Gran Premio de Detroit de 1984

O Gran Premio de Detroit de 1984 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 24 de xuño de 1984 en Detroit, Míchigan. Foi a oitava carreira da tempada de Fórmula Un de 1984.

Gran Premio de Estados Unidos de 1984

Detalles da carreira
Carreira 8 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1984.
Trazado do circuíto de Detroit.
Data	24 de xuño de 1984
Nome oficial	III Gran Premio de Detroit
Localización	Circuíto urbano de Detroit Detroit, Míchigan
Percorrido	Circuíto urbano 4´120 km
Distancia	63 voltas, 259´56 km
Clima	Asollado, cálido
Pole position
Piloto	Nelson Piquet	Brabham-BMW
Tempo	1:40.980
Volta rápida
Piloto	Derek Warwick	Renault
Tempo	1:46.221 na volta 32
Podio
Primeiro	Nelson Piquet	Brabham-BMW
Segundo	Elio de Angelis	Lotus-Renault
Terceiro	Teo Fabi	Brabham-BMW

Resumo da carreira

O campión mundial o brasileiro Nelson Piquet superou un choque na primeira volta (grazas a unha nova saída) e dominou toda a fin de semana para lograr a súa segunda vitoria consecutiva. Partindo desde a pole, Piquet liderou de principio a fin e mantivo baixo control a un brillante piloto debutante, Martin Brundle no Tyrrell atmosférico, para gañar o terceiro Gran Premio de Detroit por menos dun segundo. O coche de Brundle foi finalmente descualificado logo dunha longa disputa por ter un lastre ilegal no sistema de auga. Foi unha carreira de desgaste brutal, e só terminaron 6 coches.

Durante as primeiras sesións de práctica, como é habitual nun circuíto urbano, moitos pilotos loitaban por evitar os muros de formigón que rodeaban o circuíto. Pero Nigel Mansell, de inmediato estableceu o estándar no seu Lotus, con só Niki Lauda preto del. Patrick Tambay pilotou de novo o Renault logo de romperse unha perna en Mónaco só tres semanas antes. O americano Mario Andretti, que fora chamado como posible substituto para Tambay na carreira, estaba satisfeito de pasar a fin de semana como espectador, vendo aos seus dous fillos correr nas carreiras de apoio.

O sábado, a pista estaba considerablemente máis rápida, Mansell mellorou en case catro segundos o seu mellor tempo provisional do día anterior, facendo 1:42.172. A pole position escapábaselle de novo, xa que Piquet rexistrou un impresionante 1:40.980. Alain Prost tamén eclipsou a Mansell cun 1:41.640 no seu McLaren para aliñarse á beira do Brabham na primeira fila. O novato brasileiro Ayrton Senna foi sétimo no Toleman, xusto por diante do estadounidense Eddie Cheever no Alfa Romeo.

O clima cálido e asollado, regresou o domingo logo dunha tormenta durante a noite que deixou a pista limpa, pero na saída, produciuse o caos. Mansell pensou que podería adiantar a Piquet na grella e apuntou o seu Lotus para o espazo entre os dous coches da primeira fila. Golpeou a parte traseira do McLaren de Prost e rebotou contra o costado do Brabham de Piquet, enviándoo contra á parede exterior da pista e o Ferrari de Michele Alboreto. A roda traseira dereita do Brabham saíu polo aire e aterrou na parte dianteira do Toleman de Senna, rompéndolle a suspensión. Ao mesmo tempo, Marc Surer que saía do fondo da grella viuse bloqueado polo coche de Piquet, e bateu co seu Arrows coa roda dianteira esquerda do Brabham. Para evitar riscos, os organizadores detiveron a carreira e prepararon unha nova saída.

Piquet, Alboreto e Senna tomaron os seus coches de reposto, pero Arrows non tiña ningún coche para Surer, polo que o suízo non puido saír cando volveuse a montar a grella. O segundo inicio saíu a pedir de boca, Piquet liderou sobre Prost e Mansell. Ao final da primeira volta, os tres eran seguidos por Alboreto, Cheever (que xa gañara tres lugares), Derek Warwick, Elio de Angelis, Lauda, Tambay e Senna. Prost seguía de cerca a Piquet nas primeiras voltas, pero foi perdendo tempo cando os seus pneumáticos traseiros comezaron a perder agarre. Como resultado, Mansell pechou diferenzas co francés e alcanzouno na volta 10, con Piquet cinco segundos por diante.

