Ferrari	1:10.746	1:10.133	—
2	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:10.669	1:10.332	+0.199
3	12	Ayrton Senna	McLaren-Honda	1:10.787	1:10.616	+0.483
4	11	Alain Prost	McLaren-Honda	1:11.550	1:10.736	+0.603
5	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	1:11.766	1:11.745	+1.612
6	16	Ivan Capelli	March-Judd	1:13.030	1:12.006	+1.873
7	1	Nelson Piquet	Lotus-Honda	1:13.166	1:12.040	+1.907
8	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	1:13.400	1:12.737	+2.604
9	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	1:12.843	1:13.287	+2.710
10	2	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	1:13.192	1:12.862	+2.729
11	5	Nigel Mansell	Williams-Judd	1:14.192	1:12.865	+2.732
12	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	1:12.960	1:12.986	+2.827
13	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	1:14.247	1:12.984	+2.851
14	22	Andrea de Cesaris	Rial-Ford	1:13.910	1:13.438	+3.305
15	6	Riccardo Patrese	Williams-Judd	1:31.541	1:13.677	+3.544
16	14	Philippe Streiff	AGS-Ford	1:15.272	1:14.260	+4.127
17	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	1:16.607	1:14.451	+4.318
18	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	1:15.590	1:14.643	+4.510
19	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	1:14.732	1:14.832	+4.599
20	33	Stefano Modena	EuroBrun-Ford	1:17.889	1:14.888	+4.755
21	36	Alex Caffi	Dallara-Ford	1:15.779	1:14.924	+4.791
22	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	1:15.635	1:14.992	+4.859
23	29	Yannick Dalmas	Lola-Ford	1:16.014	1:15.004	+4.871
24	4	Julian Bailey	Tyrrell-Ford	1:16.249	1:15.135	+5.002
25	25	René Arnoux	Ligier-Judd	1:16.859	1:15.374	+5.241
26	21	Nicola Larini	Osella	1:16.780	1:15.527	+5.394
NSC	32	Oscar Larrauri	EuroBrun-Ford	1:16.691	1:16.026	+5.893
NSC	9	Piercarlo Ghinzani	Zakspeed	1:18.359	1:16.043	+5.910
NSC	26	Stefan Johansson	Ligier-Judd	1:17.438	1:16.110	+5.977
NSC	10	Bernd Schneider	Zakspeed	1:19.078	1:18.010	+7.877
NSCP	31	Gabriele Tarquini	Coloni-Ford

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	12	Ayrton Senna	McLaren-Honda	65	1:33:16.367	3	9
2	5	Nigel Mansell	Williams-Judd	65	+ 23.344	11	6
3	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	65	+ 51.214	8	4
4	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	65	+ 1:11.378	5	3
5	1	Nelson Piquet	Lotus-Honda	65	+ 1:20.835	7	2
6	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	64	+ 1 volta	9	1
7	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	64	+ 1 volta	13
8	6	Riccardo Patrese	Williams-Judd	64	+ 1 volta	15
9	28	Gerhard Berger	Ferrari	64	+ 1 volta	1
10	2	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	64	+ 1 volta	10
11	36	Alex Caffi	Dallara-Ford	64	+ 1 volta	21
12	33	Stefano Modena	EuroBrun-Ford	64	+ 1 volta	20
13	29	Yannick Dalmas	Lola-Ford	63	+ 2 voltas	23
14	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	63	+ 2 voltas	22
15	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	63	+ 2 voltas	19
16	4	Julian Bailey	Tyrrell-Ford	63	+ 2 voltas	24
17	27	Michele Alboreto	Ferrari	62	Sen combustible	2
18	25	René Arnoux	Ligier-Judd	62	+ 3 voltas	25
19	21	Nicola Larini	Osella	60	Sen combustible	26
Ret	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	38	Transmisión	12
Ret	16	Ivan Capelli	March-Judd	34	Alternador	6
Ret	11	Alain Prost	McLaren-Honda	24	Dirección	4
Ret	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	14	Motor	17
Ret	22	Andrea de Cesaris	Rial-Ford	9	Embrague	14
Ret	14	Philippe Streiff	AGS-Ford	8	Rotura alerón	16
Ret	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	0	Suspensión	18
NSC	32	Oscar Larrauri	EuroBrun-Ford
NSC	9	Piercarlo Ghinzani	Zakspeed
NSC	26	Stefan Johansson	Ligier-Judd
NSC	10	Bernd Schneider	Zakspeed
NSCP	31	Gabriele Tarquini	Coloni-Ford
Fonte:

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de piloto

Pos	Piloto	Puntos
1	Alain Prost	54
2	Ayrton Senna	48
3	Gerhard Berger	21
4	Nelson Piquet	15
5	Michele Alboreto	13

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Punts
1	McLaren-Honda	102
2	Ferrari	34
3	Benetton-Ford	17
4	Lotus-Honda	16
5	Arrows-Megatron	10

• Nota:Só están incluídos os cinco primeiros postos na clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio de Francia de 1988	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1988	Carreira seguinte: Gran Premio de Alemaña de 1988
Carreira anterior: Gran Premio do Reino Unido de 1987	Gran Premio do Reino Unido	Carreira seguinte: Gran Premio do Reino Unido de 1989