Wikipedia

François de La Rochefoucauld

François VI, duque de La Rochefoucauld, nado en París o 15 de setembro de 1613 e finado na mesma cidade o 17 de marzo de 1680, foi un escritor, aristócrata, político, militar, poeta e filósofo francés, coñecido, sobre todo, polas súas máximas.

Infotaula de personaFrançois de La Rochefoucauld

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento15 de setembro de 1613 Editar o valor em Wikidata
París, Francia Editar o valor em Wikidata
Morte17 de marzo de 1680 Editar o valor em Wikidata (66 anos)
París (Francia) Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeFrancia Editar o valor em Wikidata
EducaciónPrytanée National Militaire (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónmemorialista , escritor , militar Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua francesa Editar o valor em Wikidata
Participou en
La Société du Samedi (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
Outro
TítuloDuque Editar o valor em Wikidata
CónxuxeAndrée de Vivonne (en) Traducir (1628–) Editar o valor em Wikidata
ParellaAnne-Geneviève de Bourbon-Condé (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
FillosFrançois VII de La Rochefoucauld (pt) Traducir
 () Andrée de Vivonne (en) Traducir
Charles-Paris d'Orléans-Longueville (pt) Traducir
 () Henri d'Orléans, duc de Longueville (pt) TraducirAnne-Geneviève de Bourbon-Condé (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
PaisFrançois V de La Rochefoucauld (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata  e Gabrielle du Plessis-Liancourt (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
ParentesFabio Brulart de Sillery (pt) Traducir (sobriño) Editar o valor em Wikidata
Premios
Editar o valor em Wikidata
WikiTree: De_La_Rochefoucauld-6

Traxectoria editar

Como todos os primoxénitos da casa de La Rochefoucauld, recibiu o nome de François en honra a Francisco I e, dende o seu nacemento, xa era Príncipe de Marcillac en tanto que herdeiro do ducado de La Rochefoucauld. Os seus estudos non foron moitos xa que os abandonou aos dezaseis anos para alistarse na mariña e, inmediatamente, comezou a darse a coñecer na vida pública. Foi casado nominalmente aos catorce anos[1] con Andrée de Vivonne[2] que, ao parecer, o adoraba, antes de que se vise implicada nun escándalo. Durante algúns anos, La Rochefoucauld participou en diferentes batallas militares nas que amosou unha gran valentía, aínda que nunca logrou a consideración dos seus capitáns. Comezou entón a frecuentar a contorna de Marie de Rohan, a primeira das tres mulleres soadas que terían, sucesivamente, unha grande influencia na súa vida.

Por mediación de Marie de Rohan, achegouse á raíña Ana de Austria colaborando nas numerosas intrigas levadas a cabo contra o cardeal Richelieu. Con todo, estas non tiveron ningún éxito, foi desterrado en varias ocasións e, en 1637 foi encerrado na Bastilla durante oito días. Despois diso tivo que retirarse aos dominios do seu pai. En 1642, trala morte de Richelieu, a situación pareceu volverse máis favorable para a ambición que animaba a metade da nobreza de Francia. La Rochefoucauld tivo un papel importante tomando parte activa na reconciliación da raíña con Condé, participando nunha liga contra Gastón, duque de Orleáns. Non obstante, a crecente influencia de Mazarin supuxo un obstáculo e a amizade que mantiña cara a 1645 coa duquesa Ana de Longueville inclinouno, definitivamente, polos ideais da Fronda onde interveu de forma moi activa, e chegou a ostentar un dos principais graos do exército rebelde. Interveu de xeito destacable no asalto de París, baténdose valentemente nos combates e foi gravemente ferido no asedio de Mardyke.[3]

