Fernando I de Romanía
Fernando I, nado en Sigmaringen (Prusia) o 24 de agosto de 1865 e finado en Sinaia (Romanía) o 20 de xullo de 1927), foi rei de Romanía entre 1914 e 1927.
| Fernando I de Romanía | |
|---|---|
| Rei de Romanía | |
 | |
| Reinado | 10 de outubro de 1914 – 20 de xullo de 1927 |
| Coroación | 15 de outubro de 1922 |
| Nome completo | Fernando Víctor Alberto Meinrado de Hohenzollern-Sigmaringen |
| Nacemento | 24 de agosto de 1865 Sigmaringen, .svg){kind=small} Prusia |
| Falecemento | 20 de xullo de 1927 (61 anos) Sinaia,  Romanía |
| Predecesor | Carlos I |
| Sucesor | Miguel I |
| Consorte | María de Edimburgo |
| Casa real | Hohenzollern-Sigmaringen |
| Himno real | Trăiască Regele |
| Proxenitores | Leopoldo de Hohenzollern-Sigmaringen Antonia de Portugal e Saxonia-Coburgo-Koháry |
 | |
| Na rede | |
   | |
Vida coma príncipe de Hohenzollern e herdeiro ao trono de Romanía editar
Nado en Sigmaringen, no suroeste da actual Alemaña, o príncipe romano-católico Fernando de Hohenzollern-Sigmaringen era o fillo segundoxénito do príncipe alemán Leopoldo de Hohenzollern-Sigmaringen e da princesa Antonia de Portugal (1845-1913), filla da raíña María II e o seu consorte Fernando de Saxonia-Coburgo-Koháry, con antergos oriúndos do nordés do Reino de Hungría (na actual Eslovaquia).
Debido a que o seu pai e irmán máis vello renunciaron aos seus respectivos dereitos ao trono romanés, o mozo Fernando converteuse en herdeiro ao trono do seu tío Carlos I de Romanía, en novembro de 1888 posto que este non tiña descendencia. O goberno romanés non lle pediu a conversión ao cristianismo ortodoxo, relixión maioritaria en Romanía, pero esixiuse que os seus futuros fillos fosen educados na fe ortodoxa, a que entón era a relixión oficial daquel país.
O curmán da nai de Fernando, Fernando I de Bulgaria, tamén da rama Saxonia-Coburgo-Koháry, ocupara o trono búlgaro dende 1889 e no futuro converteríase no principal opoñente do reino de Romanía. O emperador Francisco Xosé I, monarca do Imperio Austrohúngaro, e, por tanto, señor de Transilvania, provincia con maioría de poboación romanesa, era o curmán da avoa de Fernando.
En 1893 Fernando casou coa princesa María de Edimburgo (1875-1938), filla do príncipe Alfredo, duque de Edimburgo e da gran duquesa María Alexandrovna de Rusia. A princesa María era a neta paterna da raíña Vitoria I do Reino Unido e o príncipe Alberte de Saxonia-Coburgo, e por vía materna do tsar Alexandre II de Rusia e a súa dona, a princesa María de Hesse. O emperador da Rusia veciña, o tsar Nicolao II era pois o seu curmán carnal.
A parella tivo seis fillos en total, aínda que se comentou que a raíña cometeu adulterio con Barbu Ştirbey, neto dun antigo príncipe de Valaquia, falecido en 1869. O rei Fernando, non querendo dar pé a un escándalo, sempre aceptou aos dous fillos coma de seu. Foron os seus fillos:
- Carlos II, rei de Romanía (1893 - 1953), con sucesión.
- Princesa Isabel (1894 - 1956), casada en 1921 con Xurxo II de Grecia; acabaron divorciándose. Sen descendencia.
- Princesa María (1900 - 1961), casada en 1922 con Alexandre I de Iugoslavia. Con sucesión.
- Príncipe Nicolás (1903 - 1979). Casado, sen fillos. Litigou para portar o título de duque de San Ricardo, sen éxito.
