Eduardo I de Bar
Eduardo I de Bar, nado preto de 1295 e finado en novembro de 1336 en Famagusta, foi Conde de Bar de 1302 a 1336. Era fillo de Henrique III, conde de Bar, e Leonor de Inglaterra.
| Nome orixinal | (fr) Édouard Ier de Bar  |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 1296 valor descoñecido |
| Morte | 11 de novembro de 1336 (39/40 anos) Famagusta |
| Causa da morte | Afogamento |
| Lugar de sepultura | Famagusta |
| Rexente | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Actividade | |
| Ocupación | feudatario |
| Lingua | Lingua francesa |
| Outro | |
| Título | Count of Bar (en)  (1302–1336) |
| Familia | House of Scarpone (en) |
| Cónxuxe | Marie de Borgoña (1310 (Gregoriano)–) |
| Fillos | Henrique IV de Bar, Eleonore of Bar (en) , Beatrice of Bar (en) |
| Pais | Henrique III de Bar e Leonor da Inglaterra (pt) |
| Irmáns | Jeanne van Bar (en) |
 | |
 | |
Traxectoria editar
Ao redor de 1298, a súa nai Leonor de Inglaterra morreu cando el aínda era neno. O seu pai, o conde Henrique III, morreu en 1302 en Nápoles tras un choque con forzas de Frederico I de Sicilia. Aínda que o seu avó materno Eduardo I, rei de Inglaterra, tentou ser nomeado rexente do condado, a rexencia foi asegurada polos seus tíos, Xoán, señor de Puisaye, Teobaldo de Bar, bispo de Liexa e Renaldo, bispo de Metz.
En 1310, aos quince anos, casou con María de Borgoña, unha das fillas do duque de Borgoña Roberto II e Inés de Francia. Eduardo foi declarado maior de idade de resultas do seu matrimonio. Nunha batalla en Frouard, foi feito prisioneiro en 1313 polo duque de Lorena Fernando IV. Eduardo foi liberado poucos meses despois de pagar un rescate enorme de 90.000 libras, pagadas en parte por cartos de Metz[1]. Estivo na orixe da construción da foxa hidráulica de Moyeuvre-Grande en 1323. En 1324, lanzouse á chamada guerra dos catro señores contra a cidade de Metz, tanto para cancelar as súas débedas, contraídas para pagar o seu rescate como para facer valer dereitos señoriais.
Despois marchou ao Oriente, con Filipe III de Namur e outros señores do Sacro Imperio, coa intención de facer cruzada. Desembarcou na illa de Chipre. A expedición saíu mal e os habitantes de Famagusta masacráronnos.
Descendencia editar
Con María de Borgoña tivo a:
- Henrique IV (m. 1344), conde de Bar.
- Leonor (m. 1332), que casou en 1330 con Raúl (m. 1346), duque de Lorena.
- Beatriz, casada con Guido I Gonzaga (m. 1369), señor de Mantua.
Notas editar
- ↑ E. de Bouteiller, La guerre de Metz en 1324, Firmin-Didot, París, 1875
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Eduardo I de Bar  |