Giosuè Carducci

Giosuè Carducci
	;
Nome orixinal	(it) Giosuè Carducci
Biografía
Nacemento	(it) Giosuè Alessandro Giuseppe Carducci ; 27 de xullo de 1835 ; Valdicastello Carducci (en)
Morte	16 de febreiro de 1907 (71 anos); Boloña
Lugar de sepultura	Certosa di Bologna (en) 44°29′44″N 11°18′35″L / 44.4956629, 11.3098311
Senador do Reino de Italia
	13 de decembro de 1890 –
Deputado do Reino de Italia
	20 de novembro de 1876 – 2 de maio de 1880 ; Lexislatura: 13th Legislature of the Kingdom of Italy (en)
Datos persoais
Residencia	Casa Carducci (en) (1890–1907)
País de nacionalidade	Reino de Italia (1861–1907)
Relixión	Ateísmo
Educación	Scuola Normale Superiore. Classe di Lettere e Filosofia (en) - diploma di licenza della Scuola Normale Superiore (en) (1853–1856); convent of Scolopi (en) (1849–)
Actividade
Ocupación	escritor , profesor universitario , crítico literario , político , poeta , xornalista , filólogo
Empregador	Universidade de Boloña (1860–1904) ; Liceo Statale Niccolò Forteguerri (en) (1859–1860) ; Q116455515 (1856–1857)
Partido político	Historical Far Left (en)
Membro de	Deputazione di Storia Patria per le Venezie (en) (1893–); Società reale di Napoli (en) (1889–); Società dantesca italiana (en) (1888–); Accademia Nazionale dei Lincei (1887–); Accademia della Crusca (pt) (1886–); Lombard Institute Academy of Science and Letters (en) (1869–); Deputazione di storia patria per l'Umbria (en)
Profesores	Geremia Barsottini (en) e Celestino Zini (en)
Alumnos	Manara Valgimigli (pt) e Emma Tettoni (en)
Pseudónimo literario	Enotrio Romano
Lingua	Lingua italiana
Familia
Cónxuxe	Elvira Menicucci (pt)
Fillos	Beatrice Carducci (pt) , Libertà Carducci (pt)
Pais	Michele Carducci e Ildegonda Celli (pt)
	Premios (1906) Premio Nobel de Literatura ;
	Sinatura

Giosuè Carducci, nado en Valdicastello, na Toscana, o 27 de xullo de 1835 e finado en Boloña o 16 de febreiro de 1907, foi un poeta italiano. Foille concedido o premio Nobel de Literatura en 1906.

Traxectoria editar

Foi fillo dun médico rural. Pasou a súa infancia na rexión de Maremma antes de trasladarse a Pisa en 1853, onde estudou Filosofía e Letras na Universidade. Logo de exercer de profesor en diferentes centros docentes, de 1860 a 1904 foi profesor de literatura italiana na Universidade de Boloña, cátedra que mantivo durante 42 anos.

Oposto ao papado, á monarquía e ao sentimentalismo que dominaban a literatura italiana do seu tempo, foi o primeiro poeta que adaptou con éxito os metros clásicos latinos á poesía italiana moderna. En toda a súa obra son notorias a afirmación da súa personalidade, a súa rebeldía e incorformismo -sobre todo na súa época xuvenil- e o seu anticlericalismo militante.

A súa primeira colección de versos foi Juvenilia (1856-1860), á que seguirían Levia Gravia (1861-1871), Giambi ed epodi (1867-1879), Rime nuove (1871), Odi barbare (1877-1889), Rime e ritmi (1890-1897), Intermezzo (1874-1886), La canzone dei Legnano (1879), Ça ira (1883) e Primizie e reliquie, publicada postumamente en 1928.