David Coverdale
David Coverdale, nado en Saltburn-by-the-Sea (North Yorkshire) o 22 de setembro de 1951, é un músico e compositor británico. Foi o vocalista da banda Deep Purple durante o período 1973-1976 e, posteriormente, chegou a formar a súa propia banda, Whitesnake, coa cal logrou un grande éxito.[1]
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 22 de setembro de 1951 (72 anos) Saltburn-by-the-Sea, Reino Unido (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Reino Unido Estados Unidos de América |
| Educación | The Northern School of Art (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | cantante , compositor de cancións , guitarrista |
| Período de actividade | 1965 - |
| Membro de | |
| Xénero artístico | Música rock, Blues rock, heavy metal tradicional (pt) e Glam metal |
| Lingua | Lingua inglesa |
| Tesitura | Barítono |
| Instrumento | Guitarra, voz, baixo e Teclado |
| Selo discográfico | Purple Records |
| Familia | |
| Cónxuxe | Tawny Kitaen (1989–1991) |
Premios | |
| Páxina web | davidcoverdale.com |
            | |
O seu son hard rock con influencias do blues británico fíxose popular nos oitenta con éxitos como "Still of the Night", "Bad Boys", "Is This Love", "Here I Go Again", "Crying in the Rain" e "Fool For Your Loving", xunto á banda Whitesnake.
Traxectoria editar
David Coverdale naceu en Saltburn, Yorkshire, Inglaterra e creceu nunha atmosfera familiar onde se escoitaba unha variedade de bandas e de artistas locais. As súas influencias musicais eran bandas de blues e soul, e cantantes como Otis Redding, Wilson Pickett e Joe Cocker. Comezou tocando a guitarra pero decidiu facerse cantante e actuar polos distintos bares locais.
Deep Purple editar
Por esa época, David gañaba a vida traballando en tendas en que vendía pantalóns, antes de contestar en 1973 a un anuncio anónimo no que se pedía encubertamente vocalista para a banda Deep Purple, en substitución do ex-membro Ian Gillan. Incriblemente, contrataron este total descoñecido para eles, que diseque só enviara unha maqueta gravada en pésimas condicións, pero de acordo co tecladista Jon Lord, "había cinco segundos en que a súa voz se elevaba e demostraba algo". En 1974, Deep Purple era unha das bandas máis populares nos Estados Unidos. Con todo, despois de tres álbums (Burn, Stormbringer e Come Taste The Band) e varios en directo que non se declararon oficiais ata moito despois, a banda disolveuse pola difícil relación entre os músicos.
Whitesnake editar
Durante 1976 e 1977 Coverdale publicou dous discos en solitario: David Coverdale... Whitesnake e Northwinds. En febreiro de 1978 Whitesnake foi formada por David Coverdale e o guitarrista Micky Moody, que colaborara con Coverdale neses dous discos. O resto da formación incluía o guitarrista Bernie Marsden, o baixista Neil Murray, o batería David Dowle e o teclista Brian Johnston (logo substituído por Pete Solley). En abril dese mesmo ano, saíu o seu primeiro álbum Snakebite co nome de David Coverdale's Whitesnake. O primeiro álbum propiamente dito de Whitesnake, publicouse o mesmo ano, baixo o nome de Trouble. O teclista do disco era un excompañeiro de David Coverdale nos anos en Deep Purple, Jon Lord. Entre os temas do álbum, estaban clásicos como "Take Me with You", "Trouble", "Lie Down" e unha versión do tema de The Beatles "Day Tripper".
Maior éxito chegou co álbum de 1979, Lovehunter, que contiña cancións como "Walking In The Shadow Of The Blues", "Medicine Man" e o tema que dá nome ao disco. Porén, o álbum máis lendario desta época foi sen dúbida Ready an' willing, de 1980, no que o batería David Dowle, xa non estaría presente; no seu lugar entrou outro excompañeiro de Coverdale en Deep Purple: Ian Paice. Con este disco chegaron ao máis alto das listas, con temas como "Fool for Your Loving" e "Blindman".
