Damnatio memoriae

Damnatio memoriae é unha locución latina que significa literalmente "condena da memoria". Era unha práctica habitual na antiga Roma, consistente, coma o seu propio nome indica, en condenar a lembranza dun inimigo do Estado trala súa morte. Cando o Senado Romano decretaba oficialmente a damnatio memoriae, procedíase a eliminar todo canto lembrase ao condenado: imaxes, monumentos, inscricións, e incluso chegábase á prohibición de usar o seu nome. Moitos emperadores víronse tamén afectados por esta práctica, como se amosa a continuación.

Tondo coa familia de Septimio Severo no que aparecen retratados Severo, a súa dona Xulia Domna, os seus fillos Caracalla, e Xeta, cuxa face foi borrada pola súa damnatio memoriae ordenada polo seu irmán e asasino Caracalla.

Emperadores romanos condenados

Calígula. Nerón. Domiciano. Cómodo. Clodio Albino. Xeta.

Macrino. Alexandre Severo. Maximino. Gordiano III. Filipo o Árabe. Decio.

Emiliano. Galieno. Aureliano. Probo. Caro. Carino.

Numeriano. Diocleciano. Maximiano. Galerio. Severo II. Maximino Daia.

Maxencio. Licinio. Constantino II. Constante. Magnencio. Magno Máximo.

Lucio Elio Sexano foi condenado a damnatio memoriae despois de conspirar contra Tiberio no ano 31; como consecuencia, as súas estatuas foron esnaquizadas e o seu nome foi borrado de todos os rexistros públicos. Esta moeda de Augusta Bilbilis, acuñada para conmemorar o consulado de Sexano, ten raspadas as palabras L. Aelio Seiano

Fontes clásicas

• Institucións 3, 1, 5; 4, 18, 3.
• Dixesto 24, 1, 32, 7; 28, 3, 6, 11; 31, 76, 9.
• Codex Iustinianus 9, 8, 6.

Véxase tamén

Outros artigos

• Memoria histórica
• Ren (mitoloxía) (usos semellantes na civilización exipcia)