Gran Premio de Australia de 1989
O Gran Premio de Australia de 1989 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada o 5 de novembro de 1989 nun circuíto urbano na cidade de Adelaida. Foi a 54º carreira na historia combinada do Gran Premio de Australia, que remontase ás 100 Miles Road Race de 1928. O Gran Premio de Australia foi a décimo sexta e última carreira da tempada de 1989. A carreira disputouse sobre 70 voltas aos 3´780 quilómetros do circuíto para unha distancia total de carreira de 264 quilómetros. disputouse en condicións de chuvia e detívose e reiniciouselogo dunha colisión na primeira volta. Andrea de Cesaris trompeou na mesma curva en dúas voltas consecutivas. Como os coches de Fórmula Un non son tan rápidos en condicións de chuvia como en seco, a carreira detívose ás dúas horas con só 70 voltas completadas, 11 menos das 81 voltas programadas.
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 16 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1989. | ||
.svg) Trazado do circuíto de Adelaide. | ||
| Data | 5 de novembro 1989 | |
| Nome oficial | LIV Foster's Australian Grand Prix | |
| Localización | Circuíto urbano de Adelaida Adelaide, Australia do Sur, Australia | |
| Percorrido | Circuíto urbano 3´780 km | |
| Distancia | 70 voltas, 264´600 km | |
| Clima | Chuvia, frío | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:16.665 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Satoru Nakajima
|
Lotus-Judd |
| Tempo | 1:38.480 na volta 64 | |
| Podio | ||
| Primeiro |  Thierry Boutsen
|
Williams-Renault |
| Segundo |  Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford |
| Terceiro | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault |
Noticias previas ao evento editar
A fin de semana da carreira comezou coa desfeita que rodeaba os acontecementos no Gran Premio do Xapón dúas semanas antes onde o McLaren Honda de Alain Prost e Ayrton Senna chocaron na súa batalla polo liderado da carreira e do Campionato do Mundo a só sete voltas do final. Unha descualificación posterior á carreira de Senna por cortar a chicana para volver ao circuíto confirmou a Prost como triplo Campión do Mundo e Senna estaba lonxe de estar contento coa FIA e en particular o seu presidente, o francés Jean-Marie Balestre. A quen acusou de arranxar o campionato para o seu compatriota. Senna inicialmente ameazou con boicotear o evento e deixar a Fórmula Un por completo. Con todo, logo de longas conversacións coa súa familia e o xefe de McLaren [Ron Dennis], presentouse de mala gana en Adelaide e inmediatamente impuxo o ritmo o venres, demostrando que estaba tan forte como sempre en 1990. Prost estaba decidido a saír cunha boa posición no seu último Gran Premio con McLaren antes de unirse a Ferrari.
Pese a que Prost fora declarado Campión do Mundo, o campionato seguía en vilo mentres McLaren apelaba a descualificación do Gran Premio do Xapón de Senna. Ron Dennis explicou nunha conferencia de prensa que a apelación de McLaren a descualificación non estaba de ningún xeito motivada contra Prost (quen marchaba do equipo) gañando o campionato, era puramente desde o punto de vista que crían que a vitoria de carreira fora inxustamente sacada ao equipo (incluíndo os premios así como os bonos extras dos patrocinadores do equipo tales como Marlboro). O feito de que o resultado favorecería a Senna que se quedaba co equipo non era un factor. Isto significaba que se Senna gañaba en Adelaide aínda podería ser declarado campión se a súa descualificación do Xapón era anulada. Nunha audiencia celebrada en París a semana logo do Xapón, a FISA tamén cualificara a Senna de "piloto perigoso" (citando unha serie de incidentes relacionados co Campión do Mundo de 1988) e suspendéronlle a licenza seis meses, unha decisión que foi recibida con duras críticas de moitos no paddock de F1, incluíndo xefes de equipos rivais como Ken Tyrrell. A maioría coincidiron que a colisión entre os McLarens, era a culminación da crecente hostilidade entre Prost e Senna que crecera desde o Gran Premio de San Marino de 1989, non era máis que un incidente de carreira e que Senna estaba sendo duramente castigado polo órgano reitor do deporte. Dennis tamén afirmou que as acusacións e a subseguinte audiencia de París contra Senna eran ridículas e que o informe dos comisarios sobre o incidente fora "moi alterado" respecto ao inicial dado no Xapón.