Coa xira de Ready an' Willing, atrevéronse a editar un dobre disco en directo, gravado no Hammersmith de Londres entre novembro de 1978 e xuño de 1980. No disco combinaron todas as súas grandes cancións da época.
En 1981 editaron outro grande álbum, Come an' Get It, moi do estilo de Ready an' Willing, con cancións como "Don't Break My Heart Again" e "Come an' Get It". O ano seguinte gravaron un álbum, que se editou finalmente a mediados de 1982, Saints & Sinners, co que conseguiron un dos seus máis grandes éxitos: "Here I Go Again", que se converteu nun clásico do grupo. Neste momento as diferenzas entre os integrantes e a enfermidade da filla de Coverdale provocaron un parón na banda.
Cando regresaron xa non está o guitarrista Bernie Marsden, que foi o primeiro en marchar, seguido do batería Ian Paice e o baixista Neil Murray. En outubro do mesmo ano 1982 presentaron a nova formación: o guitarrista era Mel Galley (ex-membro de Trapeze), o baixista Colin Hodgkinson e á batería o lendario Cozy Powell, que estivera con Jeff Beck, Rainbow, Black Sabbath e moitos outros. Durante os últimos meses de 1982 e primeiros de 1983 realizaron a xira de Saints & Sinners e xa a finais de 1983 e principios de 1984 gravaron Slide It In, que contiña temas como "Love Ain't Non Stranger" e "Slide It In".
Antes de empezar a xira o guitarrista Micky Moody abandonou tamén a banda e foi substituído por John Sykes (ex-Thin Lizzy). Durante a xira volveu Neil Murray e coa formación renovada, Whitesnake presentouse no primeiro Rock In Rio, o de 1985, arrasando coas críticas. Contra finais de 1986, a banda estaba composta por John Sykes na guitarra, Aynsley Dunbar na batería e Neil Murray no baixo. Co engadido de Don Airey nos teclados, gravaron en 1987 Whitesnake, o álbum máis coñecido e vendido da súa historia, editado ese ano. Whitesnake conseguiron por fin ser estrelas nos Estados Unidos, mais o seu estilo musical virou cara ao hard rock máis comercial da época e na mesma afastouse das súas raíces máis próximas ao blues.
A pesar do rotundo éxito de Whitesnake, a situación dentro da banda non estaba ben. Logo das sesións de gravación do álbum en 1987, Coverdale decidiu expulsar a John Sykes. Versións nunca confirmadas especularon que os motivos eran a disputa do protagonismo escénico, aspecto que aparentemente molestou o líder vocalista.
Mentres tanto, os seus restantes compañeiros Neil Murray e Aynsley Dunbar non apoiaron a decisión, sumado a outros problemas persoais e marcharon ese mesmo ano antes de que se publicase o álbum, co que a agrupación debeu ser renovada case na súa totalidade.
En consecuencia e para desazón dos fans e a prensa, Coverdale despediu o seu guitarrista estrela John Sykes e entraron Adrian Vandenberg e Vivian Campbell (ex-Deu) na súa substitución, Rudy Sarzo (ex-Quiet Riot) fíxose cargo do baixo e Tommy Aldridge da batería. En 1989, gravaron Slip of the Tongue, no que Steve Vai (ex-Alcatrazz e David Lee Roth) substituíu a Campbell. Steve Vai gravou as partes de guitarra do álbum Slip of The Tongue, xa que o guitarrista Adrian Vandenberg se lesionou realizando uns exercicios.
Ao finalizar a xira en 1990, a banda desmembrouse.
Dende 1990 editar
David Coverdale e o guitarrista de Led Zeppelin, Jimmy Page, editaron un álbum chamado simplemente Coverdale-Page, que foi lanzado o 15 de marzo de 1993, alcanzando o posto número 4 nas listas de Gran Bretaña, e o número 5 no Billboard 200 estadounidense. Do álbum extraéronse cinco sinxelos: "Pride and Joy", "Shake My Tree", "Take Me for a Little While", "Take a Look at Yourself" e "Over Now".
