Daniel Sueiro
Daniel Sueiro Rodríguez, nado en Ribasar (Rois) en 1931 e finado en Madrid o 25 de setembro de 1986, foi un xornalista e escritor galego en lingua castelá.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1931  Ribasar, España |
| Morte | 25 de setembro de 1986 (54/55 anos) Madrid, España |
| Causa da morte | Morte natural (Cancro ) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Xornalismo de investigación e film screenwriting (en)  |
| Ocupación | xornalista , escritor , guionista |
| Xénero artístico | Novela |
| Movemento | Xeración de 1950 de Literatura española |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Cónxuxe | María Cruz Seoane (1957–1986) |
| Irmáns | Jorge Víctor Sueiro |
Premios
| |
 | |
Traxectoria editar
Fillo de José Sueiro Danza, mestre nacional da escola de Ribasar, e Ramona Rodríguez Fernández. Estudou o bacharelato en Ourense e A Coruña. Comezou os estudos de Dereito na Universidade de Santiago de Compostela, onde dirixiu a revista Servicio do S.E.U., e despois marchou á Universidade Central de Madrid. Graduouse en xornalismo na Escola Oficial de Madrid.[1] Traballou na revista Juventud, nos xornais Arriba e Pueblo e na Axencia EFE.
Comezou a súa carreira literaria en 1958 co libro de relatos La rebuscas y otras desgracias. En 1958 escribiu Los conspiradores, pola que obtivo o Premio Nacional de Literatura en 1959 e que se publicou catro anos despois,[2] á que seguiu a súa primeira novela, La criba, sobre o mundo do xornalismo. Despois apareceu a novela Estos son tus hermanos, que narra o regreso dun exiliado a España, onde non pode soportar os odios e a violencia social que seguen exercendo sobre el os vencedores da guerra e describe o ambiente irrespirable que se crea ao seu redor; foi prohibida pola censura franquista en 1961 e publicouse en México en 1965. Volveu ao relato coa publicación de Toda la semana en 1964. Durante os anos sesenta e setenta publicou novelas como La noche más caliente (1966), sobre o mundo rural dominado polo caciquismo, Corte de corteza (1969), no que coa anécdota dun transplante de cerebro constrúe unha protesta ante a sociedade, e El cuidado de las manos (1974).[3]
Aínda que conseguiu algún éxito como novelista e recibiu o premio Alfaguara, logrou maior resonancia no mundo literario polos seus ensaios e libros reportaxes, modalidade na foi pioneiro en España, baseados sobre todo na pena de morte. Desta faceta destacan as obras: El arte de matar (1968), Los verdugos españoles (1972), La pena de muerte: ceremonial, historia, procedimientos (1974) e Historia del franquismo, de 1978. Finou en Madrid dun cancro o 25 de setembro de 1986.[4] Ao ano seguinte publicouse postumamente a súa última novela, Balada del Manzanares.
Obra editar
Novela editar
- La criba (1961)
- Estos son tus hermanos (1965)
- La noche más caliente (1966)
- Corte de corteza (19)69, Premio Alfaguara)
- El cuidado de las manos (1974)
- Balada del Manzanares (1987)
Relato editar
- La rebusca y otras desgracias (1958)
- Los conspiradores (1959, Premio Nacional de Literatura)[5]
- Toda la semana (1964)
- Solo de moto (1967)
- La carpa y otros cuentos (2014; compilación de once relatos e dúas novelas curtas: "La carpa" e "Solo de moto").
- Cuentos para leer en la cama con un pitillo en la boca (2019)
- Novelas cortas para leer en la cama con un pitillo en la boca (2019)
Reportaxe editar
- El arte de matar (1968)
- Los verdugos españoles (1972)
- La pena de muerte: ceremonial, historia, procedimientos (1974)
- Historia del franquismo (1978, en colaboración con Bernardo Díaz Nosty)
- La Flota es roja (1983). Sobre o papel da Armada Española na conspiración que levou ao golpe de Estado de xullo de 1936 e a evolución da frota nos primeiros meses da guerra civil.
- El Valle de los Caídos: los secretos de la cripta franquista (1983)
Guión cinematográfico editar
- Los golfos de Carlos Saura (1959)
- Los farsantes de Mario Camus (1963)
- El puente de Juan Antonio Bardem (1976), baseada en Solo de moto
A película Queridísimos verdugos, de Basilio Martín Patino, está inspirada no seu libro Los verdugos españoles.
Vida persoal editar
Casou en 1957 con María Cruz Seoane, que foi unha destacada historiadora da prensa.
Notas editar
- ↑ La Noche, 23-7-1962, p. 3.
- ↑ Introdución de "Los conspiradores" de Guillermo Sánchez Rubio na editorial Menoscuarto, Colección Reloj de Arena, 2005, ISBN 84-933823-8-8.
- ↑ "El escritor Daniel Sueiro falleció a los 55 años". El País. Consultado o 8 de xaneiro de 2020.
- ↑ La Voz de Galicia, 27-9-1986, p. 22.
- ↑ En 2004 foi incluído na Biblioteca Gallega de Autores en Castellano de La Voz de Galicia.
Véxase tamén editar
Outros artigos editar
Bibliografía editar
- "Sueiro Rodríguez, Daniel". Diccionario enciclopédico galego universal 56. La Voz de Galicia. 2003-2004. p. 88. ISBN 84-7680-429-6.
- "Sueiro Rodríguez, Daniel". Dicionario biográfico de Galicia 3. Ir Indo Edicións. 2010-2011. p. 258.
- "Sueiro Rodríguez, Daniel". Enciclopedia Galega Universal 15. Ir Indo. 1999-2002. p. 428. ISBN 84-7680-288-9.
- "Sueiro Rodríguez, Daniel". Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada (DVD). El Progreso. 2005. ISBN 84-87804-88-8.