Gran Premio de Alemaña de 1991

O Gran Premio de Alemaña de Fórmula 1 de 1991 (oficialmente o LII Grosser Mobil 1 Preis von Deutschland) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou en Hockenheimring o 28 de xullo de 1991. Foi a novena rolda da tempada de 1991, o 53º Gran Premio de Alemaña e o décimo quinto que se celebrou no circuíto de Hockenheim. A carreira disputouse sobre 45 voltas do circuíto de sete quilómetros para unha distancia de carreira de 306 quilómetros. Foi gañada polo piloto de Williams Nigel Mansell despois de comezar desde a pole position. O seu compañeiro de equipo Riccardo Patrese finalizou segundo co Ferrari do piloto Jean Alesi terceiro.

Alemaña Gran Premio de Alemaña de 1991
Detalles da carreira
Carreira 9 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1991.
Trazado do circuíto de Hockenheimring.
Trazado do circuíto de Hockenheimring.
Data 28 de xullo de 1991
Nome oficial LII Grosser Mobil 1 Preis von Deutschland
Localización Hockenheimring, Hockenheim, Alemaña
Percorrido Percorrido permanente de carreira
6´802 km
Distancia 45 voltas, 306´090 km
ClimaAsollado e cálido
Pole position
Piloto Nigel Mansell Williams-Renault
Tempo 1:37.087
Volta rápida
Piloto Italia Riccardo Patrese Williams-Renault
Tempo 1:43.569 na volta 35
Podio
Primeiro Nigel Mansell Williams-Renault
Segundo Italia Riccardo Patrese Williams-Renault
Terceiro Francia Jean Alesi Ferrari

Pre-carreira editar

Ayrton Senna pasou unha noite nun hospital en Mannheim logo de chocar durante as probas previas á carreira unha semana antes. O accidente foi causado por unha falla nun pneumático.[1]

Informe editar

Houbo dous cambios na lista de inscritos, o primeiro foi en Lotus onde Johnny Herbert foi substituído polo mozo alemán Michael Bartels debido á anteriores compromisos na Fórmula 3000 xaponesa, e o segundo foi en Footwork onde Alex Caffi volveu á acción logo do seu accidente de tráfico. Por outra parte, Satoru Nakajima anunciou que se retiraría a fin de ano. O sorteo de precualificación tamén trocou, Dallara, Modena, e Jordan escaparon da proba da mañá do venres e condenaron a Brabham, AGS, e Footwork a unirse a Fondmetal e Coloni na complicada sesión da mañá do venres.

En práctica do sábado Érik Comas tivo un grande accidente no seu Ligier, o condutor francés resultou ileso, pero suscitou preguntas sobre a seguridade da segunda chicana. A cualificación viu a Nigel Mansell obter a pole diante do seu rival Ayrton Senna. Gerhard Berger foi terceiro, seguido por Riccardo Patrese, Alain Prost, Jean Alesi, Andrea de Cesaris, Nelson Piquet, Roberto Moreno, e Pierluigi Martini no Minardi, aproveitando ao máximo o seu motor Ferrari no circuíto de alta velocidade.

O domingo, un par de horas antes da carreira, houbo unha reunión de pilotos da FIA e Senna solicitou ao director da carreira Roland Bruynseraede que as paredes de pneumáticos nas chicanas sacáranse debido á posibilidade de golpear os pneumáticos e trompear, o que lle sucedera durante a cualificación para o Gran Premio de México, e isto quentouse cando o presidente da FIA Jean-Marie Balestre, Senna e algúns outros pilotos tiveron unha breve discusión sobre as regulacións sobre a seguridade. Balestre logo instigou un voto democrático, e a votación serviu para eliminar as paredes de pneumáticos e substituílos por conos de tráfico.

Ao comezo da carreira, Mansell tivo unha gran saída, mentres que Berger quedou en segundo lugar por diante do seu compañeiro Senna, con Prost, Patrese e Alesi completando os primeiros seis. Na parte traseira, Mark Blundell colisionou con Nicola Larini, Blundell continuou, pero a carreira de Larini terminara. Berger fixo unha mala parada en boxes e caeu ao décimo lugar, mentres que Prost comezou a acercarse a Senna. Mansell escapaba na dianteira e cando cambiou os pneumáticos saíu xusto detrás de Alesi que nese momento lideraba a carreira, pero non perdeu o tempo e pasou a Alesi dúas voltas máis tarde para volver tomar a dianteira. Mentres Mansell afastábase, desenvolveuse unha tremenda batalla polo terceiro posto entre Senna, Prost e Patrese, Riccardo derrotou a ambos homes antes de partir tras Alesi. Senna e Prost continuaron pelexando polo cuarto lugar e o mellor punto para falar chegou na volta 37 cando Prost intentou pasar a Senna ao entrar na primeira chicana. Prost foi máis rápido e intentou pasalo polo exterior, Senna non cedeu e Prost foise e calou o motor. Prost culpou a Senna e dixo que non o perdoaría a próxima vez, mentres que Senna acusou a Prost de queixarse por queixarse. Mentres tanto, Mansell logrou a súa terceira vitoria consecutiva, liderando diante dos locais Patrese, Alesi, Berger, Cesaris e Gachot, xa que Senna quedou sen combustible na última volta por segunda carreira consecutiva, permitindo a Mansell achegarse a oito puntos de Senna no campionato de pilotos.

