Fronte Popular
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2015.) |
Fronte Popular foi o nome dado a varias coalicións electorais da década de 1930 entre partidos de sensibilidade democrática e antifascista, que abarca desde sectores da clase media democrática ás forzas populares de base traballadora de partidos de esquerda e esquerda radicais. Os seus compoñentes principais eran partidos burgueses liberais ou de centroesquerda (radicais ou republicanos) xunto aos partidos de esquerda (socialistas e comunistas) .
Historia editar
Estas coalicións cristalizaron na Europa dos anos 30 para facer fronte ao perigo do ascenso do fascismo e o nazismo e a ameaza da destrución da democracia a través dun baleirado das propias institucións constitucionais tras caer o goberno ou o parlamento en mans do fascismo. A política de clase contra clase imposta pola Komintern impediu unha alianza efectiva das forzas democráticas ao prohibir aos partidos comunistas participar nelas; esta posición variou posteriormente á destrución da República de Weimar e facerse co poder Adolf Hitler en Alemaña. A Komintern e a política exterior soviética (resolucións VIII Congreso (1935) cambiaron a súa liña e propiciaron unha postura máis flexible e de achegamento a todas as forzas democráticas e facilitase a formación de gobernos democráticos de ampla base. En calquera caso, o concepto de Fronte Popular xorde dunha necesidade sentida por amplas masas da poboación ante o perigo fascista e non son froito da Komintern, senón que máis exactamente, esta propiciou a entrada dos comunistas en tales alianzas e favoreceu o achegamento dos partidos comunistas e socialdemócratas. O propósito da Fronte Popular era unir as forzas obreiras e as burguesas consideradas progresistas baixo un programa básico consistente en impulsar reformas sociais e laborais e unha defensa incondicional do sistema democrático e unir as forzas de centro e esquerda contra a dereita e os grupos fascistas.
No Estado Español editar
No caso de España tamén contou co apoio dos anarquistas, sendo que estes usualmente rexéitanos por consideralos fórmulas populistas de facer política. Estes últimos pediron o voto entre os seus seguidores ao coñecer a intención que tiña a Fronte Popular de liberar cando chegase ao poder a todos os presos froito da represión da Folga Xeral de outubro de 1934.
Diversas frontes editar
As coalicións máis destacables son:
- A Fronte Popular de Francia: coalición política de socialistas, comunistas e radicais. Formada en decembro de 1935, gañou as eleccións parlamentarias de maio de 1936 sendo electo primeiro ministro Léon Blum. Mantívose no poder ata 1938.
- A Fronte Popular de España, coalición política de republicanos de esquerda, socialistas e comunistas formada en 1935. Gañou as eleccións celebradas o 16 de febreiro de 1936 e mantívose no goberno ata o final da guerra civil española en 1939, con Manuel Azaña como presidente da II República. A presidencia do Goberno, pola súa banda, ocupábaa Casares Quiroga.
- A Fronte Popular de Chile, que foi unha coalición entre os partidos comunistas, socialistas, radicais e a Confederación de Traballadores de Chile formada en 1937. Levou á presidencia da república, ao gañar as eleccións de 1938, a Pedro Aguirre Porca. A Fronte Popular e alianzas similares (como a Alianza Democrática) que lle sucedierón mantivéronse no poder ata 1947. Elixindo a Juan Antonio Ríos e Gabriel González Videla.