CD19
Identificadores
Símbolo CD19
Símbolos alt. molécula CD19
Entrez 930
HUGO 1633
OMIM

107265

RefSeq NM_001770
UniProt P15391
Outros datos
Locus Cr. 16 p11.2

O CD19 (cluster de diferenciación 19) ou antíxeno de linfocito B CD19 é unha proteína de membrana que se encontra fundamentalmente na superficie dos linfocitos B, codificada polo xene CD19 humano, situado no cromosoma 16.[1][2]

Función editar

Os linfocitos proliferan e diferéncianse en resposta a varias concentracións de diferentes antíxenos. A capacidade da célula B de responder de xeito específico e sensible aos diversos antíxenos conséguese co uso de receptores de antíxenos de baixa afinidade. O CD19 da superficie celular únese ao receptor de antíxenos dos linfocitos B (BCR) para diminuír o limiar para a estimulación dependente do receptor de antíxenos.[1]

O CD19 exprésase nas células dendríticas foliculares e nas células B. De feito, está presente nas células B desde a formación das primeiras células de liñaxe B recoñecibles durante o desenvolvemento a linfoblastos B, pero pérdese durante a maduración a células plasmáticas. Actúa principalmente como un correceptor das células B en conxunción con CD21 e CD81. Tras a activación, a cola citoplásmica de CD19 é fosforilada, o que fai que se una a quinases da familia Src e se produza o recrutamento da PI-3 quinase.

Como ocorre nas células T, o receptor de antíxenos forma un complexo constituído por diversas moléculas superficiais, e nos linfocitos B fórmase tamén un complexo. Unha destas moléculas superficiais é a fosfoglicoproteína CD19, que é (case) específica das células B. Outras son CD21 e CD81. Estas moléculas asociadas a inmunoglobulinas de superficie (sIg) facilitan a transdución de sinais. Nas células B vivas, os anticorpos antiinmunoglobina que imitan a antíxenos exóxenos causan que CD19 se una ás sIg e se internalice con elas (se introduza dentro da célula). O proceso inverso non foi demostrado, o que suxire que a formación deste complexo receptor está inducido por antíxeno. Esta asociación molecular foi confirmada por estudos químicos.

Interaccións editar

CD19 interacciona con:

En enfermidades editar

As mutacións no CD19 están asociadas con síndromes de inmunodeficiencia severa caracterizados por unha produción diminuída de anticorpos.[7][8]

Como o CD19 é un marcador característico das células B, a proteína utilizouse para diagnosticar cancros orixinados a partir deste tipo de células, especialmente os linfomas de células B.[9] Máis recentemente, os tratamentos que teñen como obxectivo o CD19 empezaron a fase de ensaios clínicos.[10] A maioría das drogas experimentais actuais anti-CD19 en desenvolvemento funcionan aproveitamndo a presenza do CD19 nas células para dirixir o tratamento especificamente ás células B cancerosas. Porén, está agora descubríndose que esta proteína xoga un papel activo impulsando o crecemento deses cancros, e o que é máis intrigante, establecendo as concentracións de oncoproteínas MYC. Isto suxire que o CD19 e a cascada de sinalización que produce pode ser unha diana máis atractiva para os tratamentos terapéuticos do que se sospeitaba [11][12]

O CD19 foi tamén implicado en enfermidades autoinmunes e pode ser unha diana útil nos seus tratamentos.[13]

Notas editar

  1. 1,0 1,1 "Entrez Gene: CD19 CD19 molecule". 
  2. Tedder TF, Isaacs CM (1989). "Isolation of cDNAs encoding the CD19 antigen of human and mouse B lymphocytes. A new member of the immunoglobulin superfamily". J. Immunol. 143 (2): 712–7. PMID 2472450. 
  3. 3,0 3,1 Bradbury LE, Kansas GS, Levy S, Evans RL, Tedder TF (1992). "The CD19/CD21 signal transducing complex of human B lymphocytes includes the target of antiproliferative antibody-1 and Leu-13 molecules". J. Immunol. 149 (9): 2841–50. PMID 1383329. 
  4. 4,0 4,1 Horváth G, Serru V, Clay D, Billard M, Boucheix C, Rubinstein E (1998). "CD19 is linked to the integrin-associated tetraspans CD9, CD81, and CD82". J. Biol. Chem. 273 (46): 30537–43. PMID 9804823. doi:10.1074/jbc.273.46.30537. 
  5. 5,0 5,1 Imai T, Kakizaki M, Nishimura M, Yoshie O (1995). "Molecular analyses of the association of CD4 with two members of the transmembrane 4 superfamily, CD81 and CD82". J. Immunol. 155 (3): 1229–39. PMID 7636191. 
  6. Doody GM, Billadeau DD, Clayton E, Hutchings A, Berland R, McAdam S, Leibson PJ, Turner M (2000). "Vav-2 controls NFAT-dependent transcription in B- but not T-lymphocytes". EMBO J. 19 (22): 6173–84. PMC 305817. PMID 11080163. doi:10.1093/emboj/19.22.6173. 
  7. Pesando JM, Bouchard LS, McMaster BE (1989). "CD19 is functionally and physically associated with surface immunoglobulin". J. Exp. Med. 170 (6): 2159–64. PMC 2189531. PMID 2479707. doi:10.1084/jem.170.6.2159. 
  8. van Zelm MC, Reisli I, van der Burg M, Castaño D, van Noesel CJ, van Tol MJ, Woellner C, Grimbacher B, Patiño PJ, van Dongen JJ, Franco JL (2006). "An antibody-deficiency syndrome due to mutations in the CD19 gene". N. Engl. J. Med. 354 (18): 1901–12. PMID 16672701. doi:10.1056/NEJMoa051568. 
  9. Scheuermann, R. H.; Racila, E. (1995). "CD19 Antigen in Leukemia and Lymphoma Diagnosis and Immunotherapy". Leukemia and Lymphoma 18 (5): 385–397. doi:10.3109/10428199509059636. PMID 8528044.
  10. A Phase I Study of CD19 Specific T Cells in CD19 Positive Malignancy
  11. Chung, E. Y.; Psathas, J. N.; Yu, D.; Li, Y.; Weiss, M. J.; Thomas-Tikhonenko, A. (2012). "CD19 is a major B cell receptor–independent activator of MYC-driven B-lymphomagenesis". Journal of Clinical Investigation 122 (6): 2257–2266. doi:10.1172/JCI45851. PMC 3366393. PMID 22546857. //www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3366393/.
  12. B-cell lymphoma discovery could lead to new treatments Arquivado 08 de maio de 2012 en Wayback Machine. - Cancer Research UK news article, April 2012
  13. Fujimoto, M.; Sato, S. (2007). "B cell signaling and autoimmune diseases: CD19/CD22 loop as a B cell signaling device to regulate the balance of autoimmunity". Journal of Dermatological Science 46 (1): 1–9. doi:10.1016/j.jdermsci.2006.12.004. PMID 17223015.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Goldsby, Richard A.; Kindt, Thomas J.; Osborne, Barbara A. (2006). Kuby Immunology. San Francisco: W. H. Freeman. ISBN 0-7167-8590-0. 

{{PBB_Further_reading | citations =

Ligazóns externas editar