Un álbum recompilatorio chamado Greatest Hits foi publicado en 1994; nel atópase unha nova versión de "Here I go again". A banda retomou a actividade con Warren DeMartini (ex-Ratt) e Adrian Vanderberg na guitarra, Rudy Sarzo no baixo, Paul Misckovick no teclado e Denny Carmassi na batería.
En 1997, publicaron Restless Heart, que causou un impacto mínimo en comparación coas expectativas e nin sequera foi editado nos Estados Unidos. Este disco orixinalmente ía ser un álbum de David Coverdale en solitario, pero a presión exercida pola compañía discográfica obrigouno a publicalo baixo o nome de Whitesnake.
En setembro de 2000 saíu o álbum en solitario de David Coverdale titulado Into the Light, que tampouco obtivo boas críticas.
En 2003 Whitesnake reagrupouse para a xira de conmemoración do seu 25 aniversario. A banda seguiu a realizar xiras, editou un DVD en vivo en 2005 e un par de recompilatorios en 2006.
Vida persoal editar
Coverdale casou por primeira vez en 1974 con Julia, e a súa filla Jessica naceu en 1978. O segundo matrimonio de Coverdale foi coa actriz Tawny Kitaen, do 17 de febreiro de 1989 ata o seu divorcio en abril de 1991. Kitaen era coñecida polas súas aparicións provocativas nos vídeos musicais de Whitesnake para "Here I Go Again", "Is This Love" e "Still of the Night".
Dende 1997, estivo casado cunha escritora Cindy, coa que ten un fillo, Jasper, nado en 1996.
O 1 de marzo de 2007, Coverdale converteuse en cidadán dos Estados Unidos, nunha cerimonia realizada en Reno, polo que ten a dobre cidadanía: británica e estadounidense. Viviu preto do Lago Tahoe durante máis de 20 anos.[2]
Discografía editar
En solitario editar
- 1977 White Snake
- 1978 Northwinds
- Os primeiros dous álbums en solitario tamén se editaron como un álbum de dous discos, The Early Years en 2003
- 1990 "The Last Note of Freedom" – canción incluída na banda sonora de Days of Thunder
- 1993 Coverdale and Page (con Jimmy Page)
- 2000 Into the Light
Como invitado editar
- 1974 Roger Glover – The Butterfly Ball and the Grasshopper's Feast ("Behind the Smile")
- 1974 Jon Lord – Windows – 2nd Movement, Gemini
- 1976 Eddie Hardin – Wizard's Convention ("Money To Burn")
- 1978 Barbi Benton – Ain't That Just The Way (coescritor de "Up in the Air")
- 1990 Steve Vai – Passion and Warfare ("For the Love of God")
- 1992 Bernie Marsden – The Friday Rock Show Sessions (catro gravacións en directo dende 1981: "Who’s Fooling Who?", "Shakey Ground", "Look At Me Now", "Byblos Shack")
- 2000 Bernie Marsden – And About Time Too ("Who's Fooling Who", gravación en vivo de 1981, só regravada para o álbum)
- 2003 Tony Franklin – Wonderland ("Sunshine Lady")
- 2014 Adrian Vandenberg – Moonkings ("Sailing Ships")
- 2014 Bernie Marsden – Shine ("Trouble")
- 2015 Phil Collen's Delta Deep – Delta Deep ("Private Number")
Aparicións no cinema e na televisión editar
- 1977 The Butterfly Ball
- 1990 Days of Thunder
- 2011 Metal Evolution
- 2012 A Passion for the Vine
- 2013 Behind The Music Remastered, episodio Deep Purple
- 2016 Here I Go Again: David Coverdale
Notas editar
- ↑ "David Coverdale: Biography". MSN Music. Arquivado dende o orixinal o 18 de agosto de 2010. Consultado o 28 de setembro de 2018.
- ↑ WHITESNAKE Frontman Becomes U.S. Citizen BLABBERMOUTH.NET (consultado o 10 de febreiro de 2014) (en inglés).
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: David Coverdale  |
| A Galipedia ten un portal sobre: Música rock |
Ligazóns externas editar
- Páxina oficialArquivado 01 de febreiro de 2011 en Wayback Machine.