Gran Premio de México de 1988

O Gran Premio de México de 1988 de Fórmula 1 celebrouse na Cidade de México o 29 de maio de 1988. A carreira, que foi a cuarta da Fórmula Un de 1988. Foi o 12º Gran Premio de México e o terceiro desde o regreso ao calendario do Mundial do Autódromo Irmáns Rodríguez, logo da súa renovación.

Gran Premio de México de 1988
Detalles da carreira
Carreira 4 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1988.
Trazado do circuíto de Hermanos Rodríguez.
Trazado do circuíto de Hermanos Rodríguez.
Data 29 de maio 1988
Nome oficial Gran Premio de México
Localización Autódromo Hermanos Rodríguez, Cidade de México,México
Percorrido Percorrido permanente de carreira
4´421 km
Distancia 67 voltas, 296´207 km
ClimaAsollado e cálido
Pole position
Piloto Ayrton Senna McLaren-Honda
Tempo 1:17.468
Volta rápida
Piloto Francia Alain Prost McLaren-Honda
Tempo 1:18.608 na volta 52
Podio
Primeiro Francia Alain Prost McLaren-Honda
Segundo Ayrton Senna McLaren-Honda
Terceiro Austria Gerhard Berger Ferrari

Resumo editar

Cualificación editar

A cualificación para o Gran Premio de México viu algunhas sorpresas. Esperábase que os automóbiles propulsados con motor turbo dominaran no circuíto a 2240 m. de altitude, onde os coches con aspiración natural perderían aproximadamente o 20-25% da súa potencia debido ao aire máis fino.

Os McLaren - Honda dominaron a sesión de cualificación, unha vez máis. Ayrton Senna logrou a pole por diante de Alain Prost cun tempo de volta que foi case un segundo máis rápido que o tempo de Nigel Mansell en 1987 malia a restrición no turbo que pasou de 4,0 bar e 2,5 bar para o ano 1988 (unha caída de aproximadamente 300 CV (221 kW; 300 PS)). Foi a primeira vez en 1988 que mellorouse o tempo dunha pole de 1.987. Gerhard Berger (Ferrari) e Nelson Piquet (Lotus - Honda), formaron a segunda fila. Satoru Nakajima (Lotus-Honda) e Eddie Cheever (Arrows - Megatron) fixeron un bo uso da vantaxe da altitude dos turbos para cualificar 6º e 7º, respectivamente, detrás do quinto posto do Ferrari de Michele Alboreto. Para Nakajima era unha especie de redención despois de non lograr clasificarse en Mónaco. Mansell no Williams - Judd só puido facer 14ª, debido aos continuos problemas coa suspensión activa do FW12.

Alessandro Nannini no Benetton - Ford foi o máis rápido dos atmosféricos, uns 3´3 segundos máis lento que a pole de Senna, mentres que os Tyrrells de Jonathan Palmer e Julian Bailey, o Osella turbo de Nicola Larini e o Minardi de Adrián Campos non se clasificaron. O alemán Bernd Schneider cualificou no posto 15º na súa primeira saída nun Gran Premio no Zakspeed turbo.

A última sesión de cualificación estivo marcada polo espectacular accidente de Philippe Alliot logo de perder o control do seu Lola, na saída da curva Peraltada que conduce á recta de boxes (a Peraltada, sendo lixeiramente peraltada, estaba tomándose a velocidades de máis de 240 km/h na cualificación). Logo de montarse sobre a contención exterior, o coche de súpeto virou a dereita, atravesou a pista e chocou contra o muro de boxes, deu unha volta sobre si mesmo na recta batendo no outro lado da pista, inmediatamente desintegrouse, para finalmente quedar parado boca a baixo no medio da pista. Sorprendentemente, Alliot resultou ileso, e o equipo Larrousse foi capaz de reconstruír o coche durante a noite e Alliot foi capaz de tomar o seu lugar na grella de saída.