Clasificación editar

Cualificación previa editar

Pos Piloto Construtor Tempo Diferenza
1 7   Martin Brundle Brabham-Yamaha 1:42.810
2 17   Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:43.939 +1.129
3 9   Michele Alboreto Footwork-Ford 1:44.034 +1.224
4 8   Mark Blundell Brabham-Yamaha 1:44.257 +1.447
5 14   Olivier Grouillard Fondmetal-Ford 1:44.645 +1.835
6 10   Alex Caffi Footwork-Ford 1:45.282 +2.472
7 18   Fabrizio Barbazza AGS-Ford 1:46.604 +3.794
8 31   Pedro Chaves Coloni-Ford 1:47.546 +4.736

Cualificación editar

Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 5   Nigel Mansell Williams-Renault 1:37.467 1:37.087
2 1   Ayrton Senna McLaren-Honda 1:38.208 1:37.274 +0.187
3 2   Gerhard Berger McLaren-Honda 1:37.946 1:37.393 +0.306
4 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 1:38.146 1:37.435 +0.348
5 27   Alain Prost Ferrari 1:39.422 1:39.034 +1.947
6 28   Jean Alesi Ferrari 1:39.391 1:39.042 +1.955
7 33   Andrea de Cesaris Jordan-Ford 1:40.387 1:40.239 +3.152
8 20   Nelson Piquet Benetton-Ford 1:40.560 1:40.878 +3.473
9 19   Roberto Moreno Benetton-Ford 1:41.968 1:40.957 +3.870
10 23   Pierluigi Martini Minardi-Ferrari 1:40.998 1:41.373 +3.911
11 32   Bertrand Gachot Jordan-Ford 1:41.443 1:41.308 +4.221
12 16   Ivan Capelli Leyton House-Ilmor 1:42.025 1:41.330 +4.243
13 3   Satoru Nakajima Tyrrell-Honda 1:41.515 1:41.390 +4.303
14 4   Stefano Modena Tyrrell-Honda 1:41.566 1:41.952 +4.479
15 7   Martin Brundle Brabham-Yamaha 1:42.294 1:41.615 +4.528
16 15   Maurício Gugelmin Leyton House-Ilmor no time 1:41.735 +4.648
17 25   Thierry Boutsen Ligier-Lamborghini 1:41.823 1:41.929 +4.736
18 21   Emanuele Pirro Dallara-Judd 1:42.021 1:42.672 +4.934
19 24   Gianni Morbidelli Minardi-Ferrari 1:42.132 1:42.058 +4.971
20 22   JJ Lehto Dallara-Judd 1:42.171 1:42.708 +5.084
21 8   Mark Blundell Brabham-Yamaha 1:43.414 1:42.216 +5.129
22 30   Aguri Suzuki Lola-Ford 1:45.037 1:42.474 +5.387
23 11   Mika Häkkinen Lotus-Judd 1:44.816 1:42.726 +5.639
24 34   Nicola Larini Lambo-Lamborghini 1:44.596 1:43.035 +5.948
25 29   Éric Bernard Lola-Ford 1:43.797 1:43.321 +6.234
26 26   Érik Comas Ligier-Lamborghini 1:43.803 1:43.364 +6.277
27 9   Michele Alboreto Footwork-Ford 1:44.362 1:43.409 +6.322
28 12   Michael Bartels Lotus-Judd 1:46.409 1:43.624 +6.537
29 17   Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:43.787 1:43.918 +6.700
30 35   Eric van de Poele Lambo-Lamborghini 1:44.489 1:44.207 +7.120