Noutras noticias, logo de haber precualificado o seu coche o xoves, o piloto anunciou a súa retirada da Fórmula Un o venres antes de que comezase a práctica oficial. Piercarlo Ghinzani, que comezou a súa carreira con Osella no Gran Premio de Bélxica de 1981, onde terminou no 13º posto, pilotaría no seu 76º e último Gran Premio. Coincidentemente tamén para Osella. Ghinzani clasificouse 21º para o seu último Gran Premio. Só anotara dous puntos na súa carreira na Fórmula Un cando terminou quinto no Gran Premio de Dallas de 1984 cun Osella.
A carreira editar
O domingo era fresco e nubrado con prognostico de choiva para máis tarde no día. Na reunión de pilotos antes da carreira, René Arnoux anunciou a súa retirada da Fórmula Un aos 41 anos. Clasificouse 26º e último na que sería a súa 149ª carreira nun Gran premio desde que comezou a súa andaina en 1978 co equipo de Martini e unha carreira que incluíu equipos como Surtees, Renault, Ferrari e Ligier con 7 vitorias, 22 podios, 18 pole positions e 12 voltas rápidas. Arnoux finalizou a súa mellor tempada como terceiro no Campionato Mundial en 1983 mentres pilotaba para Ferrari.
Logo da sesión de quecemento da mañá, chegou a choiva xusto antes da segunda carreira de apoio da fin de semana e permitiuse unha sesión extra de 30 minutos (xa organizada para tal ocasión) para que os equipos adaptasen os seus coches para unha carreira en mollado xa que o prognóstico do tempo dicía que a choiva permanecería todo o día. Durante a sesión extra moitos pilotos fixeron acuaplaning, saíndose fora do circuíto, algúns na súa volta de saída, como Prost e Berger. Incluso un mestre baixo a choiva como Senna, trompeou o seu coche 360° por encima da beirarrúa no exterior da Brewery Bend, o seu coche saíu apuntando na dirección correcta e continuou sen danos. Prost e Berger, xunto con Nelson Piquet, Thierry Boutsen, Riccardo Patrese e Alessandro Nannini propuxeron non correr preocupados pola seguridade, Prost, Berger e Piquet en particular, dixeron ao entrevistador de televisión Barry Sheene e ao público de televisión de todo o mundo que as condicións eran demasiado malas para correr. O argumento dos pilotos era que a carreira pospoñérase, xa que o prognostico era que escamparía nun par de horas. Os comisarios, con todo, tiñan outras ideas.
Unha hora antes da carreira as condicións empeoraron significativamente, e a proposta de Prost e Berger foi considerada seriamente por moitos pilotos. Un piloto que permaneceu en silencio durante todas as reunións improvisadas de pilotos na grella foi o Campión do Mundo Ayrton Senna quen tiña outras razóns para querer comezar malia as pésimas condicións (Senna permaneceu no seu coche todo o tempo). Coa acción xudicial de McLaren sobre a súa descualificación no Xapón aínda pendente o campionato tecnicamente aínda non se resolvera e para manter calquera posibilidade de gañar o Campionato Mundial de Pilotos simplemente tiña que gañar a carreira. Senna máis tarde confesou, en privado a un amigo, que ata el pensou que era demasiado perigoso correr, pero era un piloto contratado e pagábaselle para disputar carreiras. Tamén dixo que co campionato en xogo ou non, cría que Prost fixera o correcto ao non participar no reinicio da carreira xa que non tiña nada que gañar pilotando en tales condicións. Os argumentos dos pilotos non se tiveron en conta e acordouse que a carreira seguiría adiante. Tamén soubose que cando aínda Senna esaba no seu coche fora abordado por Boutsen para coñecer a súa opinión sobre o inicio. Senna aceptaba que a carreira non debía seguir adiante, pero estaba obrigado tanto polo seu contrato como pola situación do campionato.
Inexplicablemente, as luces apagáronse antes de que a grella aliñárase adecuadamente causando certa confusión na parte traseira (Eddie Cheever fora lento na volta de quecemento e aínda estaba saíndo da Brabham Straight cando as luces puxéronse verdes). Prost conseguiu pasar a Senna na saída, pero na primeira curva, Senna freou significativamente máis tarde, e volveu tomar a dianteira, case golpeando ao francés no proceso (Prost non presentou resistencia). Máis atrás, Martini derrapou cos seus pneumáticos Pirelli de choiva que se consideraban peores que os dos coches calzados ao seu redor, e Nannini superouno en terceiro lugar. Outros pilotos que fixeron un bo comezo foron de Cesaris e Brundle.