- Princesa Ileana (1909 - 1991), foi Arquiduquesa de Austria por matrimonio. Con ampla sucesión.
- Príncipe Mircea (1913 -1916), falecido sen sucesión.
Rei de Romanía editar
Fernando sucedeu ao seu tío Carol I como rei de Romanía o 10 de outubro de 1914, meses despois do estoupido da primeira guerra mundial, aínda que Romanía non participou inicialmente na contenda. Fernando reinaría até a súa morte no 20 de xullo de 1927.
Primeira guerra mundial editar
Aínda que era membro da familia imperial Hohenzollern, dinastía reinante en Alemaña, Fernando decidiu a entrada de Romanía na Primeira guerra mundial de parte da Tripla Entente, en contra das Potencias Centrais, o 27 de agosto de 1916.[1] A 3 de agosto de 1914 Romanía rexeitara a petición de Alemaña e Austria-Hungría de entrar na guerra polo tratado que lles unía. Pouco despois (18 de setembro de 1914), asinaba un tratado segredo con Rusia no que se lle recoñecía o dereito a anexionarse Transilvania a cambio de manterse neutral.[1] O rei gañou deste xeito o alcume "o Leal", xa que respectou o xuramento que presentou fronte ao Parlamento de Romanía en 1914 :
«Reinarei como bo romanés.»
Tamén como consecuencia desta "traizón" ás súas raíces alemás, o káiser Guillerme II decidiu borrar o seu nome do rexistro da Casa de Hohenzollern, e ordenou a súa excomuñón polo Papa Bieito XV.[2]
Malia as dificultades que supuxo a entrada na guerra, con Dobruia e Valaquia ocupadas polas Potencias Centrais, Romanía seguiu loitando e en 1917 parou o avance alemán en Moldavia. Cando os bolxeviques asinaron a paz en 1918, Romanía viuse rodeada polos inimigos e forzada a asinar o Tratado de Bucarest en 1918[1] (7 de maio de 1918). Con todo, Fernando negouse a asinar o tratado. Cando o avance aliado na fronte de Tesalónica obrigou a Bulgaria a abandonar a guerra, Fernando ordenou a removilización do exército romanés e Romanía continuou a guerra de parte da Tripla Entente.
O resultado da participación na guerra para Romanía foi a unión votada en Besarabia, Bucovina e Transilvania co Reino de Romanía, en 1918. Fernando chegou a ser o rei dun estado romanés crecido despois de 1918-1920, coa vitoria do Tripla Entente fronte ás Potencias Centrais, cunha guerra entre Romanía e a República Soviética Húngara, que non quería aceptar a nova situación en Europa, e coa guerra civil de Rusia. Fernando foi coroado rei de Romanía con gran pompa o 15 de outubro de 1922, na cidade histórica Alba Iulia, en Transilvania.
Reinado trala guerra editar
A política interna durante o seu reinado estivo dominada polo Partido Nacional Liberal, liderado polos irmáns Ion e Vintilă Brătianu. A unión con Transilvania supuxo un beneficio electoral para a oposición, cuxos principais representantes uníronse entre xaneiro de 1925 e outubro de 1926 para formar o Partido Nacional dos Campesiños.
Fernando faleceu en 1927, e foi sucedido no trono polo seu neto Miguel I, baixo unha rexencia. A rexencia estaba formada por tres membros, dos cales un era o segundo fillo de Fernando, o príncipe Nicolás.
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Netea, Vasile: "The Year 1918 in Romania", East European Quaterly, 3:1 (1969)
- ↑ Evenimentul Zilei, Ziua Monarhiei in Republica România ("O Día da Monarquía na República de Romanía) Arquivado 07 de outubro de 2007 en Wayback Machine., 10 de maio de 2006
| Predecesor: Carlos I |
Rei de Romanía 1914-1927 |
Sucesor: Miguel I |