Gran Premio de México de 1989

O Gran Premio de México de 1989 de Fórmula 1 celebrouse na Cidade de México o 28 de maio de 1989. A carreira, que foi a cuarta da Fórmula Un de 1989. Foi o 12º Gran Premio de México e o terceiro desde o regreso ao calendario do Mundial do Autódromo Irmáns Rodríguez, logo da súa renovación.

Gran Premio de México de 1989
Detalles da carreira
Carreira 4 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1989.
Trazado do circuíto de Hermanos Rodríguez.
Trazado do circuíto de Hermanos Rodríguez.
Data 28 de maio 1989
Nome oficial Gran Premio de México
Localización Autódromo Hermanos Rodríguez, Cidade de México,México
Percorrido Percorrido permanente de carreira
4´421 km
Distancia 69 voltas, 305´049 km
ClimaAsollado, cálido, parcialmente asollado 25 °C, 40% de humidade, vento NW 16 km/h
Pole position
Piloto Ayrton Senna McLaren-Honda
Tempo 1:17.876
Volta rápida
Piloto Nigel Mansell Ferrari
Tempo 1:20.420 na volta 41
Podio
Primeiro Ayrton Senna McLaren-Honda
Segundo Italia Riccardo Patrese Williams-Renault
Terceiro Italia Michele Alboreto Tyrrell-Ford

Clasificación editar

A pre cualificación foi dominada de novo polos Brabhams calzados con Pirelli sendo Martin Brundle e Stefano Modena os máis rápidos. Alex Caffi foi terceiro no seu Dallara, mentres que Stefan Johansson, foi o derradeiro pre cualificado final no seu Onyx.

Na propia cualificación, o campión do mundo Ayrton Senna logrou a súa 33ª pole position, igualando a vella marca en poder de Jim Clark. O tempo da pole de Senna co seu McLaren - Honda V10 foi 0´408 máis lento que o seu tempo na pole en 1988 no McLaren MP4/4 turbo. O seu compañeiro de equipo en McLaren Alain Prost foi o segundo máis rápido e terceiro o Ferrari 640 V12 de Nigel Mansell. O compañeiro de equipo de Mansell Gerhard Berger, volvía á acción en México logo do seu accidente en San Marino, foi sexto, os Ferraris tiñan en medio ao March-Judd de Ivan Capelli e o Williams-Renault de Riccardo Patrese. Sorprendentemente, o compañeiro de equipo de Capelli Maurício Gugelmin non se cualificou. Berger, que aínda sufría os efectos do accidente de Imola, admitiu que si non fóra pola innovadora Transmisión semi-automática de Ferrari (o que significaba que non tiña que cambiar de marcha como cunha panca de cambios normal), non sería capaz de correr.

A última fila da grella foi sen dúbida a de mellor credenciais e a de máis experiencia na historia dos Grandes Premios. 25º foi o Ligier - Ford do gañador de 7 Grandes Premios René Arnoux, mentres que o 26º e último da grella foi o triplo campión do mundo Nelson Piquet no seu Lotus - Judd.

Carreira editar

Senna elixiu o composto medio dos pneumáticos Goodyear "B" para a carreira, mentres que Prost elixiu os pneumáticos máis brandos do composto C coa esperanza de obter unha vantaxe de velocidade (moi confiado na súa posta a punto, Senna pasou o tempo antes da carreira na carpa de hospitalidade de Goodyear vendo as 500 millas de Indianápolis de 1989 na televisión). A pesar de saír polo lado sucio da pista en México, Senna fixo a mellor saída e foi capaz de liderar na primeira curva diante de Mansell, Prost, Berger, Patrese e o Tyrrell - Ford de Michele Alboreto. Con todo, todo isto non significaba nada Modena trompeou co seu Brabham na Peraltada na primeira volta golpeado polo Ligier de Olivier Grouillard e terminou contra a barreira de pneumáticos. Malia que o coche non estaba nunha posición perigosa, sacouse a bandeira vermella e a carreira tivo que ser reiniciada.