Na primeira volta, Olivier Grouillard trompeou na curva 4, case batendo so seu compañeiro de equipo Arnoux. A medida que avanzaban, aguantando en pista tanto como era posible, moitos pilotos cometeron erros, entre eles Nelson Nelson e Modena. Pero o accidente de JJ Lehto xusto despois da primeira chicana bloqueou parcialmente a pista, provocando a detención da carreira. Mentres iso sucedía, Prost meteuse nos boxes, retirándose por seguridade, antes de criticar aos organizadores da carreira por permitir que a carreira iniciárase. Antes de que a carreira comezase, Prost declarou a súa intención de honrar o seu contrato e iniciar a carreira, pero que se retiraría logo dunha volta. Era ben coñecido que a Prost non lle gustaba competir nun Gran Premio chovendo por razóns de seguridade, mantívose fiel á súa palabra e non impugnou o reinicio, malia os grandes esforzos do xefe do equipo Ron Dennis para persuadilo a facer o contrario.
Mentres que os coches esperaban na grella, os pilotos discutiron se a carreira debería ser reiniciada. Os principais pilotos que defendían abandonar a carreira eran Berger, Mansell, Patrese, Boutsen, Piquet e Nannini. Os partidarios de reiniciar a carreira eran Martini, Brundle, Jean Alesi (malia sufrir bronquitis) de Cesaris e Caffi. O xefe Bernie Ecclestone tamén meteu presión aos organizadores da carreira para que reiniciasen a carreira e, como de costume, saíuse coa súa. Bernie tamén lle dixo a Barry Sheene nunha entrevista que cría que Prost faría a segunda saída (debido a que o seu McLaren estaba ao final do pit lane, aínda que Prost non tiña intención de volver ao seu auto) e que percorrera o circuíto nun coche de golf e atopou que as condicións "melloraran". Mentres todo isto sucedía, Senna permaneceu en silencio sentado no seu McLaren. Prost dixo a reporteiros máis tarde que Ecclestone díxolle que limparan os charcos da Brabham Straight, que era onde a maioría dos coches facían acuaplaning, aínda que Prost non lle creu porque aínda estaba chovendo nese momento.
Na segunda saída, Larini calou o seu Osella Ford V8 antes de colocarse no seu posto na grella e foi expulsado do circuíto polos comisarios, antes de que comezase. Alesi partiu do pit lane despois de que o seu coche se calase na grella e tivo que ser empuxado ao pit lane para arrincalo. Na fronte, Martini fixo un gran comezo aproveitando o oco deixado polo coche ausente de Prost para poñerse á altura de Senna, pero o brasileiro mantivo a vantaxe. Todos os demais mantiveron a orde, aínda que Nannini, malia que non había ninguén diante del pola ausencia de Prost, foi adiantado polo par de Williams só unhas poucas curvas despois do inicio.
Mentres Senna afastábase a unha velocidade impresionante (estaba case 9 segundos por diante xusto logo da primeira volta, aínda que tamén era o único piloto que tiña a pista clara diante del e non se viu afectado pola visibilidade case cero), a carreira converteuse máis dun xogo de adiviñanzas en canto a quen se iría. Logo dunhas poucas voltas de gloria en segundo lugar onde usou a mellor visibilidade e que as súas rodas patinaban co seu pouco potente motor Ford V8 para seguir adiante, Martini foi adiantado en rápida sucesión por ambos Williams e Nannini e o trío inmediatamente comezou a coller o ritmo de Senna agora máis constante en lugar do ritmo de ataque. Rapidamente dobraron ao Minardi co seus inferiores Pirelli de mollado. O primeiro retirado foi Arnoux despois de ser tocado por Eddie Cheever e quedar espetado nunha beirarrúa alta. Arnoux fora o segundo máis rápido na proba en mollado antes da carreira detrás de Senna e estivera seguro de facer unha boa actuación. Berger e Alliot chocaron entón na curva East Terrace, Berger sacou a Alliot (aínda que inicialmente informouse que era Mansell), Derek Warwick trompeou nas curvas 7 e 8 cando o seu acelerador mantívose pisado (como se ve na súa cámara de a bordo que mostra a sorte de Warwick de non ser golpeado pola súa propia roda dianteira dereita logo de golpear a parede de formigón).
