Bernard Malamud
Bernard Malamud, nado en Nova York o 26 de abril de 1914 e finado no mesmo lugar o 18 de marzo de 1986, foi un escritor estadounidense, considerado un dos principais expoñentes da literatura xudía de Norteamérica.
Biografía editar
Bernard Malamud naceu o 26 de abril de 1914 no barrio neoiorquino de Brooklyn. Seus pais, Mendel (Max) Malamud e Brucha (Bertha), de solteira Fidelman, eran un matrimonio de inmigrantes xudeus fuxidos da Rusia tsarista, descritos polo propio autor como "doces, honestos e amables".[1] O pai rexentou unha tenda de ultramarinos en Brooklyn, no número 1111 de Gravesend Avenue, desde 1924 até a súa morte en 1954.[2] Súa nai padecía unha enfermidade mental e faleceu nun hospital psiquiátrico en 1929, cando Bernard tiña quince anos.[2] O único irmán de Bernard, Eugene, nado en 1917, diagnosticóuselle de novo esquizofrenia e tivo que pasar hospitalizado gran parte da súa vida adulta.[2] No medio familiar no que se criou o futuro escritor non había un especial interese polas manifestacións artísticas, mais aínda así Bernard afeccionouse pronto á lectura. Asistía tamén con frecuencia a representacións teatrais en yiddish.[1]
Malamud estudou na escola secundaria Erasmus Hall de Brooklyn entre 1928 e 1932.[3] Durante a súa época de estudante de secundaria en Brooklyn fíxose moi afeccionado ao cine (especialmente ás comedias de Charlie Chaplin) e acostumaba contarlles os argumentos das películas aos seus compañeiros de clase.[4] Graduouse como bachelor na City College de Nova York en 1936.[5] Traballou durante un ano por catro dólares con cincuenta centavos ao día como profesor en prácticas, antes de conseguir un préstamo do goberno para continuar os seus estudos universitarios, o que lle permitiu obter o título de master na Universidade de Columbia en 1942. Pouco despois comezou a publicar en revistas os seus primeiros relatos breves. Aínda que a súa aspiración era ser profesor de inglés, as circunstancias fixeron que acabara empregado na Oficina do Censo, en Washington, D.C.[1] En 1945 casou con Ann de Chiara, con quen tería un fillo, Paul, en 1947, e unha filla, Janna, en 1952.[5]
En 1949, Malamud conseguiu traballo como profesor na Universidade Estatal de Oregón,[1] experiencia que máis tarde levaría á ficción na súa novela A New Life (1961). Deixou este posto en 1961 para ensinar escritura creativa no Bennington College, en Vermont.[1]
Obra literaria editar
Relatos breves editar
Malamud iniciouse como escritor de relatos breves en 1941. En 1943 publicou os seus primeiros contos en revistas: "Benefit Performance" en Threshold, e "The Place Is Different Now" en American Preface.
A comezos da década seguinte, varios relatos seus apareceron en prestixiosas publicacións, como Harper's Bazaar, Partisan Review, e Commentary.
A maior parte dos relatos breves da primeira recompilación publicada por Malamud, The Magic Barrel (1958), céntrase na procura de esperanza e de sentido en ambientes sórdidos, marcados pola pobreza. Como declarou nunha ocasión ao diario New York Times: "Díxose que escribo sempre acerca da miseria, pero un escribe acerca do que escribe mellor".[1] A historia que dá título ao libro mostra a estraña relación entre Leo Finkle, un estudante rabínico que busca esposa, e Pinye Salzman, un pintoresco casamenteiro. Outros coñecidos relatos de Malamud son The Last Mohican, Angel Levine, Idiots First, e The Mourners, un conto que opón as figuras de Kessler, un ancián insolente que necesita "seguridade social", e Gruber, o seu agresivo caseiro, que desexa deixar de ter a Kessler como inquilino.
Novelas editar
Ao longo da súa carreira literaria, Malamud publicou sete novelas. Xa en 1948, aos 34 anos, escribira a primeira, aínda que decidiu queimala.[4] A primeira que publicou, en 1952, foi The Natural. Narra a vida de Roy Hobbs, un descoñecido xogador de béisbol de mediana idade que se converte nunha estrela grazas ao seu gran talento. Malamud utiliza o mundo do béisbol para explorar o tema do "soño americano".[6] En The Natural hai unha estrutura mítica subxacente, que levou os críticos a interpretala en relación coa lenda artúrica do Santo Graal.[7] Como logo será frecuente nas súas novelas, Malamud presenta nesta un protagonista sufridor que loita por resolver os seus dilemas morais.[7] A novela foi levada ao cine en 1984, no filme protagonizado por Robert Redford, Glenn Close, Kim Basinger e Robert Duvall, e dirixido por Barry Levinson.
