Bibi Andersson

Bibi Andersson, cuxo nome completo era Berit Elisabeth Andersson nada en Estocolmo o 11 de novembro de 1935 e finada na mesma cidade o 14 de abril de 2019, foi unha actriz e directora sueca de cine, teatro e televisión.

Bibi Andersson

(1961)
Biografía
Nacemento	(sv) Berit Elisabet Andersson 11 de novembro de 1935 Estocolmo, Suecia
Morte	14 de abril de 2019 (83 anos) Estocolmo, Suecia
Causa da morte	Morte natural  (Ictus )
Datos persoais
País de nacionalidade	Suecia
Actividade
Ocupación	actriz de teatro , actriz de cinema
Período de actividade	1951 -
Lingua	Lingua sueca
Familia
Cónxuxe	Per Ahlmark (1979–1981) Kjell Grede (pt) (1960–1973)
Irmáns	Gerd Andersson (pt)
Premios (1989)  Litteris et Artibus (pt) (1988)  Eugene O'Neill Award (en) (1963)  Urso de Prata de melhor atriz (pt) (1958)  Premio do Festival de Cannes á mellor actriz

Participou en varias películas suecas como Amorodos salvaxes, Persona, Scener ur ett äktenskap ou O sétimo selo, dirixidas polo seu compatriota Ingmar Bergman.

Bibi Anderson faleceu aos 83 anos.

Traxectoria

Bibi Andersson en 1957

En 1951, iniciou a súa carreira cinematográfica co realizador Ingmar Bergman, na produción dunha curta publicitario para un deterxente. O seu primeiro papel cinematográfico interpretouno en 1953 xunto ao actor Nils Poppe na cinta Dumbon.

Realizou estudos de actuación no Terserus teaterskola, para logo, entre 1954 e 1956, estudar no Real Teatro Dramático de Estocolmo (Dramaten), participando posteriormente como actriz no Teatro de Malmö (Malmö stadsteatern), baixo a dirección de Ingmar Bergman até 1959. Simultaneamente, participou nos fílmes Amorodos salvaxes (1956) e O sétimo selo (1957) do mesmo director, filmes que a lanzaron á fama. En 1962, incorporouse por un ano ao elenco do Teatro de Uppsala (Uppsala stadsteatern), regresando ao Real Teatro Dramático de Estocolmo ao ano seguinte. En 1966, actuou na cinta Persona e en Paixón en 1970.

Traballou tamén con outros directores de renome, como John Huston e Robert Altman (Quintet, 1979). A partir da década de 1980, dedicouse á interpretación e á dirección teatral. Apareceu na obra Long Day's Journey into Night (1988) e nos filmes Una estación de paso (1992), Il sogno della farfalla (1994), Drømpsel (1994) e Det blir aldrig som man tökt sig (1999).