Inmediatamente, Mansell loitou duro para coller o líder. Piquet, ao parecer, conducía xusto o suficientemente rápido para manterse á fronte, e Mansell non puido acurtar distancia. Na volta 17, o Lotus desacelerou notablemente ao entrar no túnel de Atwater, xa que perdera a segunda marcha. Mentres tanto, non só Prost, tamén os Renault de Warwick e Tambay, e logo Lauda víronse obrigados a parar para poñer pneumáticos novos, mentres que Piquet non tiña ningún problema coa superficie abrasiva. Na volta 22, a roda traseira dereita de Senna bateu contra a barreira de pneumáticos na curva un,cando trataba de escapar do acoso de Keke Rosberg, Cheever retirouse da terceira posición co inter-cooler agretado. Mansell, finalmente renunciou á loita coa súa caixa de cambios rota na volta 28, entregando o segundo lugar a Alboreto, 15 segundos detrás de Piquet. Elio de Angelis quedou en terceiro lugar no segundo Lotus, logo dunha gran brecha, Rosberg e os impresionantes novatos de Tyrrell, Brundle e Stefan Bellof.

O equipo Tyrrell, aínda fiel aos motores V8 Cosworth-Ford de aspiración atmosferica, non tiñan ningunha oportunidade na tempada de ser competitivos fronte aos potentes turbos. Pero, xa puntuaran catro veces en sete carreiras, e no estreito circuíto, a combinación do seu pouco peso e menor potencia provocaban un menor desgaste dos pneumáticos. Isto permitiulles utilizar un composto de Goodyear máis brando, mentres que todos os demais tiñan que usar o composto máis duro. Ademais, a compactidade dos coches, en comparación cos turbos, era unha vantaxe no revirado circuíto entre os muros de formigón, especialmente a través da chicana que conduce á recta de boxes. E o máis importante, Brundle e Bellof tiñan moito mellores actuacións no seu primeiro ano do que ninguén esperaba.

Bellof, abandonou na volta 34 cando golpeou a parede ao saír da chicana antes dos boxes. Entón, xusto cando Brundle entrou en boxes, Warwick marcou a volta rápida da carreira e pasou a Rosberg e de Angelis en voltas consecutivas para colocarse no terceiro lugar. A piques de coller a Alboreto, o Renault de Warwick perdeu repentinamente a quinta marcha, permitindo a de Angelis e Rosberg adiantalo na volta 37. A súa caixa de cambios rompeu completamente na volta 41, e converteuse no décimo oitavo retirado do día, deixando só oito coches na pista. Rosberg sucumbiu co turbocompresor roto, e cando Alboreto rebentou o motor na volta 50, Piquet lideraba por máis de 30 segundos.

Brundle atopábase agora no terceiro lugar e acosaba a de Angelis, que conducía sen segunda marcha no seu Lotus como o fixera seu compañeiro de equipo Mansell antes de retirarse. Na volta 56, Brundle borrara os dez segundos entre el e o Lotus, e pasouno ao achegarse á chicana para o segundo lugar. a sete voltas para o final, Piquet tiña de 20 segundos de vantaxe e relaxouse permitindo a Prost desdobrarse. Brundle continuou atacando, pero, Piquet mantívose fresco e logrou a súa segunda vitoria en oito días por só uns poucos metros. Os finalistas que quedaban eran de Angelis, trinta segundos por detrás, o segundo Brabham de Teo Fabi (anotou os seus primeiros puntos); Prost e o Williams de Jacques Laffite.

Logo da cerimonia do podio, chegou a noticia de que os comisarios atoparan impurezas no sistema de inxección de auga no Tyrrell de Brundle e bólas de chumbo na bolsa de caucho que contiña a auga. As mostras de auga enviáronse a Francia e Texas para a análise e atopouse que contiñan niveis significativos de hidrocarburos. Ken Tyrrell foi chamado a unha reunión do Comité Executivo da FISA, o 18 de xullo e, baseándose nas impurezas na auga, que fora reenchida durante a parada en boxes, foi acusado de recargar o coche durante a carreira. (O reabastecemento de combustible prohibiuse antes da tempada 1984 e foi ilegal ata 1994). Ao equipo prohibíuselle participar o resto do Campionato do Mundo e perdeu os 13 puntos que xa gañaran, malia que continuaron no campionato, pero non para gañar puntos.