Carreira editar

A primeira saída abortouse debido a que Alessandro Nannini, calou o motor do seu Benetton na grella. Na segunda saída, Prost fixo a mellor saída e tomou a dianteira. Senna resultou lixeiramente freado pola apertura da válvula de sobre presión demasiado pronto e pasouno Nelson Piquet. Isto permitiu a Prost aproveitar e construír unha vantaxe de case dous segundos no final da primeira volta. Senna pasou a Piquet para a segunda posición na entrada da curva Peraltada na primeira volta, pero non puido salvar a brecha cada vez maior con Prost. Mentres que os McLaren marchaban nos dous primeiros lugares durante toda a carreira, Berger pasara a Piquet polo 3º lugar na freada ao final da recta principal, e á metade da distancia de carreira tiña unha vantaxe de tres segundos con Senna cando se freou logo de recibir unha advertencia de "baixo nivel de combustible" (que resultou ser incorrecta). Nakajima resultou lixeiramente freado pola apertura da válvula de sobre presión demasiado pronto e pasouno Michele Alboreto na volta 8. Na volta 28 Nakajima retirouse cun fallo nun pistón do motor do seu Honda, seguido na volta 59 polo seu compañeiro Piquet cun fallo de motor similar.

Así, os dous Ferrari terminaron 3º e 4º por diante dos dous Arrows de Derek Warwick e Eddie Cheever que tiveron un longo duelo na carreira e que quedaron separados por tan só 0,7 segundos na liña de meta. Os primeiros coches 'atmosféricos' en meta foron os dous Benetton que terminaron dúas voltas por detrás e fóra dos puntos en 7º e 8º lugar, logo doutro longo duelo durante a carreira con Nannini que saíu diante, loitando non só co seu compañeiro de equipo, senón cun nervio beliscado no pé dereito. Yannick Dalmas (Lola-Ford) abriuse paso desde o posto 22º ata o 9º final e despois a partir do 15º, Bernd Schneider colocouse 11º nas primeiras voltas antes de retirarse cunha rotura de motor na volta 17.

Alain Prost estableceu unha nova marca de volta na volta 52 das 67 voltas da carreira cun tempo de 1:18.608, medio segundo máis rápido que a marca do ano anterior 1987 de Nelson Piquet, cando os motores turbo tiñan aproximadamente 300 cabalos máis de forza, que mostrou os avances nos motores, pneumáticos, a aerodinámica e o desenvolvemento do chasis nos sete meses entre as carreiras de 1987 e 1988.

Clasificación editar

Cualificación editar

Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 12   Ayrton Senna McLaren-Honda 1:17.468 1:17.666
2 11   Alain Prost McLaren-Honda 1:18.097 1:18.301 +0.629
3 28   Gerhard Berger Ferrari 1:19.725 1:18.120 +0.652
4 1   Nelson Piquet Lotus-Honda 1:20.380 1:18.946 +1.478
5 27   Michele Alboreto Ferrari 1:20.328 1:19.626 +2.158
6 2   Satoru Nakajima Lotus-Honda 1:21.694 1:20.275 +2.807
7 18   Eddie Cheever Arrows-Megatron 1:21.691 1:20.475 +3.007
8 19   Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:20.740 1:21.403 +3.272
9 17   Derek Warwick Arrows-Megatron 1:20.775 1:21.403 +3.307
10 16   Ivan Capelli March-Judd 1:22.335 1:21.952 +4.484
11 20   Thierry Boutsen Benetton-Ford 1:22.164 1:22.029 +4.561
12 22   Andrea de Cesaris Rial-Ford 1:22.864 1:22.245 +4.777
13 30   Philippe Alliot Lola-Ford 1:22.348 1:22.557 +4.880
14 5   Nigel Mansell Williams-Judd 1:23.246 1:22.363 +4.895
15 10   Bernd Schneider Zakspeed 1:24.335 1:22.642 +5.174
16 15   Maurício Gugelmin March-Judd 1:22.801 5:30.133 +5.333
17 6   Riccardo Patrese Williams-Judd 1:24.142 1:22.972 +5.511
18 9   Piercarlo Ghinzani Zakspeed 1:25.375 1:23.078 +5.610
19 14   Philippe Streiff AGS-Ford 1:23.191 1:23.750 +5.723
20 25   René Arnoux Ligier-Judd 1:24.315 1:23.287 +5.819
21 31   Gabriele Tarquini Coloni-Ford 1:24.662 1:23.603 +6.135
22 29   Yannick Dalmas Lola-Ford 1:24.279 1:23.606 +6.138
23 36   Alex Caffi Dallara-Ford 1:25.564 1:23.716 +6.248
24 26   Stefan Johansson Ligier-Judd 1:25.277 1:23.721 +6.253
25 24   Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 1:23.911 1:23.857 +6.389
26 32   Oscar Larrauri EuroBrun-Ford 1:23.405 1:24.032 +6.564
NSC 3   Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 1:24.390 1:24.849 +6.922
NSC 21   Nicola Larini Osella 1:24.405 1:24.408 +6.937
NSC 4   Julian Bailey Tyrrell-Ford 1:25.525 1:25.231 +7.763
NSC 23   Adrián Campos Minardi-Ford 1:26.696 1:26.058 +8.590
EXC 33   Stefano Modena EuroBrun-Ford

