Wikipedia

Cándido Fernández Mazas

pintor, ilustrador e escritor galego

Cándido Fernández Mazas, coñecido como Dichi,[1] nado en Ourense o 18 de decembro de 1902 e finado en Pedrouzos (Castro Caldelas) o 15 de novembro de 1942, foi un pintor, debuxante, ilustrador, humorista gráfico e escritor galego.[2] Está encadrado dentro do grupo d'"Os Novos", xunto con Maruxa Mallo, Arturo Souto, Manuel Colmeiro Guimarás, Carlos Maside e Manuel Torres. A súa pintura caracterizouse pola bimensionalidade.[3] Foi bolseiro da Deputación de Ourense en París, onde bebeu de Henri Matisse, Pablo Picasso e Paul Cézanne. No ano 2020 a Consellería de Cultura e Turismo da Xunta de Galicia e a Asociación Galega de Profesionais da Ilustración (AGPI) dedicáronlle o Día da Ilustración.[4]

Infotaula de personaCándido Fernández Mazas

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento18 de decembro de 1902 Editar o valor em Wikidata
Ourense, España Editar o valor em Wikidata
Morte15 de novembro de 1942 Editar o valor em Wikidata (39 anos)
Pedrouzos, España Editar o valor em Wikidata
Lugar de sepulturaCemiterio de San Francisco de Ourense Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
Outros nomesDichi
Fermazas
Juan Drados
Denys Fernández
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónpintor , ilustrador , escritor Editar o valor em Wikidata
Influencias
Influencias en
LinguaLingua castelá e lingua galega Editar o valor em Wikidata
Familia
IrmánsArmando Fernández Mazas e Mario Fernández Mazas Editar o valor em Wikidata
Sinatura
Editar o valor em Wikidata

Traxectoria editar

Fillo de Nicanor Fernández Rodríguez, militar, e Remedios González Mazas,[5] desde moi novo distinguiuse polos seus dotes de debuxante. Ós doce anos abandonou os estudos para pasar por sucesivos obradoiros de pintura. Entrou en contacto con intelectuais e artistas locais a quen foi retratando. En 1922 comezou a colaborar co diario Galicia. Diario de Vigo, facendo ilustracións, e na revista Alfar ata 1923, ano en que ilustrou Kindergarten, libro de poemas de Paco Luis Bernárdez. En 1924 comezou a colaborar con artigos e debuxos en El Pueblo Gallego e en 1925 como linoelista no diario La Zarpa. Coa axuda da Deputación de Ourense trasladouse a París para completar a súa formación pictórica.[1] Alí asistiu ao faladoiro de Miguel de Unamuno e frecuentou personaxes da vangarda francesa,[6] para volver catro meses máis tarde. En 1926 fundou, con Augusto María Casas, a revista Galaxia.

En 1927 volveu a Francia de novo como bolseiro da Deputación e achegouse ao surrealismo. Empezou entón a ter problemas de manía persecutoria ata a súa morte.[7] En 1929 dirixiu a parte artística da revista Gaceta de Galicia. Posteriormente trasladouse a Madrid e colaborou en distintas publicacións e actos culturais, á vez que enviou colaboración gráfica e literaria á revista Escuela del Trabajo, de Ourense. Fixo o cartel e os monicreques, pintou os decorados e participou nas actividades culturais das Misións Pedagóxicas dirixidas por Rafael Dieste,[8] en 1933 por Galicia e Castropol e en 1934 nas localidades segovianas de Turégano e Cantalejo, onde deixou o documento gráfico do cartel do Retablo de fantoches. Namorouse platonicamente da actriz Margarida Xirgu.[9]

O comezo da Guerra civil española sorprendeuno no gabinete de prensa de Gobernación en Madrid. En 1937 desprazouse a Valencia, onde colaborou na revista El Combatiente Rojo, do Partido Obrero de Unificación Marxista, e en Umbral. Desertou na Fronte de Teruel e agochouse. Foi detido polo exército sublevado en Xàbia cando pretendía pasar a Alacant.[10] Estivo preso na cadea de Valencia cinco meses ata ser liberado por influencia de seu pai, capitán do exército franquista, e de Sebastián Martínez-Risco, xuíz.[9] Volveu a Penedo en (Castro Caldelas), en moi mal estado mental e físico, e abandonou toda actividade plástica e intelectual.

A súa obra artística atópase dispersa. Ademais dos debuxos de diferentes publicacións, pintou numerosos cadros, entre eles Ventana al campo, Rapaza, Rumba, Ángel de la paz, un retrato de Luís Seoane e retratos de Sebastián Martínez-Risco.

Como escritor, ademais de artigos xornalísticos, publicou Santa Margorí (Madrid, Alcor Galaico, 1930) unha parábola en tres escenarios en prosa galega[11] e unha farsa en sete momentos titulada Los cuernos disparatados (1932).[a] Tamén deixou preparado un libro de versos, Aleteia.

Teñen obra súa o Museo Galego de Arte Contemporánea Carlos Maside e a Colección Afundación.[9]

En 2002 o Círculo de Belas Artes de Madrid dedicoulle unha exposición antolóxica.[12]

Unha rúa da cidade de Ourense leva o seu nome.

Galería de imaxes editar

Notas editar

  1. ↑ Publicados conxuntamente nun único volume por Ediciós do Castro en 1981, con introdución de Rafael Dieste. ISBN 84-7492-061-2.
Referencias
  1. ↑ 1,0 1,1 El Pueblo Gallego. 2/12/1924
  2. ↑ Páxina web de Cándido Fernández Mazas
  3. ↑ Diccionario enciclopédico galego universal.
  4. ↑ Homenaxe Di2020: Cándido Fernández Mazas
  5. ↑ Arneiros Torcela, J. (6/11/2015). "Nombres propios. Cándido Fernández Mazas". Faro de Vigo (en castelán). 
  6. ↑ Enciclopedia Galega Universal
  7. ↑ Dicionario biográfico de Galicia.
  8. ↑ "Las Misiones Pedagógicas. Obra expuesta". Consello Superior de Investigacións Científicas. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Cándido Fernández Mazas na Colección Afundación.
  10. ↑ Diccionario Biográfico electrónico.
  11. ↑ Fernández del Riego 1992.
  12. ↑ Samaniego, Fernando (4/4/2002). "Una antológica de Fernández Mazas saca del olvido al pintor". El País (en castelán) (Madrid). 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cándido_Fernández_Mazas&oldid=6679293»