Clasificación

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Cual	Diferenza
1	1	Nelson Piquet	Brabham-BMW	1:40.980	—
2	7	Alain Prost	McLaren-TAG	1:41.640	+0.660
3	12	Nigel Mansell	Lotus-Renault	1:42.172	+1.192
4	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:42.246	+1.266
5	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	1:42.434	+1.454
6	16	Derek Warwick	Renault	1:42.637	+1.657
7	19	Ayrton Senna	Toleman-Hart	1:42.651	+1.671
8	23	Eddie Cheever	Alfa Romeo	1:43.065	+2.085
9	15	Patrick Tambay	Renault	1:43.289	+2.309
10	8	Niki Lauda	McLaren-TAG	1:43.484	+2.480
11	3	Martin Brundle	Tyrrell-Ford	1:43.754	+2.774
12	26	Andrea de Cesaris	Ligier-Renault	1:43.998	+3.018
13	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	1:44.063	+3.083
14	14	Manfred Winkelhock	ATS-BMW	1:44.228	+3.248
15	28	René Arnoux	Ferrari	1:44.748	+3.768
16	4	Stefan Bellof	Tyrrell-Ford	1:44.940	+3.960
17	20	Johnny Cecotto	Toleman-Hart	1:45.231	+4.251
18	25	François Hesnault	Ligier-Renault	1:45.419	+4.439
19	5	Jacques Laffite	Williams-Honda	1:46.225	+5.245
20	9	Philippe Alliot	RAM-Hart	1:46.333	+5.353
21	6	Keke Rosberg	Williams-Honda	1:46.495	+5.515
22	17	Marc Surer	Arrows-Ford	1:46.626	+5.646
23	2	Teo Fabi	Brabham-BMW	1:47.335	+6.355
24	10	Jonathan Palmer	RAM-Hart	1:47.743	+6.673
25	22	Riccardo Patrese	Alfa Romeo	1:47.974	+6.994
26	24	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	1:48.865	+7.885
NSC	21	Huub Rothengatter	Spirit-Ford	1:49.995	+8.975

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	1	Nelson Piquet	Brabham-BMW	63	1:55:41.842	1	9
2	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	63	+ 32.638	5	6
3	2	Teo Fabi	Brabham-BMW	63	+ 1:26.528	23	4
4	7	Alain Prost	McLaren-TAG	63	+ 1:55.258	2	3
5	5	Jacques Laffite	Williams-Honda	62	+ 1 volta	19	2
DSC	3	Martin Brundle	Tyrrell-Ford	63	Descualificado	11
Ret	27	Michele Alboreto	Ferrari	49	Motor	4
Ret	6	Keke Rosberg	Williams-Honda	47	Turbo	21
Ret	16	Derek Warwick	Renault	40	Caixa decambios	6
DSC	4	Stefan Bellof	Tyrrell-Ford	33	Descualificado	16
Ret	15	Patrick Tambay	Renault	33	Transmisión	9
Ret	9	Philippe Alliot	RAM-Hart	33	Freos	20
Ret	8	Niki Lauda	McLaren-TAG	33	Eléctrico	10
Ret	12	Nigel Mansell	Lotus-Renault	27	Caixa de cambios	3
Ret	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	27	Motor	13
Ret	26	Andrea de Cesaris	Ligier-Renault	24	Temperatura	12
Ret	20	Johnny Cecotto	Toleman-Hart	23	Embrague	17
Ret	23	Eddie Cheever	Alfa Romeo	21	Motor	8
Ret	19	Ayrton Senna	Toleman-Hart	21	Accidente	7
Ret	22	Riccardo Patrese	Alfa Romeo	20	Trompo	25
Ret	25	François Hesnault	Ligier-Renault	3	Accidente	18
Ret	24	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	3	Accidente	26
Ret	28	René Arnoux	Ferrari	2	Accidente	15
Ret	10	Jonathan Palmer	RAM-Hart	2	Pneumático	24
Ret	14	Manfred Winkelhock	ATS-BMW	0	Motor	14
Ret	17	Marc Surer	Arrows-Ford	0	Accidente	22
NSC	21	Huub Rothengatter	Spirit-Ford

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Driver	Points
1	Alain Prost	34.5
2	Niki Lauda	24
3	Elio de Angelis	19.5
4	Nelson Piquet	18
5	René Arnoux	16.5

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	McLaren-TAG	58.5
2	Ferrari	25.5
3	Lotus-Renault	24.5
4	Brabham-BMW	21
5	Renault	20

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación. Tyrrell e os seus pilotos foron posteriormente descalificados do campionato mundial de 1984 e os seus resultados e puntos reasignados.

Carreira anterior: Gran Premio do Canadá de 1984	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1984	Carreira seguinte: Gran Premio de Dallas de 1984
Carreira anterior: Gran Premio de Detroit de 1983	Gran Premio de Detroit	Carreira seguinte: Gran Premio de Detroit de 1985

Notas

• Dúas semanas máis tarde, celebrouse por única vez o Gran Premio de Dallas o último de nove anos consecutivos no que os Estados Unidos albergou máis dunha carreira nunha soa tempada de Fórmula Un.
• Os Tyrrells de Martin Brundle e Stefan Bellof foron excluídos debido a infraccións técnicas.
• Esta foi a última carreira ata o Gran Premio dos Estados Unidos de 2005, onde non se outorgou o último punto, debido á falta de finalistas. En realidade Brundle terminara segundo, a só 0´837 segundos por detrás do gañador Nelson Piquet, pero foi descualificado máis tarde deixando só 5 finalistas. Por coincidencia estas dúas carreiras disputáronse nos EE.UU..

Véxase tamén

Bibliografía

• Innes Ireland (outubro de 1984). "3rd Detroit Grand Prix: Look Out, Alain!". Road & Track, 150-154.
• Mike S. Lang (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. ISBN 0-85429-733-2