Francisco I da Bretaña

Francisco I (en bretón: Fransez I, en francés: François I) coñecido como o Amado, nado en Gwened o 11 de maio de 1414 e finado no Kastell an Erminig, da mesma cidade o 19 de xullo de 1450, foi duque da Bretaña, conde de Montfort e conde titular de Richmond, desde 1442 ata a súa morte. Fillo de Xoán V o Sabio e de Xoana de Valois ou de Francia, princesa de Francia filla do rei Carlos VI. Sucedeu ao seu pai como duque da Bretaña e conde de Montfort.

Francisco I da Bretaña

Biografía
Nacemento	14 de maio de 1414 Vannes, Francia
Morte	17 de xullo de 1450 (36 anos) Nantes, Francia
Lugar de sepultura	Redon Abbey (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Relixión	Cristianismo
Actividade
Ocupación	aristócrata
Lingua	Lingua francesa
Outro
Título	Duque
Familia	Montfort of Brittany (en)
Cónxuxe	Isabel da Escócia (pt) (1442 (Gregoriano)–) Iolanda de Anjou (pt)
Parella	NN (en)
Fillos	Margarida da Bretanha (pt)  () Isabel da Escócia (pt) Maria da Bretanha, Viscondessa de Rohan (pt)  () Isabel da Escócia (pt) Jeanne bâtarde de Bretagne (en)  () NN (en)
Pais	Xoán V da Bretaña   e Joana de França (pt)
Irmáns	Isabela da Bretanha (pt) , Gilles da Bretanha (pt) e Pedro II da Bretaña

Francisco I da Bretaña.

Traxectoria

Criado en Francia, participou na parte final da Guerra dos Cen Anos e en 1449 loitou á fronte de seis mil homes ao mando do seu tío Artur de Richemont o condestable, do que foi nomeado cabaleiro e axudou a expulsar aos ingleses de Normandía. O seu lema era: "Non hai máis rei que Deus" e logrou unha reconciliación coa familia de Penthièvre.

Un irmán (e herdeiro), Xil da Bretaña, era amigo de Henrique VI de Inglaterra, que fixera queimar a Xoana de Arco, e era un reputado cabaleiro que representaba os intereses ingleses na Bretaña dirixindo o partido favorábel á alianza con Inglaterra, política á que daquela se opoñían os príncipes bretóns e a corte da Bretaña. Francisco fixérao arrestar e enviar á cadea en 1446. Xil morreu asasinado en 1450. Aínda que non se sabe se Francisco o ordenou ou se o asasinato foi o resultado da acción individual dun dos seus cabaleiros, Francisco foi asaltado polo remordemento (e morreu pouco despois).

En 1446 concedeulle ao seu camarlengo Briand III Châteaubriant-Beaufort (que desempeñaba este cargo desde 1439) o dereito de celebrar unha feira anual na aldea de Plergar.

Segundo o seu testamento, foi enterrado diante do altar da igrexa abacial de Saint-Sauveur-de-Redon no país de Gwened. A súa tumba foi trasladada a unha das capelas do deambulatorio en 1780 e destruída durante a Revolución. A súa viúva, a duquesa Isabel de Escocia, sobreviviu ata 1494 e foi enterrada en Gwened.

Matrimonio e descendencia

Casou por primeira vez en Nantes o 28 de agosto de 1431 con Violante ou Iolanda de Anjou (1412 - 1440), filla de Lois II de Anjou, conde de Anjou e Provenza e Iolanda de Aragón, e tivo a:

• Reinaldo, nado en 1434, morreu en 1439

Despois dunha viuvez de nove anos, volveu casar en An Alre o 30 de outubro de 1442 con Isabel de Escocia (1426 †-c. 1494), filla de Xacobe I Estuardo, rei de Escocia e Xoana Beaufort, e tivo a:

• Margarida da Bretaña (1443 - 1469), que casou en 1455 con Francisco II da Bretaña.
• María da Bretaña (1446 - 1511), casada en 1462 con Xoán II, vizconde de Rohan (m. 1516) e conde de Porhoët.

Malia as protestas da corte escocesa, estas dúas princesas non foron recoñecidas como herdeiras do ducado. Francisco elixiu como herdeiro ao seu irmán Pedro de Guingamp (Pedro II da Bretaña). Este non tiña fillos e para evitar calquera posíbel conflito, o duque casou á súa sobriña Margarida da Bretaña con Francisco de Étampes (máis tarde Francisco II da Bretaña), o segundo na orde de sucesión, e a María con Xoán de Rohan, o principal barón da Bretaña.

Galería

• 
  Francisco I e o seu exército por Marcial de Auvernia, século XV na obra Vésperas de Carlos VII .
• 
  Funerais de Francisco I, de Marcial de Auvernia.
• 
  Francisco I e Arturo III de Bretaña.
• 
  Selo do duque.

Véxase tamén

Bibliografía

• Arthur Le Moyne de La Borderie e Barthélemy-Ambroise-Marie Pocquet du Haut-Jussé: Histoire de Bretagne. IV, 1364-1515. J. Plihon et L. Hommay / Alphonse Picard. Rennes / París. 1906. en liña. Reedición: Mayenne, Joseph Floch, 1972.
• Jean-Pierre Leguay e Hervé Martin: Fastes et malheurs de la Bretagne ducale 1213-1532. Ouest-France Université Rennes (1982) ISBN 285882309X