A súa segunda novela, The Assistant (1957), ambientada en Nova York, ten un importante compoñente autobiográfico. O seu protagonista, Morris Bober, inmigrante xudeu que rexenta unha tenda de ultramarinos en Brooklyn, está baseado no pai do autor, que tamén era tendeiro.
En 1961 apareceu A New Life, a máis autobiográfica das súas novelas, aínda que tamén a menos vinculada co tema xudeu. A obra narra as dificultades dun neoiorquino, Seymour Levin, para adaptarse á vida nun ficticio estado do Oeste dos Estados Unidos, Cascadia (no que pode recoñecerse sen dificultade un trasunto de Oregón), a onde chega, como o propio Malamud, para traballar como profesor universitario.[8]
The Fixer foi galardoada en 1967 co National Book Award e o Premio Pulitzer de ficción. Explora o tema do antisemitismo novelando unha historia real: o libelo de sangue do que foi vítima na Rusia tsarista o xudeu Menahem Mendel Beilis, inxustamente acusado de asasinar ritualmente a un neno cristián na cidade de Kíiv.[9] Para algúns críticos, a novela pode ser lida como unha alegoría do Holocausto.[10] The Fixer foi adaptada ao cinema polo guionista Dalton Trumbo, nun filme dirixido por John Frankenheimer, e estreado en 1968.[9]
Posteriormente, Malamud publicou outras novelas, como The Tenants (1971), Dubin's Lives (1979) e God's Grace (1982).
Influencias editar
Entre os autores que máis o influíron, Malamud citou especialmente algúns escritores do século XIX: norteamericanos, como Nathaniel Hawthorne e Henry James, e rusos, como Fiódor Dostoyevski e Antón Chéjov.[10]
A súa obra relacionouse coa doutros moitos autores xudeus estadounidenses, tanto maiores que el, como Abraham Cahan, Anzia Yezierska e Henry Roth, como máis novos (Isaac Bashevis Singer, Saul Bellow e Philip Roth).[10] Segundo opinión xeneralizada, Philip Roth inspirouse en Malamud para crear o seu personaxe E.I. Lonoff, mentor do seu personaxe e alter ego Nathan Zuckerman, rendendo así homenaxe a un dos mestres da narrativa xudía estadounidense,[11] aínda que o modelo do personaxe podería tamén ter sido Henry Roth, ou Isaac Bashevis Singer.
Obras editar
Libros de contos editar
- The Magic Barrel, 1958
- Idiots First, 1963
- Pictures of Fidelman, 1969
- Rembrandt's Hat, 1973
- The Stories of Bernard Malamud, 1983
Novelas editar
- The Natural, 1952
- The Assistant, 1957
- A New Life, 1961
- The Fixer, 1966
- The Tenants, 1971
- Dubin's Lives, 1979
- God's Grace, 1982
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 "Bernard Malamud Biography", en notablebiographies.com (en inglés). Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Donald Weber: "A new life". Recensión da biografía Bernard Malamud: A Writer’s Life, de Philip Davis. (en inglés). Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ Boyer, David. "NEIGHBORHOOD REPORT: FLATBUSH; Grads Hail Erasmus as It Enters a Fourth Century", The New York Times, 11 de marzo de 2001. Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ 4,0 4,1 Detailed Chronology of Bernard Malamud (en inglés). Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ 5,0 5,1 "The Unofficial Bernard Malamud Home Page" (en inglés). Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ "The Assistant - Study Guide", en sparknotes.com (en inglés). Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ 7,0 7,1 "Bernard Malamud Criticism" (en inglés). Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ Jonathan Yardley: "Bernard Malamud Put 'New Life' Into the American Novel", The Washington Post, 3 de decembro de 2004. Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ 9,0 9,1 The Fixer Summary and Study Guide (en inglés). Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Avery, Evelyn: "Bernard Malamud (1914-1986)" (en inglés). Consultado o 19 de xuño de 2012.
- ↑ Javier Aparicio Maydeu: "Esplendor y miserias de un escritor serio", El País, 24 de decembro de 2005. Consultado o 19 de xuño de 2012. (en castelán)
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
- Coy, Juan José. Malamud, testimonio de la realidad marginal norteamericana, El País, 20 de marzo de 1986
- Francisco Solano. Desgracias y desencuentros, suplemento cultural de El País Babelia Nº1028, 6 de agosto de 2011.