Carreira editar

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 5   Nigel Mansell Williams-Renault 45 1:19:29.661[2] 1 10
2 6   Riccardo Patrese Williams-Renault 45 + 13.779 4 6
3 28   Jean Alesi Ferrari 45 + 17.618 6 4
4 2   Gerhard Berger McLaren-Honda 45 + 32.651 3 3
5 33   Andrea de Cesaris Jordan-Ford 45 + 1:17.537 7 2
6 32   Bertrand Gachot Jordan-Ford 45 + 1:40.605 11 1
7 1   Ayrton Senna McLaren-Honda 44 Sen combustible 2
8 19   Roberto Moreno Benetton-Ford 44 + 1 volta 9
9 25   Thierry Boutsen Ligier-Lamborghini 44 + 1 volta 17
10 21   Emanuele Pirro Dallara-Judd 44 + 1 volta 18
11 7   Martin Brundle Brabham-Yamaha 43 + 2 voltas 15
12 8   Mark Blundell Brabham-Yamaha 43 + 2 voltas 21
13 4   Stefano Modena Tyrrell-Honda 41 + 4 voltas 14
Ret 27   Alain Prost Ferrari 37 Trompo 5
Ret 16   Ivan Capelli Leyton House-Ilmor 36 Motor 12
Ret 22   JJ Lehto Dallara-Judd 35 Motor 20
Ret 20   Nelson Piquet Benetton-Ford 27 Motor 8
Ret 3   Satoru Nakajima Tyrrell-Honda 26 Caixa de cambios 13
Ret 26   Érik Comas Ligier-Lamborghini 22 Motor 26
Ret 15   Maurício Gugelmin Leyton House-Ilmor 21 Caixa de cambios 16
Ret 11   Mika Häkkinen Lotus-Judd 19 Motor 23
Ret 30   Aguri Suzuki Lola-Ford 15 Motor 22
Ret 24   Gianni Morbidelli Minardi-Ferrari 14 Diferencial 19
Ret 23   Pierluigi Martini Minardi-Ferrari 11 Diferencial 10
Ret 29   Éric Bernard Lola-Ford 9 Transmisión 25
Ret 34   Nicola Larini Lambo-Lamborghini 0 Trompo 24
NSC 9   Michele Alboreto Footwork-Ford
NSC 12   Michael Bartels Lotus-Judd
NSC 17   Gabriele Tarquini AGS-Ford
NSc 35   Eric van de Poele Lambo-Lamborghini
NSCP 14   Olivier Grouillard Fondmetal-Ford
NSCP 10   Alex Caffi Footwork-Ford
NSCP 18   Fabrizio Barbazza AGS-Ford
NSCP 31   Pedro Chaves Coloni-Ford
Fonte:[3]

Notas editar

  • A precualificación trocou despois da metade da tempada. Jordan, Dallara e Modena salváronse da precualificación, xa que se clasificaron mellor que os equipos permitidos na cualificación propiamente dita. AGS, Footwork e Brabham entraron na precualificación.
  • Satoru Nakajima anunciou a súa decisión de retirarse da F1 ao final da tempada.
  • O piloto alemán Michael Bartels substituíu a Johnny Herbert pero non puido clasificar
  • Erik Comas sufriu un grande accidente na chicana Ostkurve, escapou ileso e os pneumáticos da chicana substituíronse por conos de tráfico.
  • Alex Caffi regresou ao equipo Footwork en substitución de Stefan Johansson. Caffi ameazara con accións legais se non se lle concedía o seu desexo.
  • Ayrton Senna e Alain Prost novamente víronse envoltos nunha controversia, tratando de adiantar a Senna. Prost sentiu que o brasileiro freouno e non lle deixou máis remedio que ir pola vía de escape onde Prost se estancou. Prost polemicamente afirmou logo da carreira "Se o atrapo novamente nesa posición, empuxareino, iso é seguro!"
  • Senna quedou sen combustible cando ía cuarto e detívose a falta dunha volta coincidindo no mesmo lugar onde Prost se estancou.
  • O Gran Premio de Alemaña de 1991 foi o primeiro Gran Premio baixo unha Alemaña unificada. A reunificación alemá tivo lugar o 3 de outubro de 1990, 3 meses e 3 días despois do anterior Gran Premio.

Posicións logo da carreira editar

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio do Reino Unido de 1991
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1991
Carreira seguinte:
Gran Premio de Hungría de 1991
Carreira anterior:
Gran Premio de Alemaña de 1990
Gran Premio de Alemaña Carreira seguinte:
Gran Premio de Alemaña de 1992

Notas editar

  1. "AUTO RACING; Senna Hospitalized". New York Times. 1991-07-20. 
  2. Henry, Alan (1991). AUTOCOURSE 1991-92. Hazleton Publishing. p. 183. ISBN 0-905138-87-2. 
  3. "1991 German Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015. 

Ligazóns externas editar