Senna liderou no reinicio sobre Prost, Berger, Mansell e os Williams de Patrese e Thierry Boutsen (Capelli vírase obrigado a empezar desde os pits por cambiar pezas do March logo de sairse e danar os freos na primeira volta da primeira saída). Prost, cos seus pneumáticos máis brandos dándolle un mellor agarre, pronto se puxo detrás do coche do seu compañeiro. Con todo, en México Prost comezou a cuestionar a potencia do seu Honda V10 en comparación co utilizado por Senna. Durante varias voltas Prost, claramente máis rápido a través da curva Peraltada ao final da recta principal, non podía meter presión a Senna malia estar na súa estela aerodinámica nos 1´2 km de lonxitude recta principal. De feito, o Mclaren # 1 afastábase coche # 2 na recta. Correr preto do seu compañeiro de equipo, finalmente, tivo un efecto prexudicial sobre os pneumáticos de Prost que pronto tivo que entrar a boxes para cambiar as gomas. O equipo McLaren, por un erro montou ao francés outro xogo de pneumáticos C en lugar dos B que debía montar. Prost non tardou en volver para outro cambio de pneumáticos e volveu entrar na carreira só uns segundos diante de Senna que agora tiña case unha volta de vantaxe sobre o seu rival máis próximo no campionato. Malia ter uns pneumáticos máis frescos que o seu compañeiro de equipo, Prost aínda perdíu terreo fronte a Senna e finalmente foi dobrado cando o brasileiro pasouno na recta principal, alimentando as acusacións de Prost de que os seus motores tiñan menos potencia en comparación con Senna. O xefe de McLaren Ron Dennis desculpouse máis tarde publicamente a Prost polo fallo na súa parada en boxes.

Ambos Ferraris correron ben ata que a carreira de Berger terminou na volta 16 cun fallo na transmisión, mentres que a caixa de cambios de Mansell durou ata a volta 43. Isto deixou ao Williams de Patrese en segundo lugar cun sorprendente Alboreto terceiro. Así foi como terminaron os tres primeiros con Alessandro Nannini cuarto no seu vello modelo Benetton B188 no cuarto lugar. O equipo Benetton esperaba ter o seu novo coche dispoñible en México, pero problemas co novo Ford V8 (como así como que Nannini estrelara o único coche terminado nunhas probas privadas) levaron a que o equipo aínda tivera que usar o seu coche e motor de 1988. Prost, que máis tarde desdobrouse logo de que Senna deixarao pasar, terminou quinto e foi o último coche na volta do líder. O italiano Gabriele Tarquini finalizou 6º logrando o último punto da carreira no seu AGS - Ford, que en última instancia, foi o único punto da tempada.[1]

Clasificación editar

Pre cualificación editar

Pos Piloto Construtor Tempo diferenza
1 7   Martin Brundle Brabham-Judd 1:21.770
2 8   Stefano Modena Brabham-Judd 1:22.211 +0.441
3 21   Alex Caffi Dallara-Ford 1:22.876 +1.106
4 36   Stefan Johansson Onyx-Ford 1:23.288 +1.518
5 37   Bertrand Gachot Onyx-Ford 1:23.752 +1.982
6 33   Gregor Foitek EuroBrun-Judd 1.24.351 +2.581
7 17   Nicola Larini Osella-Ford 1:24.392 +2.622
8 39   Volker Weidler Rial-Ford 1:24.966 +3.196
9 34   Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha 1:25.418 +3.648
10 35   Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha 1:25.658 +3.888
11 18   Piercarlo Ghinzani Osella-Ford 1:26.065 +4.295
12 41   Joachim Winkelhock AGS-Ford 1:26.754 +4.984
13 32   Pierre-Henri Raphanel Coloni-Ford 1:34.357 +12.587

Cualificación editar

Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 1   Ayrton Senna McLaren-Honda 1:19.112 1:17.876
2 2   Alain Prost McLaren-Honda 1:20.401 1:18.773 +0.897
3 27   Nigel Mansell Ferrari 1:21.170 1:19.137 +1.261
4 16   Ivan Capelli March-Judd 1:24.720 1:19.337 +1.461
5 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 1:21.763 1:19.656 +1.780
6 28   Gerhard Berger Ferrari 1:21.564 1:19.835 +1.959
7 4   Michele Alboreto Tyrrell-Ford 1:22.150 1:20.066 +2.190
8 5   Thierry Boutsen Williams-Renault 1:21.456 1:20.234 +2.358
9 8   Stefano Modena Brabham-Judd 1:22.640 1:20.505 +2.629
10 9   Derek Warwick Arrows-Ford 1:23.245 1:20.601 +2.725
11 26   Olivier Grouillard Ligier-Ford 1:23.053 1:20.859 +2.983
12 22   Andrea de Cesaris Dallara-Ford 1:23.066 1:20.873 +2.997
13 19   Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:21.791 1:20.888 +3.012
14 3   Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 1:21.561 1:20.888 +3.012
15 12   Satoru Nakajima Lotus-Judd 1:22.438 1:20.943 +3.067
16 30   Philippe Alliot Lola-Lamborghini 1:22.014 1:21.031 +3.155
17 40   Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:23.004 1:21.031 +3.155
18 20   Johnny Herbert Benetton-Ford 1:22.553 1:21.105 +3.229
19 21   Alex Caffi Dallara-Ford 1:22.705 1:21.139 +3.263
20 7   Martin Brundle Brabham-Judd 1:23.375 1:21.217 +3.341
21 36   Stefan Johansson Onyx-Ford 1:23.746 1:21.358 +3.482
22 23   Pierluigi Martini Minardi-Ford 1:24.181 1:21.471 +3.595
23 38   Christian Danner Rial-Ford 1:22.931 1:21.696 +3.820
24 10   Eddie Cheever Arrows-Ford 1:23.427 1:21.716 +3.840
25 25   René Arnoux Ligier-Ford 1:24.890 1:21.830 +3.954
26 11   Nelson Piquet Lotus-Judd 1:23.090 1:21.831 +3.955
27 24   Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 1:26.567 1:21.935 +4.059
28 15   Maurício Gugelmin March-Judd 1:22.712 1:22.081 +4.205
29 29   Yannick Dalmas Lola-Lamborghini 1:25.651 9:27.789 +7.775
30 31   Roberto Moreno Coloni-Ford Sen tempo 3:34.095 +2:16.219

