Cidade vella de Xerusalén
A cidade vella de Xerusalén (en hebreo: העיר העתיקה, [Ha Ir Ha'Atiqah], árabe: البلدة القديمة , [al-Balda al-Qadimah], turco: Kudüs , armenio, Երուսաղեմի հին քաղաք [Yerusaghemi hin k'aghak']) é unha área de aproximadamente 0,9 km² situada dentro de Xerusalén Leste, constituíndo até a década de 1860 todo o armazón urbano. A cidade vella é o lugar onde se sitúan sitios relixiosos importantes tales como o Monte do Templo e o Muro das Lamentacións para a relixión xudía, o Santo Sepulcro para a relixión cristiá, e a Cúpula da Rocha e a Mesquita de Al-Aqsa para a relixión musulmá.[2]
| Cidade vella de Xerusalén e as súas murallas | |
|---|---|
.jpg) Cidade vella de Xerusalén, o Monte Scopus e o Monte das Oliveiras. | |
  Xerusalén | |
| Patrimonio da Humanidade - UNESCO | |
| País |  Israel (de facto) |
| Localización | 31°47′N 35°13′L / 31.783, -35.217 |
| Tipo | Cultural |
| Criterios | II, III, VI |
| Inscrición | 1981 (5ª Sesión) |
| Rexión da UNESCO | Distrito de Xerusalén[1] |
| Identificador | 148 |
Tradicionalmente, a cidade vella estivo dividida en catro barrios, aínda que os actuais nomes só se introduciron no século XIX. Este catro barrios son o Barrio Musulmán, o Barrio Xudeu, o Barrio Cristián e o Barrio Armenio.
A cidade vella de Xerusalén[3] foi incluída en 1981 dentro do Patrimonio da Humanidade da UNESCO. En 1982 Xordania solicitou a súa inclusión na Lista do Patrimonio da Humanidade en perigo.
Historia editar
No século XI a. C. o rei israelita David conquistou a cidade de Xebús, bastión do pobo xebuseo, un dos que habitaban Canaán. O bastión estaba fortificado con sólidos muros que o rodeaban. Cando David instalouse alí, designouna Ir David (A cidade de David). Este lugar está situado actualmente ao suroeste da actual cidade vella e é chamado Outeiro Ofel (foi descuberto e escavado pola Palestine Exploration Fund entre 1923 e 1925).
O fillo de David, Salomón, estendeu a construción dos muros e ademais edificou o templo que levou o seu nome. A cidade pasou a chamarse Ir Salomon (a Cidade de Salomón) chamada na Biblia, Xerusalén. Á morte de Salomón cara a 962 a.C acaeceu un cisma no pobo xudeu e formáronse dous estados: Israel con capital en Samaria e Xudá, con capital en Xerusalén.
A cidade resistiu a través dos anos os ataques dos seus poderosos veciños, pasando tamén por diversas etapas de vasalaxe até o ano 587 a. C. durante o reinado do último rei de Xudá, Sedecías, cando foi conquistada e arrasada polo rei Nabucodonosor II. O reino de Xudá pasou a ser unha provincia do Imperio Babilónico ou Imperio Caldeo e a maioría da clase rexente xudía sería enviada ao desterro en Babilonia.
No ano 530 a. C. o rei persa Ciro II o Grande conquistou o Imperio Babilónico e permitiu o regreso das comunidades xudías deportadas, á provincia de Xudá; estas regresaron a Xerusalén e reconstruíron a cidade e o Templo de Salomón.
En 332 a. C. Alexandre Magno conquistou o Imperio persa e a cidade non sufriu destrucións. Á morte de Alexandre, Xudá ou Xudea, e Xerusalén pasaron a formar parte do Imperio seléucida, o que á súa vez sería anexado ao Imperio romano o 64 a. C. polo xeneral romano Cneo Pompeio Magno, despois de derrotar a devandito Imperio. Xerusalén sufriu o asedio e a conquista romana, coa destrución dos seus muros e a anexión ao Imperio romano.
A cidade de Xerusalén recobrouse durante o mandato do xeral Marco Vipsanio Agripa, que ordenou a construción dun novo muro chamado a Terceira Muralla, permanecendo a cidade baixo a administración dunha elite relixiosa, os asmoneos, cando ocorreu a primeira guerra xudeorromana que implicou novamente o asedio romano a Xerusalén, e a toma e destrución da cidade o ano 70. d.C. realizada polo futuro emperador romano Perico.
O ano 21 a.C o rei Herodes o Grande restaurou a cidade e o Templo, existindo aínda en pé unha parte chamada o Muro das Lamentacións, de grande importancia na relixión xudía.
Ao redor do ano 135, o emperador Adriano decidiu reconstruír a cidade co nome de Aelia Capitolina, o que provocou unha nova revolta entre os xudeus, que terminou en 135 coa vitoria romana e a expulsión e exilio da maior parte do pobo xudeu, coñecida como a Diáspora. O territorio de Xudea pasou a ser a provincia romana de Siria Palestina ou Palestina.
O destino de Xerusalén seguiu ligado a sucesivas conquistas e conflitos, formando parte do Imperio Romano de Oriente ou Imperio bizantino, dentro do cal foi unha do catro sedes de importancia relixiosa doutrinal do cristianismo, xunto con Constantinopla, Antioquía e Alexandría.
O ano 326, o emperador Constantino I o Grande mandou a levantar a Igrexa do Santo Sepulcro, que se constituíu nun dos principais lugares relixiosos do cristianismo.
O ano 614 o Imperio sasánida conquistou a cidade, rexéndoa até o ano 638, sendo desprazado pola expansión musulmá que ocupou a cidade incorporándoa ao Califato Omeia de Damasco, ao califato abbasí e ao Imperio Otomán sucesivamente.
Entre os anos 687 e 691 construíuse a Cúpula da Rocha. En 710 terminouse de erixir a Mesquita da al-Aqsa. Ambos os templos son importantes puntos relixiosos da relixión musulmá.
En 1095 o papa Urbano II predicou no Concilio de Clermont a Primeira Cruzada dirixida a conquistar Xerusalén dos musulmáns. O nobre francés Godofredo de Bouillón logrou este labor e logo de efectuar un masacre conquistou a cidade e creou o Reino de Xerusalén do cal foi o seu irmán Balduíno I, o primeiro representante co título de Rei de Xerusalén. Durante os seguintes anos a presenza das Ordes Militares cristiás foi intermitente na cidade, alternado coa presenza de tropas musulmás, entre os cales se distinguiu Saladino, que asediou e conquistou definitivamente a cidade no ano 1244.
As murallas de Xerusalén foron destruídas e reconstruídas moitas veces. As actuais murallas foron levantadas en 1538 polo sultán otomán Solimán o Magnífico e continuou baixo dominio otomán até o final da primeira guerra mundial.
As murallas teñen unha extensión aproximada de 4,5 km e a súa altura varía entre os 5 e 15 m, cun espesor de 3 m. Teñen 43 torres de vixilancia e 8 portas, das cales só 7 están abertas.
Os barrios editar
Existen catro barrios na cidade vella: o Barrio Armenio, o Barrio Cristián, o Barrio Xudeu e o Barrio Musulmán, adicionalmente inclúese na cidade vella o Monte do Templo.
Barrio Armenio editar
O Barrio Armenio é o menor do catro barrios e está situado na esquina S.Ou. da cidade. Aínda que o pobo armenio é cristián, o Barrio Armenio é distinto ao Barrio Cristián. A pesar do pequeno tamaño e a poboación deste barrio, os armenios e o seu Patriarcado permanecen independentes e forman unha vigorosa presenza na Cidade Vella.
Barrio Cristián editar
O Barrio Cristián posúe 19 hectáreas (0,19 km²) está situado na esquina N.Ou. da cidade. O barrio contén a Igrexa do Santo Sepulcro, un dos lugares máis sacros do cristianismo.
Barrio Xudeu editar
- Artigo principal: Barrio xudeu de Xerusalén.
O Barrio Xudeu (En hebreo:הרובע היהודי, HaRova HaYehudi ou a Rova) está situado ao S.E da cidade posúe unha superficie de 0,11 km². O Barrio Marroquí, fundado no século XII, foi demolido e anexado a este barrio en 1967, tras a ocupación do sector leste de Xerusalén, para crear a chaira diante do Muro das Lamentacións, co fin de crear un espazo para os visitantes e turistas, iniciándose así a planificación física do barrio.[4][5]
Barrio Musulmán editar
O Barrio Musulmán é o maior dos barrios cunha superficie de 31 hectáreas (0,31 km²) e está situado na esquina N.E. da cidade.
Monte do Templo editar
A Chaira das Mesquitas ou Monte do Templo é un sector relixioso da Cidade vella de aproximadamente 15 hectáreas (equivalentes a 0,15 é un sitio sacro para os musulmáns e para os xudeus.
Portas editar
Portas abertas editar
|
Galego |
Hebreo | Árabe | Nomes alternativos | Ano de construción | Localización |
|---|---|---|---|---|---|
| Porta Nova | Xa'ar HeJadash | Al-Bab al-Jedid | Porta de Hammid | 1887 | Oeste ao lado norte |
| Porta de Damasco | Xa'ar Shjem | Bab al-Amoud | Xa'ar Damesek, Porta de Nablus, Porta do Pillar | 1537 | Centro ao lado norte31°46′53.71″N 31°46′53.71″N 35°13′48.77″L / 31.7815861, -35.2302139 / , |
| Porta de Herodes | Xa'ar HaPrajim | Bab-a-Sahairad | Porta das Flores, Xa`ar Hordos | descoñecido | Este ao lado norte |
| Porta dos Leóns | Xa'ar HaArayot | Bab Sittna Maryam | Porta de Yehoshafat, Porta de Santa María, Porta de San Esteban, Porta das Tribos | 1538-39 | Norte ao lado leste |
| Porta do esterco | Xa'ar HaAshpot | Bab al-Maghariba | Porta de Silwan, Porta de Mograbi, Xa'ar HaMugrabim | 1538-40 | Este ao lado Sur |
| Porta de Sion | Xa'ar Tzion | Bab al-Nabi Dá'oud | Porta do Barrio Xudeu, Porta de David | 1540 | Centro ao lado sur |
| Porta de Iafa | Xa'ar Yaffo | Bab al-Khalil | Porta do templo de David, Porta de Hebron | 1530-40 | Centro ao lado oeste |
Notas editar
- ↑ UNESCO World Heritage Centre
- ↑ John Phillips (ed.). "Afterword". A Will to Survive - Israel: the Faces of the Terror 1948-the Faces of Hope Today. Dial Press/James Wade.
about 225 acres
(en inglés). - ↑ 148 Proposto como Patrimonio da Humanidade por Xordania. Segundo o disposto pola Unesco, a situación de Xerusalén é excepcional, porque non hai un acordo político xeral sobre o seu status. Certos países declaran que acatarían a situación definida no plan de partición de Nacións Unidas de 1947, que consideraba a Xerusalén como un corpus separado, non pertencente nin a Israel nin a Xordania.
- ↑ The Moroccan Quarter: A History of the Present, Thomas Abowd, Jerusalem Quaterly, nº7, 2000. Acceso 22-07-2012 (en inglés).
- ↑ "The Jewish Quarter in Jerusalem". Architecture of Israel Quarterly.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Cidade vella de Xerusalén  |