Giulia Lanciani

filóloga italiana

Giulia Lanciani, nada en Roma o 16 de maio de 1935[1] e finada o 14 de novembro de 2018,[2] foi unha filóloga, lusitanista e galicianista italiana, académica de honra da Real Academia Galega.

Infotaula de personaGiulia Lanciani
Biografía
Nacemento16 de maio de 1935 Editar o valor em Wikidata
Roma, Italia Editar o valor em Wikidata
Morte14 de novembro de 2018 Editar o valor em Wikidata (83 anos)
Roma, Italia Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeItalia (1946–2018)
Reino de Italia (1935–1946) Editar o valor em Wikidata
EducaciónUniversidade de Roma La Sapienza Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoLiteratura portuguesa, Literatura galego-portuguesa e Literatura do Brasil (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Lugar de traballo Venecia
Roma Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónprofesora universitaria , tradutora Editar o valor em Wikidata
EmpregadorUniversidade de Roma La Sapienza
Università degli Studi Roma Tre (en) Traducir
Universidade Ca' Foscari de Venecia Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua italiana, lingua portuguesa, lingua galega e portugués do Brasil Editar o valor em Wikidata
Familia
CónxuxeGiuseppe Tavani Editar o valor em Wikidata

Bitraga: 758 Dialnet: 547972

Traxectoria editar

É profesora de lingua portuguesa e de literatura portuguesa e brasileira na Universidade de Roma Tres. As súas investigacións centráronse na poesía dos trobadores galego-portugueses medievais, o teatro portugués do século XVI e a literatura de viaxes. Traduciu ao italiano dende o portugués, ademais de facer achegas tamén a partir do catalán e do galego. Foi, por exemplo, a tradutora de Os escuros soños de Clío, de Carlos Casares.

O 7 de marzo de 2014 leu o discurso "Aventuras e desventuras da transmisión manuscrita da lírica medieval galega" no acto da súa recepción como académica de honra da RAG, que foi respondido por Rosario Álvarez Blanco.[3]

Obras editar

Edicións editar

  • Il canzoniere di Fernan Velho, L'Aquila, Japadre, 1977
  • Os relatos de naufrágios na literatura portoguesa dos séculos XVI e XVII, Lisbona, Instituto de Cultura Portuguesa, 1979
  • Gaspar Alfonso, Naufragi e peregrinazioni americane di Gaspar Alfonso, Milán, Cisalpino-Goliardico, 1984
  • Ruy Belo, Verde vittima del vento, L'Aquila, Japadre, 198
  • Carlos Casares, Gli oscuri sogni di Clio, L'Aquila, Japadre, 1989
  • Fernando Namora, Sandali di vento, L'Aquila, Japadre, 1989
  • Tempeste e naufragi sulla via delle Indie, Roma, Bulzoni, 1991
  • Dicionário da literatura medieval galega e portuguesa, Lisboa, Caminho, 1993 (con Giuseppe Tavani)
  • Grammatica portoghese, Milán, LED, 1993 (con Giuseppe Tavani)
  • Jorge Amado: ricette narrative, Roma, Bulzoni, 1994
  • José Saramago: il bagaglio dello scrittore, Roma, Bulzoni, 1996
  • Manuel Bandeira, Libertinagem; Estrela da Manhã, Madrid, ALLCA, 1998
  • Profilo di storia linguistica e letteraria del Portogallo: dalle origini al Seicento, Roma, Bulzoni, 1999
  • Inchiostro nero che danza sulla carta: antologia di poesia portoghese contemporanea, Milán, Mondadori, 2002
  • Vasco Graça Moura, Tra conoscenza e complice armonia, L'Aquila, Japadre, 2002
  • Morfologie del viaggio: l'avventura marittima portoghese, Milán, LED, 2006

Traducións editar

  • De António Ribeiro Chiado, Auto das regateiras, Roma, Edizioni dell'Ateneo, 1970
  • Carlos de Oliveira, Officina poetica, Milán, Accademia, 1975
  • Carlos de Oliveira, Finisterra: paesaggio e popolamento, L'Aquila, Japadre, 1983
  • Pedro Tamen, Allegria del silenzio, L'Aquila, Japadre, 1984 (con Ettore Finazzi Agro)
  • Sophia de Mello Breyner, Il sole il muro il mare, L'Aquila, Japadre, 1987
  • Salvador Espriu, Cristallo di parole, L'Aquila, Japadre, 1989
  • Carlos Casares, Gli oscuri sogni di Clio, L'Aquila, Japadre, 1989
  • José Saramago, La seconda vita di Francesco d'Assisi, Milán, Ricordi, 1991
  • Jorge Amado, Il ragazzo di Bahia, Milán, Garzanti, 1992
  • José Saramago, Il perfetto viaggio, Milán, Bompiani, 1994
  • José Saramago, Teatro, Torino, Einaudi, 1997 (con Rita Desti)
  • João Guimarães Rosa, Il che delle cose, Roma, Bulzoni, 2000
  • Teresa Rita Lopes, A fior di parola, L'Aquila, Japadre, 2000
  • João Guimarães Rosa, La terza sponda del fiume, Milán, Mondadori, 2003
  • Carlos Drummond de Andrade, Quando è giorno di partita, Roma, Cavallo di Ferro, 2005
  • José Luís Peixoto, Questa terra ora crudele, Roma, La Nuova Frontiera, 2005
  • José Saramago, Di questo mondo e degli altri, Torino, Einaudi, 2006
  • José Saramago, Il quaderno: testi scritti per il blog, settembre 2008-marzo 2009, Torino, Bollati Boringhieri, 2009
  • José Saramago, La seconda vita di Francesco d'Assisi e altre opere teatrali, Milán, Feltrinelli, 2011 (con Rita Desti)

Premios editar

En 2003 recibiu o Premio Nacional de Italia de Tradución pola súa traxectoria como tradutora.

En 2011 recibiu o título de Grande Oficial da Orde do Infante Don Henrique (orde portuguesa). En 2014 foi nomeada académica de honra da Real Academia Galega[4][5].

Foi doutora honoris causa polas universidades Nova e Clásica de Lisboa.

Notas editar

  1. Gonçalves, Elsa (1997): "Giulia Lanciani Arquivado 16 de novembro de 2018 en Wayback Machine.", Biblos – Enciclopédia Verbo das Literaturas de Língua Portuguesa, 2, Lisboa, Verbo, 1997, coll. 1342-4.
  2. "Instituto Camões e Embaixada em Roma lamentam morte da professora Giulia Lanciani". Diário de Notícias (en portugués). 15/11/2018. 
  3. "Aventuras e desventuras da transmisión manuscrita da lírica medieval galega" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 04 de febreiro de 2017. Consultado o 15 de novembro de 2018. 
  4. "Recepción de Lanciani na RAG". Arquivado dende o orixinal o 07 de marzo de 2014. Consultado o 07 de marzo de 2014. 
  5. "La RAG nombra este viernes "académica de honor" a Giulia Lanciani". El Correo Gallego (en castelán). 6/3/2014. Arquivado dende o orixinal o 24/09/2015. Consultado o 07/03/2014.