Logo, no espazo de dúas voltas, seis coches retiráronse. Ambos Dallara derraparon no mesmo lugar na Brewery Bend e ao primeiro parecía que Caffi mancara o ombreiro logo de golpear a parede interior, aínda que se informou que fora o seu pé o magoado, Cesaris foi capaz de continuar antes de bater de novo nesa volta retirándose, Mansell, Nannini, Piquet e Cheever todos fixeron excursións fóra da pista. Con todo, o maior accidente foi o de Ayrton Senna que marchaba na parte posterior de Brundle para dobralo a el e a Piquet. Senna, quen antes xirara varias veces ao escorregar antes da bifurcación dos boxes, perdendo só 4 segundos no proceso, quedou fóra coa suspensión dianteira esnaquizada logo de regresar aos boxes coa súa roda dianteira dereita desaparecida. Ivan Capelli retirouse tamén.
Cinco voltas despois, Mansell derrapou na curva do cervo, logo unha importante colisión implicou a Piquet e Ghinzani, o que obrigou a ambos os dous a retirarse. Logo destes incidentes a carreira tranquilizouse, co trío principal non pilotando para gañar, senón para permanecer en pista. O último retirado da carreira foi Eddie Cheever (quen ao final resultou pilotar o seu 143º e último Gran Premio) cando trompeou co seu Arrows na estrada de escape de East Terrace e parou o seu motor na volta 42. A única acción importante foi a de Satoru Nakajima, na mellor actuación da súa carreira, que obtivo eloxios ata daqueles que regularmente foran críticos con el, como o campión do mundo James Hunt. Nakajima logrou a volta rápida da carreira, avanzando a través da pista e case atrapar a Patrese para o terceiro lugar, pero finalmente quedou cuarto (Nakajima trompeara na chicana na primeira volta da reanudación e estaba no último lugar ao final da primeira volta). A súa remontada sorprendeu e encantou a moitos, xa que sempre se soubo que non lles gustaban os circuítos urbanos e tampouco lle gustaba competir baixo a choiva. O outro punto de interese foi o terceiro clasificado, Martini, que perdeu posicións para finalmente terminar en sexto lugar, a tres voltas de Boutsen. A carreira de Martini confirmou a opinión xeral de que mentres que os pneumáticos de cualificación de Pirelli eran superiores aos Goodyears, pasaba o contrario cos pneumáticos de carreira de seco e mollado, cos que Goodyear tiña vantaxe.
Durante as etapas medias da carreira, Nannini, que pasara logo dun trompo a Patrese para o segundo lugar, foi capaz de acercarse significativamente a Boutsen e chegou a estar a un segundo do líder. Con todo, como se viu nas cámaras de televisión, isto debeuse principalmente a que o seu compañeiro de equipo en Benetton Emanuele Pirro ignorou as bandeiras dicíndolle que estaba a piques de ser dobrado. Pirro mantivo a Boutsen detrás case 3 voltas permitindo que o seu compañeiro de equipo pechara a diferenza. Boutsen finalmente logrou pasar ao Benetton (axitando o seu puño como mostra de desgusto), mentres que Pirro deixaba pasar doadamente a Nannini. Pouco importaba, xa que Boutsen, anoxado, logrou afastarse de forma constante, con Nannini incapaz de responder.
Logo de dúas horas completáronse 70 voltas de 81, e Boutsen gañou a súa segunda carreira en mollado da tempada seguido por Nannini. Patrese terminou terceiro con Nakajima cuarto, que fixo unha boa última carreira para Lotus antes de unirse a Tyrrell en 1990. Patrese dixo nas entrevistas post carreira aos pilotos que nesas condicións manexaba soamente para o terceiro logo de saber que Mansell retirárase, permitíndolle pasar a Mansell en puntos e terminar terceiro no Campionato de Pilotos. Pirro chegou a meta quinto na súa última carreira con Benetton e Martini finalmente chegou sexto, 3 voltas detrás. Os restantes superviventes foron Maurício Gugelmin no March e o Brabham de Stefano Modena, quen se mantiveron fóra de problemas e mantiveron os seus autos na dirección correcta, pero non lograron recompensa polos seus esforzos.
Todos se sentironse aliviados ao rematar a carreira sen ningún incidente significativo en condicións tan traizoeiras.