No segundo asedio da Fronda, La Rochefoucauld correu a mesma sorte que Condé. Trala morte do seu pai, en 1650 produciuse un incidente característico. A nobreza das provincias reuniuse para asistir aos funerais e o novo duque de La Rochefoucauld tentou convencelos para unirse a el e enfrontarse á gornición de Saumur, o que non conseguiu. Participou, despois, en diversas accións da Fronda sen demasiada fortuna e, na batalla da Faubourg Saint Antoine (1652), foi ferido na cabeza chegándose a temer pola perda da súa vista. Precisou dun ano para recuperarse, que pasou na cidade de Verteuil. Tras vinte anos pasados en diferentes combates, atopouse cunha saúde moi debilitada, unha fortuna diminuída e moitos conflitos con todos aqueles que agora tiñan algún poder no Estado. Permaneceu algúns anos retirado e recuperouse, especialmente grazas á axuda de Gourville que estivo ao seu servizo despois de estar ao servizo de Mazarin e Condé, co que obtivo fortuna e influencias. La Rochefoucauld volveu á corte despois do falecemento de Mazarin.

A partir de entón dedicouse a levar unha existencia totalmente mundana frecuentando asiduamente todos os salóns, especialmente o salón de Madeleine de Sablé membro da contorna de Rambouillet e fundadora de varios salóns. La Rochefoucauld pasou os seus anos de retiro escribindo as súas Memorias que foron publicadas, clandestina e parcialmente, en 1662, en Bruxelas polos Elzevires. A súa publicación causou un tremendo balbordo e moitos dos seus amigos sentíronse fondamente ofendidos por canto afectaban a súa reputación, aínda que el apresurouse a negar que estas fosen auténticas.[3] Tres anos máis tarde publicou as súas Reflexións ou sentenzas e máximas morais, clásico da aforística universal, que o situaron, de golpe, entre os máis grandes escritores da época., which established his position among the men of letters of the time.[4] Pouco despois iniciou a súa amizade con Madame de La Fayette que durou ata o final dos seus días.

Mantivo un círculo de amigos ferventes tanto nos salóns como na corte, foi recoñecido como un moralista e escritor de gran valía, claro e conciso, perfecto coñecedor da aristocracia francesa do século XVII. Morreu de gota en 1680;[3] o seu fillo, o Príncipe de Marcillac, ao que cedeu pouco antes da súa morte todos os seus títulos e honras, gozou dunha posición superior na Corte.[5]

Obra editar

 
Chateau Verteuil, residencia de La Rochefoucauld en Poitou-Charentes

Como a maior parte dos seus contemporáneos, consideraba a política como un xogo de xadrez. Denuncia interminable de todas as aparencias de virtude, as Máximas anunciaban o fin do ideal do heroe corneilleano.

Algúns autores considérano a fonte de inspiración de Mandeville, autor da fábula das abellas, "cuxa filosofía podería ser resumida como unha elaboración da máxima de La Rochefoucault as nosas virtudes son a miúdo vicios disimulados, co a miúdo cambiado por sempre".[6]

Sucedéronse varias edicións das Máximas, antes e despois da morte do autor, aínda que a edición definitiva con setecentos aforismos, non apareceu até 1817.[7]

Notas editar

  1. ↑ Besly, Jean (01-07-2016). Lettres: 1612-1647 (en francés). Collection XIX. ISBN 978-2-346-08006-9. 
  2. ↑ Brémond d'Ars, Guy (vicomte de), Le père de Madame de Rambouillet, Jean de Vivonne: sa vie et ses ambassades près de Philippe II et à la cour de Rome, E. Plon, Nourrit & Cie, Imprimeurs-Éditeurs, Paris, 1884, p. 387: [1]
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Chisholm 1911.
  4. ↑ Reflexions, ou Sentences et Maximes Morale. París: chez Claude Barbin. 1665. Consultado o 11 de maio de 2016 – vía Gallica. 
  5. ↑ "Armory of Old Regime (pre-1789) French Peerage"
  6. ↑ F.B. Kaye, Introduction to Bernard Mandeville, The Fable of the Bees, Oxford: Clarendon Press, 1924 [Londres: J. Tonson, 1732], p. cv.
  7. ↑ Reflexiones ó sentencias y máximas morales de M El Duque De La Rochefoucauld traducidas del francés por Don Narciso Alvaro y Zereza. París: Casa de Masson y Hijo. 1824. 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Ligazóns externas editar

 

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=François_de_La_Rochefoucauld&oldid=6618962»