Edith Stein, nada en Breslavia (antes Alemaña, hoxe Polonia) o 12 de outubro de 1891 e finada en Auschwitz o 9 de agosto de 1942 foi unha filósofa xudía e relixiosa carmelita asasinada polos nazis, proclamada pola Igrexa Católica como patroa de Europa.

Edith Stein
Nacemento12 de outubro de 1891
Lugar de nacementoWrocław
Falecemento9 de agosto de 1942
Lugar de falecementoAuschwitz-Birkenau
Causaasfíxia e Cianuro de hidróxeno
NacionalidadeAlemaña
Relixióncatolicismo
Alma máterUniversidade de Gotinga, Universidade de Freiburg im Breisgau e Universidade de Wrocław
Ocupacióntradutora, filósofa, escritora, membro da resistencia, lingüista, profesora universitaria, monxa e autobiógrafa
Na rede
Musicbrainz: d25b14e0-7735-4270-a76b-c075d5a6a1ef IMSLP: Category:Stein,_Edith Find a Grave: 24879623 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Nada no seo dunha familia xudía, era a menor de doce irmáns. Seu pai era comerciante. En 1916 entrou na Universidade de Gotinga. Chegou a ser discípula e colaboradora do filósofo da fenomenoloxía Edmund Husserl a quen seguiu como asistente en Friburgo. Edith Stein participou da superación do idealismo de Kant afirmando á volta aos obxectos, á cousa mesma. Deu unha orientación personalista á fenomenoloxía do seu mestre, buscando unha fundamentación filosófica á ciencia psicolóxica emerxente. A súa tese de doutoramento foi sobre O Problema da Empatía á que seguiron os escritos Causalidade Sintiente, Individuo e Comunidade, Unha investigación sobre o estado e Estrutura da persoa humana. Chegou a elaborar unha auténtica antropoloxía contrastándoa co saber científico e partindo da súa Introdución á Filosofía.

En 1915 serviu na Cruz Vermella atendendo aos feridos durante a primeira guerra mundial no lazareto de Mähris-weisskir-chen tras recibir clases de cirurxía e epidemias de guerra.

Militou no Partido Democrático Alemán, de corte centrista, e colaborou na implantación da Xuventude democrática. Dende o punto de vista académico, atribuíu á súa condición de xudía e de muller, as dificultades de asentarse en Gotinga, en Friburgo e en Kiel, chegando a escribir unha carta de protesta ao Ministro de Ciencia, Arte e Educación pola postergación das mulleres. Unha das súas constantes foi a loita contra a marxinación da muller na participación política e no mundo universitario. Pertenceu á Asociación Prusiana polo voto feminino.

Influída por unha lectura de Tareixa de Xesús converteuse ao catolicismo, o que considerou unha derivación natural da súa fe xudía e non unha renuncia á mesma. Ingresou na Orde Carmelita e continuou coas súas investigacións filosóficas así como con labores de promoción intelectual e social da muller (unha das súas obras leva por título: Principios fundamentais para a formación da muller). Escribiu tratados filosóficos como Potencia e Acto e Ser Finito e Ser Eterno logrando unha síntese entre fenomenoloxía e Tomé de Aquino e Duns Scoto.

Ensinou no Instituto Alemán de Pedagoxía Científica de Münster, ata a súa destitución pola súa condición de xudía en 1933.

O 12 de abril de 1933, ao pouco da chegada de Adolf Hitler á chancellería do Reich, escribiu ao Papa Pío XI solicitando un pronunciamento do Vaticano contra o totalitarismo emerxente e o seu racismo.

Co fin de protexela do antisemitismo nazi foi trasladada pola súa orde relixiosa aos Países Baixos. Unha pastoral crítica dos bispos holandeses contra o racismo e o totalitarismo nazis que se leu nas igrexas o 26 de xullo de 1942, provocou a represión do catolicismo e o internamento e asasinato de decenas de miles de católicos non arios. Nesta operación, Edith Stein foi arrestada o 2 de agosto e recluída en varios campos de concentración e finalmente levada ao campo de exterminio de Auchswitz onde morreu cunha ducha de ácido cianhídrico, e sendo seguidamente calcinada. Cando foi deportada deixou dito: vaiamos a morrer co noso pobo.

Foi canonizada por Xoán Paulo II o 11 de outubro de 1998 quen a proclamou patroa de Europa o 1 de outubro de 1999.

Pensamento editar

Edith Stein procurou amosar a manifestación dos principios metafísicos no ser humano. Diferencia os problemas da natureza dos problemas da subxectividade. Para ela o ser humano é liberdade, conciencia e capacidade reflexiva. Só quen se experimenta a si mesmo como persoa, como un todo significativo, pode entender a outra persoa. Se o home se pecha na súa ipseidade fica apreixado na cadea da súa individualidade, en consecuencia, modela aos demais á súa imaxe e falsea a verdade histórica.

Edith Stein concorda con Dilthey en que a facultade comprensiva que opera nas ciencias do espírito é o home enteiro. Subliña ademais a importancia do coñecemento da personalidade allea para o noso coñecemento; se se trata dunha personalidade semellante, esta esperta o que dormita en nós, se se trata de estruturas persoais diferentes, ilústranos sobre o que non somos, así o autocoñecemento vén da man da autovaloración. Para Edith Stein a verdade é soamente unha, pero se nos aparece como desperdigada en verdades que deben ser acadadas unha a unha ata chegar a un punto onde se descobren os grandes valores dos que falou Max Scheler .

Saltando da filosofía á teoloxía, Edith Stein rexeita que a misericordia de Deus se reducise aos límites da Igrexa visible, para ela Deus é a Verdade, nel Verdade e Amor coinciden, de xeito que, para ela, quen busca a verdade busca a Deus, sexa consciente diso ou non.

Fronte a Heidegger e á angustia dun ser para a morte, Edith Stein busca un fundamento sólido que esclareza o sombrío horizonte que envolve ao suxeito pensante:

o meu ser tal como mo encontro e tal como mo represento é un nulo, non procede de si mesmo e nada son dende min mesmo. A cada intre estou perante o nada, e en cada momento se me ten que regalar o ser
Endliches und ewiges Sein

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Gil de Muro, Conversaciones con Edith Stein, una mujer arrancada del pueblo, Burgos, 2007. ISBN 978-84-8353-044-3
  • Edith Stein, Escritos esenciales, introdución e edición de Jonh Sullivan, Bilbao, 2003. ISBN 84-293-1482-2
  • Edith Stein, Sobre el problema de la Empatía, Madrid, 2004. ISBN 84-8164-630-X