Clasificación editar
Pre Cualificación editar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 17 | Nicola Larini
|
Osella-Ford | 1:18.379 | — |
| 2 | 30 |  Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:18.523 | +0.144 |
| 3 | 18 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Ford | 1:19.153 | +0.774 |
| 4 | 37 |  JJ Lehto
|
Onyx-Ford | 1:19.442 | +1.063 |
| 5 | 36 |  Stefan Johansson
|
Onyx-Ford | 1:19.539 | +1.160 |
| 6 | 29 | Michele Alboreto
|
Lola-Lamborghini | 1:20.129 | +1.750 |
| 7 | 34 |  Bernd Schneider
|
Zakspeed-Yamaha | 1:20.179 | +1.800 |
| 8 | 31 | Roberto Moreno
|
Coloni-Ford | 1:20.183 | +1.804 |
| 9 | 33 |  Oscar Larrauri
|
EuroBrun-Judd | 1:20.750 | +2.371 |
| 10 | 35 | Aguri Suzuki
|
Zakspeed-Yamaha | 1:21.012 | +2.633 |
| 11 | 41 | Yannick Dalmas
|
AGS-Ford | 1:21.022 | +2.643 |
| 12 | 40 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:21.600 | +3.221 |
| 13 | 32 | Enrico Bertaggia
|
Coloni-Ford | 1:24.081 | +5.702 |
Cualificación editar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 1 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:17.712 | 1:16.665 | — |
| 2 | 2 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:17.403 | 1:17.624 | +0.738 |
| 3 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:18.043 | 1:17.623 | +0.958 |
| 4 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:18.271 | 1:17.762 | +1.097 |
| 5 | 5 | Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:17.791 | 1:18.586 | +1.126 |
| 6 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:18.636 | 1:17.827 | +1.162 |
| 7 | 27 |  Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:19.525 | 1:18.313 | +1.648 |
| 8 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:18.750 | 1:20.076 | +2.085 |
| 9 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:18.828 | 1:19.487 | +2.163 |
| 10 | 21 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:18.857 | 1:18.899 | +2.192 |
| 11 | 17 | Nicola Larini
|
Osella-Ford | 1:19.305 | 1:19.110 | +2.445 |
| 12 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Judd | 1:19.136 | 1:19.428 | +2.471 |
| 13 | 20 | Emanuele Pirro
|
Benetton-Ford | 1:19.710 | 1:19.217 | +2.552 |
| 14 | 28 |  Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:19.238 | 1:20.615 | +2.573 |
| 15 | 4 | Jean Alesi
|
Tyrrell-Ford | 1:19.363 | 1:19.259 | +2.594 |
| 16 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:19.269 | 1:19.294 | +2.604 |
| 17 | 37 | JJ Lehto
|
Onyx-Ford | 1:20.767 | 1:19.309 | +2.644 |
| 18 | 11 | Nelson Piquet
|
Lotus-Judd | 1:19.392 | 1:20.622 | +2.727 |
| 19 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Lamborghini | 1:19.568 | 1:19.579 | +2.903 |
| 20 | 9 | Derek Warwick
|
Arrows-Ford | 1:19.599 | 1:19.622 | +2.934 |
| 21 | 18 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Ford | 1:19.691 | 1:20.718 | +3.026 |
| 22 | 10 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Ford | 1:19.922 | 1:21.206 | +3.257 |
| 23 | 12 | Satoru Nakajima
|
Lotus-Judd | 1:20.066 | 1:20.333 | +3.401 |
| 24 | 26 | Olivier Grouillard
|
Ligier-Ford | 1:21.882 | 1:20.073 | +3.408 |
| 25 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:20.191 | 1:20.260 | +3.526 |
| 26 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Ford | 1:20.872 | 1:20.391 | +3.726 |
| 27 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:20.428 | 1:20.451 | +3.763 |
| 28 | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:20.633 | 1:20.866 | +3.968 |
| 29 | 39 | Bertrand Gachot
|
Rial-Ford | 1:22.267 | 1:24.913 | +5.602 |
| 30 | 38 | Pierre-Henri Raphanel
|
Rial-Ford | 1:22.305 | 1:22.391 | +5.640 |
Carreira editar
Posicións logo da carreira editar
|
|
- Nota: Só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións.
Notas editar
- ↑ "1989 Australian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 January 2015. Consultado o 23 December 2015.
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Australia de 1989 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Xapón de 1989 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1989 |
Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 1990 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1988 |
Gran Premio de Australia | Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1990 |