Escamosos
A dos escamosos (Squamata) é unha orde de saurópsidos (réptiles) diápsidos que inclúe os lagartos, camaleóns, iguanas e formas afíns, as serpentes e os ánguidos ou cobras cegas.
| Escamosos Squamata Rango fósil: xurásico inferior - actualidade (199 - 0 millóns de anos).[1] | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Diversos escamosos actuais. | |||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
 Distribución xeográfica dos escamosos
| |||||||||||||||||
| Subordes | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Evolutivamente é a orde máis recente de réptiles. Son tamén os réptiles actuais que alcanzaron maior éxito ecolóxico e os que máis especies inclúe, máis de 5 000.[2]
Taxonomía editar
Descrición editar
A orde foi descrita en 1811 polo zoólogo especializado en herpetoloxía, taxónomo e ilustrador alemán Nicolaus Michael Oppel,[3] na súa obra Die Ordnungen, Familien und Gattungen der Reptilien, als Prodrom einer Naturgeschichte derselben (As ordes, familias e xéneros dos réptiles, como un pródromo dunha Historia Natural dos mesmos).
Etimoloxía editar
O nome científico Squaqmata está formado pola unión dos elementos do latín científico squam- e -ata, tirados do latín clásico squmāma, "escama", e do sufixo latino -ata, indicando plural, respectivamente.[4] Literalmente: "os que teñen escamas".
Sinónimos editar
Ademais de polo nome hoxe en día válido, a orde coñeceuse tamén polos sinónimos:[3]
- Lacertilia Günter, 1867 (hoxe considerado como unha suborde)
- Sauria Macartney, 1802 (hoxe considerado como un clado)
Clasificación editar
A orde dos escamosos comprende, de acordo coa clasificación tradicional, as tres subordes seguintes, coas infraordes que se indican:
Suborde Lacertilia (antes saurios) - lagartos
- Os lacertilios parece que son parafiléticos, de modo que se subdividen en seis subordes, segundo o seguiente esquema, que dista de ser definitivo:[5]
- Infraorde Dibamidae
- Infraorde Iguania (iguanas e Chamaeleonidae camaleóns)
- Infraorde Gekkota (xecos)
- Infraorde Scincomorpha (Escíncidos, Teiidae e lagartos europeos)
- Infraorde Diploglossa (Anguidae)
- Infraorde Platynota (varanos e monstro de Gila)
Suborde Serpentes (ou ofidios) - serpentes
- Infraorde Alethinophidia (víboras, boas, cobras etc.)
- Infraorde Scolecophidia
Suborde Amphisbaenia - cobras cegas
Ademais, cabe citar o clado extinto Polyglyphanodontia, que parece ser o taxon irmán de Scleroglossa.[6]
Características editar
j: xugal, p: parietal, po: postorbital, q: cadrado, sq: escamoso.
Aínda que os escamosos conservan numerosos caracteres reptilianos primitivos, presentan varias especializacións que faltan no seu grupo irmán, os tuataras, e ás que pode atribuírse en parte o éxito que alcanzaron.
Por exemplo, a parte superior da mandíbula superior está rixidamente unida ao cranio, pero no maxilar inferior posúe un óso cadrado móbil que comunica o seu movemento aos ósos da mandíbula, o que favorece a deglutición das presas; os cranios con esta propiedade coñécense co nome de "cranio cinético". Así mesmo, posúen un par de órganos copuladores exclusivos.
Existe unha tendencia xeral á redución das patas, fenómeno que tivo lugar de maneira independente en case a metade das familias actuais de lagartos e, por suposto, nas serpentes e nos anfisbénidos.
Os escamosos caracterízanse pola muda da súa pel.
Posúen dous órganos de Jacobson de estrutura complexa e de grande importancia funcional. Trátase de estruturas ocas en forma de bóveda situadas na zona anterior do padal comunicadas coa cavidade bucal por medio dun estreito conduto. As partículas olorosas son levadas aos condutos de dito órgano mediante a punta da lingua, que é bífida nas serpentes e en moitos lagartos. Os órganos de Jacobson están innervados por unha rama individualizada do nervio olfactorio. Estes órganos participan tamén no recoñecemento sexual e no seguimento do rastro deixado polas presas.
Moitas especies son capaces de romper e desprender a súa cola cando se ven en perigo ou son capturados por un depredador; esta capacidade, denominada autotomía, débese á presenza de planos especiais de ruptura das vértebras caudais; ditos planos de ruptura danse tamén nas tuataras, pero non nas serpentes.[2] Tras a autotomía, a cola rexenérase.
Orixe e evolución editar
Os escamosos apareceron a finais do triásico e constitúen un grupo máis antigo do que se supoñnía; porén, ningunha das familias actuais é muoi anterior ao Cretáceo; a primeira serpente é do Cretáceo superior, e o grupo non parece que se diversificara até o oligoceno.[2]
Filoxenia editar
Cladograma segundo unha análise de Evans e Wang en 2010:[7]
| Squamata |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Notas editar
- ↑ Hutchinson, M. N.; Skinner, A. & Lee, M. S. Y. (2012): "Tikiguania and the antiquity of squamate reptiles (lizards and snakes)". Biology Letters 8 (4): 665–669.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Young, J. Z. (1977): La vida de los vertebrados. Barcelona: Editorial Omegap. ISBN 84-2820-206-0.
- ↑ 3,0 3,1 Squamata Oppel, 1811 no ITIS.
- ↑ Squamata no Merriam-Webster Unhagriged Dictionary.
- ↑ Squamata - Tree of Life Arquivado 02 de novembro de 2019 en Wayback Machine..
- ↑ Jacques A. Gauthier, Maureen Kearney, Jessica Anderson Maisano, Olivier Rieppel & Adam D. B. Behlke (2012). "Assembling the Squamate Tree of Life: Perspectives from the Phenotype and the Fossil Record". Bulletin of the Peabody Museum of Natural History 53 (1): 3–308. doi:10.3374/014.053.0101.
- ↑ Susan E. Evans; Yuan Wang (2010). "A new lizard (Reptilia: Squamata) with exquisite preservation of soft tissue from the Lower Cretaceous of Inner Mongolia, China". Journal of Systematic Palaeontology 8 (1): 81–95. doi:10.1080/14772010903537773.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Escamosos  |
| Wikispecies posúe unha páxina sobre: Escamosos |
Bibliografía editar
- National Geographic Society (2008). La enciclopedia de los animales. RBA Libros S.A. ISBN 978-84-8298-464-3.
- McGavin, George C. (2006). Ben Hoare e Jennifer Close, ed. Animales en peligro de extinción. Librería Universitaria Barcelona S.L. ISBN 84-9644-594-1.
- Halliday, Tim; Adler, Kraig (2017). La gran enciclopedia de los anfibios y reptiles. Alcobendas, Madrid: Libsa Editorial. ISBN 978-84-6621-445-2.