Carreira editar

Pos piloto Construtor voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 1   Ayrton Senna McLaren-Honda 69 1:35:21.431 1 9
2 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 69 + 15.560 5 6
3 4   Michele Alboreto Tyrrell-Ford 69 + 31.254 7 4
4 19   Alessandro Nannini Benetton-Ford 69 + 45.495 13 3
5 2   Alain Prost McLaren-Honda 69 + 56.113 2 2
6 40   Gabriele Tarquini AGS-Ford 68 + 1 volta 17 1
7 10   Eddie Cheever Arrows-Ford 68 + 1 volta 24  
8 26   Olivier Grouillard Ligier-Ford 68 + 1 volta 11  
9 7   Martin Brundle Brabham-Judd 68 + 1 volta 20  
10 8   Stefano Modena Brabham-Judd 68 + 1 volta 9  
11 11   Nelson Piquet Lotus-Judd 68 + 1 volta 26  
12 38   Christian Danner Rial-Ford 67 + 2 voltas 23  
13 21   Alex Caffi Dallara-Ford 67 + 2 voltas 19
14 25   René Arnoux Ligier-Ford 66 + 3 voltas 25  
15 20   Johnny Herbert Benetton-Ford 66 + 3 voltas 18
Ret 23   Pierluigi Martini Minardi-Ford 53 Motor 22  
Ret 27   Nigel Mansell Ferrari 43 Caixa de cambios 3
Ret 9   Derek Warwick Arrows-Ford 35 Eléctrico 10
Ret 12   Satoru Nakajima Lotus-Judd 35 Trompo 15
NC 30   Philippe Alliot Lola-Lamborghini 28 Non clasificado 16  
Ret 22   Andrea de Cesaris Dallara-Ford 20 Suspensión 12  
Ret 28   Gerhard Berger Ferrari 16 Caixa de cambios 6
Ret 36   Stefan Johansson Onyx-Ford 16 Transmisión 21  
Ret 5   Thierry Boutsen Williams-Renault 15 Eléctrico 8  
Ret 3   Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 9 Acelerador 14  
Ret 16   Ivan Capelli March-Judd 1 Transmisión 4  
NSC 24   Luis Pérez-Sala Minardi-Ford        
NSC 15   Maurício Gugelmin March-Judd        
NSC 29   Yannick Dalmas Lola-Lamborghini        
NSC 31   Roberto Moreno Coloni-Ford        
NSCP 37   Bertrand Gachot Onyx-Ford        
NSCP 33   Gregor Foitek EuroBrun-Judd        
NSCP 17   Nicola Larini Osella-Ford        
NSCP 39   Volker Weidler Rial-Ford        
NSCP 34   Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha        
NSCP 35   Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha        
NSCP 18   Piercarlo Ghinzani Osella-Ford        
NSCP 41   Joachim Winkelhock AGS-Ford        
NSCP 32   Pierre-Henri Raphanel Coloni-Ford        
fonte:[2]

Posicións logo da carreira editar

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos de ambos grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Mónaco de 1989
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1989
Carreira seguinte:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1989
Carreira anterior:
Gran Premio de México de 1988
Gran Premio de México Carreira seguinte:
Gran Premio de México de 1990

Referencias editar

  1. Roebuck, Nigel; Henry, Alan (1989). Naismith, Barry, ed. "Round 4:Mexico Making It Look Easy". Grand Prix (Glen Waverly, Victoria: Garry Sparke & Associates) 5: 54. ISBN 0-908081-99-5. 
  2. "1989 Mexican Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar