Clotario II

Clotario II, nado en 584 e finado en 629, foi rei de Neustria, París e finalmente dos francos. Fillo de Khilperico I e de Fredegunda. Pai de Dagoberto I.

Clotario II

Nome orixinal	(la) Chlotarius (la) Chlotacharius
Biografía
Nacemento	584 (Gregoriano) valor descoñecido
Morte	18 de outubro de 629 (44/45 anos) valor descoñecido
Lugar de sepultura	Abadia de Saint-Germain-des-Prés (pt)
Rei dos francos
Datos persoais
País de nacionalidade	Reino franco
Actividade
Ocupación	monarca
Outro
Título	Rei dos francos (613–623) Rei dos francos (613–629) Rei dos francos (584–629)
Familia	Dinastía Merovinxia
Cónxuxe	Haldetrude (pt) Bertrude (pt) Sichilda (pt)
Fillos	Dagoberto I  () Bertrude (pt) Meroveo (pt)  () Haldetrude (pt) Berta (en)  () Bertrude (pt) Emma da Austrásia (pt)  () Haldetrude (pt) Cariberto II  () Sichilda (pt) Enimia (en)  ()
Pais	Khilperico I   e Fredegunda (pt)
Irmáns	Basina, daughter of Chilperic I (en) , Rigunda (pt) , Childesinda (en) , Merovech of Soissons (en) , Theudebert of Soissons (en) , Clovis (en) , Clodeberto (pt) , Sansão (pt) , Dagoberto (pt) e Teodorico (pt)
Sinatura

Traxectoria

Proclamado rei de Neustria á morte do seu pai con só meses de idade. A rexencia lévaa a súa nai Fredegunda. Pronto comezou a ter problemas cos nobres que lle reprochaban a forma en que obtivera o poder.

Non podendo gobernar só, chamou ao seu cuñado Gontrán I, que xa controlaba a maioría do reino franco. Este fai promulgar no ano 587 mediante o tratado de Andelot numerosas reformas conducentes a simplificar a xestión do reino.

Gontrán fai tamén recoñecer, baixo o nome da lei sálica, un costume segundo a cal o rei non necesitará dividir o reino entre os seus herdeiros. Debe designar un só e único sucesor. Se non o fai, terase en conta a primoxenitura masculina ou o parentesco próximo.

Gontrán morreu no 592, deixando ao seu sobriño baixo a tutela dun consello formado por leudes e Mordomos de Palacio. Fredegunda morreu no 597, deixando ao seu fillo con enormes dificultades.

Gontrán deixara a maior parte das súas posesións ao seu outro sobriño, Khildeberto II. Á súa morte Clotario convértese no rei de todos os francos.

Un dos primeiros actos de Clotario foi de vinganza. Fai asasinar a Brunequilda, nunha ofrenda póstuma á súa nai.

Desde o 613 ata a súa morte no 629, Clotario II goberna un país franco unificado, pacificado, pero con xordas loitas de influencia entre o poder central e os seus leudes, que non puidera eliminar, necesitando numerosos administradores para un reino tan grande. Neste momento é cando comeza o poderío dos mordomos de palacio, aos cales cede o mando dos exércitos e recoñece como hereditario o cargo de mordomo. Constituíndo unha ameaza para o trono.

Á súa morte, Clotario II deixa o xerme da decadencia merovinxia, aínda que o seu comezo estará atrasada pola acción do seu fillo, o último gran rei merovinxio, Dagoberto I.