Carreira editar

Pos Piloto Construtor voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 11   Alain Prost McLaren-Honda 67 1:30:15.737 2 9
2 12   Ayrton Senna McLaren-Honda 67 + 7.104 1 6
3 28   Gerhard Berger Ferrari 67 + 57.314 3 4
4 27   Michele Alboreto Ferrari 66 + 1 volta 5 3
5 17   Derek Warwick Arrows-Megatron 66 + 1 volta 9 2
6 18   Eddie Cheever Arrows-Megatron 66 + 1 volta 7 1
7 19   Alessandro Nannini Benetton-Ford 65 + 2 voltas 8
8 20   Thierry Boutsen Benetton-Ford 64 + 3 voltas 11
9 29   Yannick Dalmas Lola-Ford 64 + 3 voltas 22
10 26   Stefan Johansson Ligier-Judd 63 + 4 voltas 24
11 24   Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 63 + 4 voltas 25
12 14   Philippe Streiff AGS-Ford 63 + 4 voltas 19
13 32   Oscar Larrauri Euro Brun-Ford 63 + 4 voltas 26
14 31   Gabriele Tarquini Coloni-Ford 62 + 5 voltas 21
15 9   Piercarlo Ghinzani Zakspeed 61 + 6 voltas 18
16 16   Ivan Capelli March-Judd 61 + 6 voltas 10
Ret 1   Nelson Piquet Lotus-Honda 58 Motor 4
Ret 22   Andrea de Cesaris Rial-Ford 52 Caixa de cambios 12
Ret 2   Satoru Nakajima Lotus-Honda 27 Motor 6
Ret 5   Nigel Mansell Williams-Judd 20 Motor 14
Ret 10   Bernd Schneider Zakspeed 16 Motor 15
Ret 6   Riccardo Patrese Williams-Judd 16 Motor 17
Ret 25   René Arnoux Ligier-Judd 13 Accidente 20
Ret 36   Alex Caffi Dallara-Ford 13 Freos 23
Ret 15   Maurício Gugelmin March-Judd 10 Eléctrico 16
Ret 30   Philippe Alliot Lola-Ford 0 Suspensión 13
NSC 23   Adrián Campos Minardi-Ford
NSC 3   Jonathan Palmer Tyrrell-Ford        
NSC 21   Nicola Larini Osella        
NSC 4   Julian Bailey Tyrrell-Ford
EX 33   Stefano Modena Euro Brun-Ford Excluído
Fonte:[1]

Notas editar

  • Stefano Modena foi excluído debido a un aleron ilegal.
  • Ningún dos Tyrrell logrou clasificarse.

Posicións logo da carreira editar

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos de ambos grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Mónaco de 1988
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1988
Carreira seguinte:
Gran Premio do Canadá de 1988
Carreira anterior:
Gran Premio de México de 1987
Gran Premio de México Carreira seguinte:
Gran Premio de México de 1989

Referencias editar

  1. "1988 Mexican Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 January 2015. Consultado o 23 December 2015. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar