Catarina de Braganza
Catarina Henriqueta de Portugal, nada en Vila Viçosa o 26 de novembro de 1638 e finada en Lisboa o 31 de decembro de 1705[1], foi Infanta de Portugal e raíña consorte de Inglaterra, Escocia e Irlanda como esposa do rei Carlos II de Inglaterra, Escocia e Irlanda.[1]
| Catarina Henriqueta de Braganza | |
|---|---|
| Raíña Consorte de Inglaterra, Escocia e Irlanda | |
 | |
| O raíña Catarina | |
| Reinado | 23 de abril de 1662 - 6 de febreiro de 1685 |
| Coroación | 21 de maio de 1662 |
| Nacemento | 26 de novembro de 1638 Vila Viçosa, Portugal |
| Falecemento | 31 de decembro de 1705 (67 anos) Palacio de Bemposta, Lisboa, Portugal |
| Sepultura | Monasterio dos Xerónimos de Belém, Lisboa, Portugal |
| Predecesor | Henriqueta María de Francia |
| Sucesor | María de Módena |
| Consorte | Carlos II de Inglaterra |
| Descendencia | Ningunha |
| Casa real | Casa de Braganza |
| Proxenitores | Xoán IV de Portugal Luísa de Guzmán |
| Na rede | |
   | |
Mocidade editar
A infanta Catarina Henriqueta de Portugal naceu en Vila Viçosa o 25 de novembro de 1638. Cuarta dos 8 fillos do duque Xoán II de Braganza -logo rei Xoán IV de Portugal- e de Luísa Francisca de Guzmán. Por parte de nai era unha 2ª bisneta de San Francisco de Borja e Aragón; e, conseguintemente, descendente directa do papa Alexandre VI (Rodrigo Borja ou Borgia). Aínda que recibiu educación nun convento, esta foi estreitamente supervisada pola súa nai.
Logo da restauración da Casa de Braganza, e o acceso do seu pai ao trono o 1 de decembro de 1640, en diversas circunstancias propuxéronlle como noiva, malia ter só 8 anos, para Xoán Xosé de Austria, Francisco de Beaufort, Lois XIV de Francia e Carlos II de Inglaterra.[1] Consideroulla un conduto útil para establecer unha alianza entre Portugal e Inglaterra, despois do Tratado dos Pireneos en 1659 no cal Portugal fora desdeñado por Francia.
Ao ser restaurado Carlos ao trono inglés en 1660, a nai de Catarina volveu abrir negociacións cos seus conselleiros, e asinouse un tratado de matrimonio o 23 de xuño de 1661.[1]
Como parte do dote, a coroa portuguesa cedeu a Inglaterra a cidade de Tánxer, en Marrocos, e a illa de Bombai (na baía de Joãou Bom), na India.[1]
Como raíña consorte editar
Catarina casou mediante poderes en Lisboa o 23 de abril de 1662 co rei Carlos II de Inglaterra. Logo da súa chegada a Portsmouth o 14 de maio de 1662, a parella casou en dúas cerimonias - unha católica realizada en segredo, seguida por un servizo público anglicano - o 21 de maio de 1662, na cidade de Portsmouth.
Catarina non era unha raíña particularmente popular, por ser católica romana, e por mor diso non poder ser coroada, xa que os católicos romanos tiñan prohibido participar en servizos anglicanos. Inicialmente Catarina afrontou dificultades debido ao idioma, as infidelidades do rei e os conflitos políticos entre católicos romanos e anglicanos. Co tempo, o seu decoro, tranquilidade, lealdade e afecto xenuíno para Carlos cambiaron a percepción do público respecto dela.
Malia a reputación que tiña Carlos de mullereiro, Catarina nunca puido darlle un herdeiro vivo, pois aínda que tivo 3 embarazos -o último dos cales foi en 1669-, todos terminaron en abortos. A súa posición tornábase difícil a medida que Carlos continuaba tendo bastardos coas súas amantes, con todo el insistiu de que a tratasen con respecto, e rexeitou divorciarse dela. Logo da morte de Carlos en 1685, Catarina permaneceu en Inglaterra durante o reinado do seu cuñado Xacobe VII, e volveu a Portugal ao ser entronizados en forma conxunta Guillerme III e María II.[1]
Catarina morreu en Lisboa, o 31 de decembro de 1705, aos 67 anos de idade, sendo sepulta na cripta real da igrexa de Sao Vicente de Fora, Portugal.
Catarina é famosa por introducir o costume de tomar o té en Inglaterra.
Últimos anos editar
Ao final da enfermidade Carlos en 1685, mostrou a ansiedade de reconciliación coa fe católica, e exhibiu unha gran dor pola súa morte. Máis adiante no mesmo ano, sen éxito, intercedeu ante Xacobo pola vida de James Scott , fillo ilexítimo de Carlos, xa que foi o líder da Rebelión de Monmouth malia que en rebelión contara co apoio representada polos protestantes contra unha firme oposición á Igrexa Católica.
Catarina permaneceu en Inglaterra, vivindo en Somerset House, a través do reinado de Xacobo e o seu deposición na Revolución Gloriosa de Guillerme III e María II. Inicialmente en bos termos con Guillerme e María, a súa situación deteriorouse como a práctica da súa relixión dando lugar a malentendidos e o illamento cada vez maior. Un proxecto de lei foi presentado ao Parlamento para limitar o número de axentes católicos de Catarina, e que foi advertido de non axitar en contra do goberno. Finalmente regresou a Portugal en marzo de 1692.
Apoiou o Tratado de Methuen, en 1703 con Inglaterra e actuou como rexente do seu irmán, Pedro II, en 1701 e 1704-05. Morreu no Palacio de Bemposta en Lisboa o 31 de decembro de 1705 e foi enterrada no Mosteiro dos Xerónimos, en Belém, Lisboa .
Notas editar
Véxase tamén editar
Outros artigos editar
| Predecesor: Henriqueta María de Francia |
Raíña Consorte de Inglaterra, Escocia e Irlanda 1662 - 1685
|
Sucesor: María de Módena |
